Η δεύτερη προσβολή µε την οποία ο πονηρός προσπαθεί εντελώς να µας καταβάλλη, είναι ο φόβος που µας προξενεί µε την ενθύµησι των αµαρτιών µας, για να µας κάνη να γκρεµισθούµε στον βυθό της απογνώσεως και της απελπισίας.
Εσύ λοιπόν, αδελφέ µου, και στον κίνδυνο αυτόν, κράτησε τον εαυτό σου σταθερό σ’ αυτόν τον βέβαιο κανόνα, δηλαδή ότι η ενθύµησις των αµαρτιών µας τότε είναι από την χάρι του Θεού και αποσκοπεί στη σωτηρία µας, όταν σε ταπεινώνη και σε κάνη να αισθάνεσαι πόνο στην καρδιά και λύπη, διότι λύπησες τον Θεό, και όταν σε κάνη να έχης ελπίδα και θάρρος στην αγαθότητα του Θεού. Όταν όµως η ενθύµησις αυτή σε ενοχλή και σε οδηγή σε απιστία και µικροψυχία και σε κάµνει να σκέπτεσαι ότι είσαι κολασµένος και ότι για σένα δεν υπάρχει πλέον καιρός σωτηρίας, γνώριζε ότι προέρχεται από τον διάβολο. Γι’ αυτό ταπεινώσου και έλπιζε περισσότερο στον Θεό. Και µε τον τρόπο αυτόν θα νικήσης τον εχθρό µε τα όπλα του και θα δοξάσης τον Θεό.
Ναι, πρέπει αδελφέ, να λυπάσαι κάθε φορά που θυµάσαι τις αµαρτίες σου και να πονάς που έχασες την χάρι του Θεού, αλλά όµως να έχης θάρρος στο πάθος του και να ζητάς συγχώρεσι. Ακόµη αν σου φαίνεται ότι ο ίδιος ο Θεός σου λέγει ότι δεν είσαι από τα πρόβατά του, εσύ µε κανένα τρόπο δεν πρέπει να χάσης την ελπίδα και το θάρρος που έχεις σ’ αυτόν, αλλά ταπεινά να του λέγης: «Ναι, έχεις δίκαιο, Θεέ µου, να µε αποδοκιµάσης για τις αµαρτίες µου. Αλλά εγώ έχω µεγαλύτερο θάρρος στην ευσπλαγχνία σου ότι θα µε συγχωρέσης.
