Να γνωρίζης ότι πολλές φορές θα αισθανθής τον εαυτό σου να ενοχλήται και να λείπη από µέσα του αυτή η αγία ειρήνη και γλυκειά µοναξιά και αγαπητή ελευθερία, και µερικές φορές µπορεί να σηκωθή από τις κινήσεις της καρδιάς σου µία σκόνη, που θα σε ενοχλήση στην πορεία που πρόκειται να εκτελέσης. Και αυτό σου το παραχωρεί ο Θεός για µεγαλύτερο καλό σου. Θυµήσου ότι αυτός είναι ο πόλεµος από τον οποίον οι άγιοι έλαβαν τα στεφάνια των µεγάλων µισθών.
Σε όλα εκείνα που σε συγχίζουν πρέπει να πης: «Κύριε µου, βλέπης εδώ τον δούλο σου, ας γίνη σε µένα το θέληµά σου. Γνωρίζω και το οµολογώ ότι η αλήθεια των λόγων σου παραµένει πάντοτε σταθερή και οι υποσχέσεις σου είναι αψευδείς και σ’ αυτές ελπίζω. Εγώ παραµένω µόνον για σένα». Eυτυχισµένη, βέβαια, είναι η ψυχή εκείνη που προσφέρεται µε τον τρόπο αυτό στον Κύριό της, κάθε φορά που ενοχληθή ή συγχισθή.
Και αν παραµείνη ο πόλεµος αυτός και δεν µπορέσης έτσι γρήγορα, όπως θέλεις να ενώσης το θέληµα σου µε το θέληµα του Θεού, µην δειλιάσης γι’ αυτό ούτε να λυπηθής. Αλλά συνέχισε να προσφέρης τον εαυτό σου και να προσκυνάς και θα νικήσης. Ρίξε µία µατιά και στον κήπο που ήταν ο Χριστός σου και που τον αποστρεφόταν η ανθρωπότητα λέγοντας: «Πατέρα, αν είναι δυνατό, ας παρέλθη το ποτήριο αυτό από εµένα». Αλλά αµέσως διέταξε να βάλη την ψυχή του σε µοναξιά και µε ένα θέληµα απλό και ελεύθερο έλεγε µε πολύ βαθειά ταπείνωσι: «αλλά όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως Εσύ» (Ματθ. 26,39).
Και αφου αναχωρήσης από την προσευχή, συγκεντρώνοντας µόνον τον καρπόν αυτόν, να σταθής χαρούµενος. Αλλά αν δεν εφθασε σ’ αυτό η ψυχή σου, ακόµη παραµένει νηστική και χωρίς την τροφή της. Αγωνίζου ώστε να µην κατοικήση στην ψυχή σου κανένα άλλο πράγµα, ούτε για λίγο χρονικό διάστηµα, παρά µόνον ο Θεός.
Μην λυπάσαι και µην πικραίνεσαι για κανένα πράγµα, ούτε να παρατηρής τις πονηριές και τα κακά παραδείγµατα των άλλων, αλλά ας είσαι σαν ένα µικρό παιδί, που δεν υποφέρει από καµµία από τις πικρίες αυτές, αλλά τα ξεπερνά όλα χωρίς καµµία βλάβη.
