του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου Δρ. Θ.
«Πεντηκοστήν εορτάζομεν και Πνεύματος επιδημίαν, και προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν», ψάλλει ο υμνωδός της Εκκλησίας μας στο πρώτο στιχηρό του Εσπερινού της εορτής της Πεντηκοστής. Ο λόγος αυτός είναι κατά γράμμα επανάληψη φράσεως του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου από τον λόγο του «Εις την Πεντηκοστήν».
Η ημέρα της Πεντηκοστής, σύμφωνα με ένα από τα τροπάρια της εορτής, αποτελεί «προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν».
Είναι ο ορισμένος χρόνος κατά τον οποίον πραγματοποιείται η υπόσχεση και εκπληρώνεται η προσδοκία. Το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται στους αποστόλους.
Σκηνώνει στην Εκκλησία. Ενοικεί στις καρδιές των πιστών. Ήρθε, καθώς μας υποσχέθηκε ο Κύριος. Το γεγονός της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής αποτελεί για την Εκκλησία μας πρωταρχική αφετηρία για την μετέπειτα πορεία Της στους αιώνες. Ο Θεός Παράκλητος είναι πια ο κύριος της Εκκλησίας από εκείνη την ευλογημένη ημέρα και οδηγεί το σωτήριο σκάφος ασφαλώς στη σωστική του πλεύση. Αυτός δίνει ζωή στους πιστούς και δύναμη να πορεύονται προς τη σωτηρία.
Με σεισμική δόνηση ομοίαζε, αδελφοί μου, τo φύσημα του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Ομοίαζε με καταιγίδα και ανεμοθύελλα που ξέσπασε από ψηλά και χτύπησε την γη.
Το επίκεντρο του μεγάλου θαύματος ήταν το υπερώο της Ιερουσαλήμ με τους συγκεντρωμένους Αποστόλους, που πρόσμεναν την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Κυρίου για την έλευση του Αγίου Πνεύματος. Η υπόσχεση εκείνη έγινε πραγματικότητα και αυτή ακριβώς την πραγματικότητα έζησαν οι μαθητές αλλά και οι χιλιάδες του συγκεντρωμένου λαού.
Όμως γιατί το Άγιο Πνεύμα φανερώθηκε με πύρινες γλώσσες; Τι να σήμαιναν; Η φωτιά, έχει τρεις ιδιότητες. Φωτίζει, θερμαίνει, καθαρίζει. Και τα τρία αυτά στοιχεία-ιδιότητες μεταδίδονται και στους Αποστόλους.
Και πρώτον μεν τους φωτίζει, τους διδάσκει. Το μυαλό τους διευρύνεται και πληροφορούνται όσα ως τώρα δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν. «Αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν, αλιείς θεολόγους ανέδειξεν». Πριν από το πάθος Του ο Κύριος είχε δώσει υπόσχεση στους μαθητές Του, προλέγοντας ότι «ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ο πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, Εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει πάντα α είπον υμίν (Ιωάν. 14, 36) και αμέσως μετά επανέλαβε ότι «το Πνεύμα της αληθείας οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθεια». Οι προρρήσεις του Ιησού επαληθεύονται.
Οι ψαράδες της Γεννησαρέτ γίνονται όργανα της θείας χάριτος, όργανα της θείας σοφίας, γίνονται δάσκαλοι «και εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών». Ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος είναι τόσο ισχυρός, ώστε «ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι». «Ώστε εξίσταντο πάντες και εθαύμαζον» (Πρξ. 2, 4 7-8).
Στο πρόσωπό τους εκπληρώθηκε η προφητεία του Ιωήλ «εκχεώ από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκαν προφητεύσουσιν οι υιοί υμών». Έτσι λοιπόν με τον θειο φωτισμό «πάντες ήρξαντο φθέγγεσθαι ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι της Αγίας Τριάδος».
Η φωτιά όμως, αδελφοί, δεν φωτίζει μόνο, αλλά και φλογίζει. Και οι ένδοξοι μαθητές του Ιησού από δειλοί γίνονται ατρόμητοι, από διστακτικοί ορμητικοί, από ράθυμοι και φοβισμένοι, άγρυπνοι και άφοβοι. Ενθυμούνται τώρα τα λόγια του Διδασκάλου «λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος», (Πραξ. 1-8) και ανακάλεσαν στη μνήμη τους τον προφήτη Ησαΐα που ονομάζει το Πνεύμα του Θεού «πνεύμα βουλής και ισχύος».
Η φωτιά έχει ακόμη φωτιστική και καυστική δύναμη αλλά και καθαρτική. Πως ο αναμμένος άνθρακας είχε καθαρίσει τα χείλη του προφήτη Ησαΐα, έτσι και οι πύρινες γλώσσες καθάρισαν και αγίασαν τις καρδιές των Αποστόλων. Έγιναν «καινή κτίσις».
Αλλά πως εννοείται αυτή η φωτιά ως επιδημία; που έρχεται στην ζωή των χριστιανών;
Η εμπειρία του αγίου Πνεύματος και η μετοχή στις δωρεές Του (πρέπει να) αποτελούν στοιχεία ζωής όλων των μελών της εκκλησίας, δηλ. στην πραγματικότητα το κάθε μέλος της, αν ορθά είναι μέλος, πρέπει να βρίσκεται σε μία συνεχή κατάσταση εκπλήξεως, σε μία πορεία πνευματικής αυξήσεως, από δόξης εις δόξαν.
Διότι ακριβώς είναι μέτοχος του απείρου Θεού - αγίου Πνεύματος. Με τον τρόπο αυτό, ο πιστός γίνεται ως μέλος της εκκλησίας πνευματικός. Πνευματικός δεν είναι αυτός που θεωρείται έτσι από τον πολύ κόσμο: ο άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών, ο επιστήμονας, ο ποιητής, ο ηθοποιός.
Μάλλον μπορεί να θεωρηθεί κι αυτός πνευματικός, αλλά όχι με τη χριστιανική κατανόηση του όρου: ασχολείται με το ανθρώπινο πνεύμα και όχι με το Άγιον Πνεύμα. Για τους χριστιανούς λοιπόν ο πνευματικός είναι αυτός που έχει εμπειρία του αγίου Πνεύματος, που το Πνεύμα του Θεού κατοικεί σε αυτόν
Από την φωτιά καθαρίζεται, ο ακροατής του λόγου του Θεού, η σκουριά από την αμαρτία. Εμείς όμως όλοι οι χριστιανοί, Πεντηκοστήν εορτάζοντες και Πνεύματος επιδημίαν, θα θέλεμε να καθαρισθούμε και, να απαλλαγούμε από την σκουριά της ψυχής μας; Τότε ας αφήσουμε το Πνεύμα το Άγιον να κατακάψει κάθε ρύπο και κάθε πονηρία της ψυχή μας. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας, για να δεχθεί τον φωτισμό, την φλόγα, την καθαρτική χάρη του Αγίου Πνεύματος. Έτσι μόνο θα αναγεννηθούμε, θα δικαιωθούμε και η προσευχή μας θα είναι θερμή.
Ψελλίζοντας «Βασιλεύ ουράνιε Παράκλητε... ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος» «και σώσον ημάς. Αμήν!
Πηγή: amen.gr
