ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

γραφεί η Άννα Μαργαρίτη

To πνεύμα του ανθρώπου έλκεται από το Πνεύμα του Δημιουργού του και φλέγεται να τον γνωρίσει, να γνωρίσει τη γνώση και ιδιαίτερα του Πρωτογενούς εκείνου όντος που μέσα σ' αυτό ζει και υπάρχει. Δεν υπάρχει περίοδος της ιστορίας ή της προϊστορίας του ανθρώπου που κανείς να έμεινε αδιάφορος στην έρευνα αυτή.

Γιατί πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι μόνο η γνώση θα χαλάρωνε τα δεσμά της ύλης και θα μας από ελευθέρωνε από τον τροχό της καθημερινής πρακτικής ζωής οπού δεμένοι από τις ταπεινές επιδιώξεις, από το νόμο του ισχυρότερου, το άγχος, τη βιοπάλη, τη ρουτίνα παλεύουμε το σήμερα και το αύριο.

Η αδυναμία όμως του ανθρώπου στα πρώτα στάδια της ζωής του στη γη να γνωρίσει αυτό που η ψυχή του ζητούσε, φάνηκε έκδηλη και η αμάθεια και η πλάνη οδήγησε πολλούς στην λατρεία όντων ανύπαρκτων προς το δημιουργό τους. Ακόμα και οι πρόγονοί μας οι αρχαίοι Έλληνες, δεν είχαν προχωρήσει στο σημείο αυτό πέρα από μια μορφοποίηση των στοιχείων της φύσεως και στη συνέχεια τη θεοποίηση των φυσικών δυνάμεων.

Μα και στην κατοπινή ακμή τους δεν είχανε προχωρήσει πέρα από την έκφραση της αρμονίας, της νεανικής χάρης του μέτρου και της ζωντανής γοητείας της ομορφιάς. Όταν ήρθαν τα χρόνια του Χριστιανισμού μπόρεσαν να προστεθούν στην αισθητική αντίληψη των Ελλήνων τα χίλια δυο στοιχεία της ηθικής ομορφιάς, του εσωτερικού κάλλους, που συναντάμε τόσο έντονα στους Βυζαντινούς.

Να προστεθεί και η υψηλή ποιότητα από συναισθηματικούς θησαυρούς, που η απλή αισθητική συνείδηση δεν μπόρεσε να δώσει στην αρχαία ελληνική εποχή. Όμως ακόμα και στις μέρες μας ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να οδηγηθεί πιο πέρα από το κατώφλι προς το άγνωστο και μόνον λίγοι υπήρξαν εκείνοι που διέσχισαν το πέπλο του μυστηρίου, λίγοι άγιοι, λίγοι επιστήμονες, λίγοι καλλιτέχνες.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων, αυτών τουλάχιστον που ερευνούν, στέκεται στις παρυφές της γνώσεως. Το πρόβλημα της γνώσεως, που είναι τελικά πρόβλημα γνώσης του υπάρχοντος, γνώσεως του Θεού, οδηγεί το νου του ανθρώπου στην έρευνα των αιώνων του παρελθόντος και την αναζήτηση των αιτιών που στάθηκαν σαν εμπόδιο ανυπέρβλητο για τη σωστή πορεία του ανθρώπου στη γη.

Και η ερεύνα αυτή δείχνει ότι καμιά άλλη αιτία, κανένα άλλο εμπόδιο δεν υπήρξε εκτός από αυτόν τον ίδιο τον άνθρωπο και τον ακατανόητο εγωισμό του, την ακατανόητη αλαζονεία και την υπερηφάνεια του. Και να πει κανείς ότι οι άνθρωποι δεν δέχτηκαν και δεν δέχονται βοήθεια, να πει κανείς ότι δεν υπήρξε η Θεία Πρόνοια, δεν υπήρξε καθοδήγηση; Το αντίθετο.

Δεν υπήρξε περίοδος της ζωής μας που να μην υπήρξε κάποιος καθοδηγητής, κάποιος προφήτης, κάποιος προπομπός, δεν υπήρξε περίοδος που ο ίδιος ο Θεός να εγκατέλειψε τα πλάσματά του στην τύχη τους.

"Γιατί όλοι οι Αθηναίοι και οι παρεπιδημούντες ξένοι για τίποτε άλλο δεν ευκαιρούσαν παρά για να λένε ή να ακούνε κάτι το καινούριο". Πράξεις 17, 21. Αυτή ήταν η ασχολία τους αυτή είναι και σήμερα μετά από δυο χιλιάδες χρόνια πάντοτε όλοι υποβάλουν την ίδια ερώτηση: "τι νέα παιδιά". Οι καιροί δεν αλλάζουν.

Και το μεγάλο νέο το μη αναμενόμενο ήρθε για όλους από το στόμα ενός ξένου. "Πράγματι διερχόμενος ενώ περιδιάβαζα την πόλη σας και εξέταζα προσεκτικά αυτό που λατρεύετε και έβλεπα τους ιερούς σας τόπους, βρήκα ανάμεσα σ' αυτούς κι ένα βωμό, με την επιγραφή: στον "Άγνωστο θεό".

"Αυτόν λοιπόν, που εσείς λατρεύετε χωρίς να τον γνωρίζετε αυτόν εγώ τώρα ήρθα να σας γνωρίσω, να σας τον κάνω γνωστό. Είναι ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο, ήρθα λοιπόν να σας πω, ότι από Αυτόν και μέσα σ' Αυτόν ζούμε, και ότι έχουμε μέσα μας κάτι από την δικιά Του Ουσία, όπως λένε μερικοί από τους δικούς σας ποιητές "δική του είμαστε γενιά". Πράξεις 17, 23.

Και προς στιγμήν το φως που έριξε ο Μεγάλος Απόστολος φώτισε ολόκληρο το λόφο της Ακροπόλεως, ολόκληρη την Αθήνα, απλώθηκε στην Κόρινθο, τη Μακεδονία, στη Ρώμη, σε όλο το γνωστό κόσμο, όχι όμως για πολύ. Το σκοτάδι, η άγνοια και η πλάνη απλώθηκαν σιγά σιγά πάλι και κάλυψαν τον πλανήτη μας.

Και σταυρώθηκε μεν εκ νέου ο Λόγος μια που η σταύρωση του τώρα, λόγω της Θεϊκής του υποστάσεως, ήταν αδύνατη, όμως έγινε προσπάθεια και γίνεται προσπάθεια από τους εκάστοτε Φαρισαίους να αλλοιωθεί ο Λόγος και αλλοιώθηκε. Όμως κι αυτό ήταν και είναι πάντοτε, μέσα στην πρόγνωση, τη Θεία Βουλή και το Θείο Σχέδιο Του Απροσμέτρητου Θεού.

Και ακολούθησε αυτό που είναι σε όλους γνωστό: Στήθηκε βωμός σ' ένα Θεό ανύπαρκτο, σ΄ένα Θεό εκδικητικό, τιμωρό, αδιάφορο, απόμακρο, απαιτητικό. Ένα Θεό φόβητρο για όλους και για όλα. Έτσι φτάσαμε στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα όπου στο όνομα Εκείνου βιάσαμε, σφαγιάσαμε, ληστέψαμε και κάναμε οποιαδήποτε άλλη ατιμία και απάτη.

Έναν τέτοιο Θεό τον αρνήθηκε ο άνθρωπος και καλά έκανε.

Πλήρωσε όμως το τίμημα της αρνήσεώς του και το πληρώνει ακόμη. Ο αντίπους της Ιεράς Εξετάσεως, ο σαρκαστής Υλισμός γκρέμισε τα θεμέλια, κατεδάφισε τις ηθικές και πνευματικές αξίες και αφού κατεδαφίστηκε ο ίδιος, άφησε τον άνθρωπο πάλι να διερωτάται και να ψάχνει από την αρχή αυτό που υπάρχει.

Το πρόβλημα είναι πως θα μπορέσει ο κάθε άνθρωπος να αντιληφθεί ότι πέρα από τον υλικό κόσμο που βιώνει μέσω των αισθητηρίων οργάνων του υπάρχει ένας άλλος απαστράπτων κόσμος, κοσμημένος με άφθαρτο κάλλος που δεν υπόκειται σε φθορά, ότι πέρα από τα υλικά αγαθά της γης υπάρχουν άλλα διαφορετικά και απεριορίστου κάλλους αγαθά που είναι δύσκολο να τα γνωρίσει ή να τα κερδίσει ο άνθρωπος, εφ' όσον δεν αφυπνισθεί πνευματικά έγκαιρα.

Από τη στιγμή που η πρώτη ανθρώπινη ύπαρξη έγινε κάτοικος του πλανήτη μας μέχρι σήμερα, ο άνθρωπος διαισθητικά είχε αντιληφθεί την πέρα του υλικού κόσμου ύπαρξη ενός άφθαρτου και απείρου κάλλους κόσμου, αλλά ελάχιστοι μπόρεσαν να βιώσουν τον κόσμο αυτό κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης παρουσίας τους στη γη, ελάχιστοι σε σύγκριση με το συνολικό αριθμό.

Υπήρξε και υπάρχει μεγάλη δυσκολία στην πρόοδο. Bέβαια ο άνθρωπος δεν αφέθηκε μόνος του στην τύχη του, ποτέ ο κόσμος δεν λειτούργησε σαν τυχαίο κατασκεύασμα. Εδέχθη επιρροές και έγιναν και γίνονται πάντοτε προσπάθειες και ανάλογα με την κάθε ιστορική περίοδο, ανάλογα με το επίπεδο της προόδου και τη δυνατότητα κατανοήσεως.

Στην αρχή η μέσω του εκφοβισμού απειλή, ύστερα η υπόσχεση ανταμοιβής των παραδείσων συνόδευσαν και συνοδεύουν εν πολλοίς τον άνθρωπο στην πορεία του και στη προσπάθεια του καθορισμού της πορείας αυτής. Πάντοτε ο άνθρωπος εκαλείτο με οδηγό την πίστη στην ύπαρξη του πέραν του υλικού κόσμου, του άφθαρτου κόσμου.

Αυτή την πίστη που θα τον οδηγούσε στο Θρόνο του Κυρίου του Κόσμου, στην ουσία των πραγμάτων στην πηγή από όπου ξεκίνησε την περιπέτειά του και γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι χωρίς την πίστη δεν θα ήταν δυνατό να οδηγηθεί κανείς πουθενά, χωρίς την πίστη θα βασίλευε η αβεβαιότητα, η αποτυχία.

Η δυνατότητα για την κατάσταση έχει δοθεί σε κάθε άνθρωπο, ώστε να έχει τις προϋποθέσεις και την ελπίδα να γνωρίσει τα θαυμαστά του κόσμου, πέραν της ύλης. Ο κόσμος αυτός δεν πλάστηκε παρά μόνον να χρησιμοποιηθεί από τον άνθρωπο. Ο Θεός δηλαδή τα δώρα του σε καμιά περίπτωση δεν τα προόρισε για δικιά του χρήση, για δικιά του απόλαυση. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να προσπαθήσει να αναζητήσει την Αλήθεια με πίστη, αγάπη και εμπιστοσύνη.

Μ΄αυτά τα όπλα ο κάθε ένας μπορεί να αγωνισθεί και να νικήσει και εφ' όσον νικήσει, εφ' όσον απαλλαγεί απ' τις δεσμεύσεις της ύλης και αντιληφθεί και βιώσει την υπέρ γήινη προέλευσή του, είναι βέβαιο ότι πλέον θα του αποκαλυφθεί ο ουρανός, ένας Ουρανός, Καλός, Γενναιόδωρος, Αλτρουιστής, Παρηγορητής, Συνοδοιπόρος της γήινης και της μετέπειτα πορείας του.

Αν ακολουθήσουμε αυτή την πορεία, γρήγορα θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο Κύριος του Ουρανού και της Γης είναι μόνο Αγάπη, ένας δίκαιος δικαστής. Ας τον αγαπήσουμε λοιπόν, ας τον λατρέψουμε από αγάπη και μόνο από αγάπη, όχι από το φόβο της τιμωρίας, όχι από την ιδιοτέλεια της μελλοντικής αμοιβής, της μελλοντικής απολαβής των επουράνιων δώρων.

Αγάπη και μόνο Αγάπη

Εκείνη πάντα ακτινοβολεί.

Εκείνη αποφασίζει για μας.

Εκείνη ορίζει τα αόριστα.

Εκείνη οδηγεί στο Θαύμα.

Εκείνος ποτέ δεν μας εγκατέλειψε ποτέ δεν έπαψε να μας αγαπά. Για να βοηθήσει στη κατανόησή μας και προ της σαρκώσεώς του μας έδωσε σπέρματα Αλήθειας μέσω των προφητών, των φιλοσόφων, των ποιητών, με τη σάρκωση του δε μας αποκάλυψε την Αλήθεια.

Η Αγάπη είναι ο Δικός Του Υπέρτατος νόμος η πιο περιεκτική εντολή. Όποιος μαθαίνει να αγαπάει μαθαίνει να ζει. Η αγάπη είναι ο χυμός της ζωής, ένας χυμός που ρέει ανεμπόδιστα, όπως το αίμα κυκλοφορεί στις φλέβες. Η αγάπη δεν είναι απλώς αρετή, είναι ανάγκη, είναι τρόπος ζωής.

Αγάπη προς όλους και προς όλα, αλλά προπαντός προς το Δημιουργό μας.

Αγάπη προς τους φίλους μας, προς τους γνωστούς μας, προς τον οποιονδήποτε, αλλά προπαντός προς τους εχθρούς μας.

Ευλογημένοι όσοι έδωσαν Αγάπη σ' αυτούς που τους πόνεσαν. Εδώ βρίσκεται η Σοφία και το Μεγαλείο του Κυρίου.

Ευλογημένοι όσοι έκλαψαν για τον πόνο του άλλου.

Υπερευλογημένοι όμως, όσοι έκλαψαν για τον πόνο του εχθρού τους.

Ευλογημένοι όσοι έδωσαν στον έχοντα ανάγκη και οι ίδιοι στερήθηκαν.

Υπερευλογημένοι όμως όσοι έδωσαν στον εχθρό τους.

Ευλογημένοι όσοι ήρθαν στη Γη με πόνο και δάκρυα, γιατί τα δάκρυά τους αποφάσισαν για αυτούς.

Ευλογημένοι όσοι έπαψαν να ενδιαφέρονται για την δική τους Σωτηρία και έφτασαν στο στίβο για τη Σωτηρία των άλλων.

Υπερευλογημένοι όμως όσοι εργάζονται για την Σωτηρία των εχθρών τους.

Ευλογημένοι εκείνοι που θα ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά δοξάζοντας το Θεό.

Ευλογημένοι όσοι εξαπατήθηκαν από τους ανθρώπους από αγνότητα ψυχής και υπερευαισθησία.

Πέρασαν δυο χιλιάδες χρόνια, εισήλθαμε στην τρίτη χιλιετία (τρίτη ήμερα για τον Κύριο) από εκείνη την ευλογημένη στιγμή που ο Λόγος ο ίδιος ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο, σαρκώθηκε, έγινε δηλαδή σάρκα από Πνεύμα, για να βοηθήσει εμάς τη σάρκα να γίνουμε Πνεύμα.

Εισήλθαμε στην τρίτη χιλιετηρίδα, από τότε που ο ίδιος ο Λόγος εκήρυξε την αγάπη, την χαρμόσυνη είδηση. Από τότε που ο ίδιος ο Λόγος μας διαβεβαίωσε ότι ο Παράδεισος που αναζητούμε βρίσκεται μέσα μας και ότι τον Παράδεισο αυτό μπορούμε όλοι να τον γευτούμε αν προσπαθήσουμε.

Εκείνος μας διαβεβαίωσε ότι ανάμεσα σ' Αυτόν και σε εμάς δεν υπάρχει παρά μόνο μια σχέση αμπέλου και κλήματος,

ότι δηλαδή τίποτα δεν μας χωρίζει και ότι όλα όσα βρίσκονται ανάμεσα σε μας και Εκείνον μπορούν να εξουδετερωθούν.

Αρκεί να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Αρκεί να θελήσουμε να γνωρίσουμε τον έσω άνθρωπο τον κρυπτό, να γνωρίσουμε ότι μέσα μας υπάρχει ένα κέντρο ύπαρξης που δεν υπόκειται στις δεσμεύσεις του χρόνου και του χώρου, ότι μέσα μας υπάρχει η αιωνιότητα, η αφθαρσία.

Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο ζωής του ανθρώπου, ο τρόπος ζωής είναι ο καθοριστικός παράγων της εξελικτικής μας πορείας, ο καθοριστικός παράγων της δυνατότητάς προσεγγίσεων των επουράνιων και απολαύσεως των υπεσχημένων.

Αυτός ο τρόπος ζωής ας γίνει αντικείμενο προβληματισμού και ερεύνης από κάθε άνθρωπο σε σημείο τέτοιο που ο κάθε άνθρωπος με την ερεύνα και την αναζήτηση να φτάσει στο στάδιο της αποδοχής του τρόπου ζωής του ως κατάλληλου.

Μόνο αυτός ο τρόπος ζωής θα διευκολύνει σημαντικά την μελέτη της ψυχής και της μελέτης της στο γηινο επίπεδο.

Όσο ο άνθρωπος γίνεται υπεύθυνος ερευνητής της ύπαρξής του στο γήινο χώρο, τόσο αποκτά την πολυπόθητη ωριμότητα, σαν φυσική συνέπεια μιας μακροχρόνιας προσπάθειας και επίπονου αγώνα, αλλά και δικαίωσης του πόθου της εξερεύνησης.

O αδιάφορος πνευματικά άνθρωπος, ο μαλθακός, αυτός που θεωρεί τον εαυτό του αυτάρκη και είναι ικανοποιημένος μ' αυτό που βιώνει στον υλικό κόσμο, ο άνθρωπος που επιβραβεύει τον εαυτό του και αρκείται μόνον στις δικές του δυνάμεις, σχεδόν είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να πετύχει ανώτερους πνευματικούς στόχους, αφού του λείπει κάθε διάθεση έρευνας, του λείπει η αγωνιστικότητα στο συγκεκριμένο πνευματικό τομέα και του αρκεί ο χώρος που ζει και κινείται χωρίς ιδιαίτερη επιθυμία να προχωρήσει στην έρευνα της ουσίας.

Βέβαια είναι γνωστό ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να πεισθεί κάποιος για πράγματα που δεν τον αγγίζουν και κατά συνέπεια δεν τον ενδιαφέρουν. Και αυτή η δυσκολία είναι ανυπέρβλητη όταν ο άνθρωπος ζει χωρίς πίστη, γιατί η πίστη και μόνον η πίστη είναι εκείνη που αναταράσσει τα γαλήνια ύδατα του πνευματικού ύπνου και ερεθίζει θετικά την ανθρώπινη νόηση.

Είναι η πίστη ο μοχλός ανυψώσεως, ο έλικας που βοηθάει την ψυχή ν' απογειωθεί στα ύψη στους καταγάλανους αιθέρες. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό και από τον πνευματικά αδιάφορο άνθρωπο, όταν σκεφτεί ότι γενικά στη ζωή του τίποτα δεν πέτυχε ή τίποτα δεν μπορεί να πετύχει αν δεν πιστέψει πρώτα σ' αυτό, αν δεν πιστέψει στην επιτυχία.

Στην προσπάθεια του ανθρώπου για την οποιαδήποτε αφύπνισή του, χρειάζεται να προηγηθεί η έρευνα της ανθρώπινης φύσης κι όταν λέμε έρευνα της ανθρώπινης φύσης εννοούμε τη γνώση της δομής και της λειτουργίας του ανθρώπινου σώματος και κυρίως τον τρόπο σχηματισμού της αντίληψης και γενικά την γνώση όλων των παραγόντων και δυνατοτήτων που ενυπάρχουν στην ανθρώπινη υπόσταση και μπορούν να βοηθήσουν στη νοητική ανάπτυξη και γενικά την εξελικτική του διαδικασία.

Όταν ερευνηθούν όλα αυτά γενικά και στη συνέχεια ειδικά, ώστε να καταστεί σαφής ο προσδιορισμός της προσωπικότητας του ερευνητή και με γνώμονα τον προσδιορισμό αυτό και την αξιολόγησή του να προχωρήσουμε στη διορθωτική διαδικασία.

Η ερεύνα της ανθρώπινης φύσης θα επεκταθεί στη συνέχεια στην ανθρώπινη ψυχή, στον έσω άνθρωπο τον κρυπτό και τις καταστάσεις που βιώνει σαν υλικοπνευματική ύπαρξη με ιδιαίτερη έμφαση στα συναισθήματα.

Αφού ερευνηθεί η ανθρώπινη φύση, ακολουθεί σαν φυσική συνέπεια ο διακαής πόθος της έρευνας του Θείου και της εκδηλώσεώς του σ' αυτό που ονομάζουμε σύμπαν και προσδιορίζεται ο ρόλος του ανθρώπου απέναντι στον Δημιουργό του.

Εκείνο που προέχει στη λατρεία του Θείου είναι η ειλικρίνεια, η Πίστη και η Αγάπη προς το Θεό και προπαντός η ανάγκη μας να δώσουμε την αγάπη μας χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς την προσμονή της ανταμοιβής. Οφείλουμε να λατρεύουμε το δημιουργό μας από τα βάθη του φθαρτού και άφθαρτου εαυτού μας από εσωτερική ανάγκη από αγάπη και όχι γιατί είμαστε στη τάδε ομολογία ή γιατί είμαστε χριστιανοί. Δεν ωφελεί δηλαδή, ο τύπος, το δόγμα, τα λόγια, ή οι τυπικές προσευχές.

Απέριττα και απλά να αγαπώ το Θεό, να ευγνωμονώ τον πλάστη μου, να δοξάζω το ευλογημένο όνομά Του γιατί είμαι παιδί του. Όλη η γη, όλη η πλάση λογική και άλογη υμνεί το Όνομά Του και κατά συνέπεια ο καθένας μπορεί σε οποιοδήποτε γωνιά της γης να οικοδομήσει εντός του τον αχειροποίητο Ναό του και να πει απλά ευχαριστώ.

Να τον λατρέψει όπως ο κάθε ένας το επιθυμεί, όπως ο κάθε ένας το αποφασίσει, ας το επιχειρήσει κατά τη δική του βούληση, είτε με τη συνοδεία της μουσικής, είτε με τη συνοδεία της υμνωδίας, των πουλιών, της βροχής, ή του ήλιου κ.λ.π. Είναι θέμα προσωπικής επιλογής και πάντοτε θέμα καθαρά προσωπικό του κάθε πλάσματος ο τρόπος που θα υμνήσει, θα δοξάσει τον δημιουργό του, αλλά κυρίως ο τρόπος που θα εκφράσει την αγάπη του σ' Αυτόν.

Η κάθε προσπάθεια όμως να είναι προϊόν πεποιθήσεως ενός ατόμου ωρίμου, έντιμου, που βλέπει ανοιχτά και δεν πιάνεται στα σκοτάδια της άγνοιας ή της θρησκοληψίας, γιατί πριν από κάθε δόγμα για όλους έχει αποφασίσει ο Θεός, αλλά κανένα δόγμα δεν μπορεί να "αποφασίσει" για το Θεό.

Διανύσαμε είκοσι αιώνες από τότε που έγινε η παγκόσμια διακήρυξη της αγάπης και μέσα σ' αυτούς τους αιώνες μόνο αγάπη δεν βίωσε ο άνθρωπος. Η ανθρωπότητα βίωσε τους σκολιούς δρόμους, δρόμους σκοτεινούς, δρόμους παρανοήσεως και παραφροσύνης.

Εν ονόματι Εκείνου που δίδαξε την Αγάπη που ο ίδιος είναι Αγάπη και φως, βιώσαμε το σκοτάδι και το μίσος, ζήσαμε κάτω από φοβίες και φόβους εσωτερικούς και εξωτερικούς. Δεχθήκαμε και αρνηθήκαμε τα πάντα για να καταλήξουμε τελικά στην άρνηση, στην άρνηση όχι μόνο του Θεού, αλλά και του ίδιου του εαυτού μας.

Λησμονήσαμε ολωσδιόλου ότι αποτελούμε μέρη ενός ενιαίου συνόλου, μέρη ενός κόσμου που διέπεται, συνέχεται και προνοείται από το Δημιουργό του, ένα δημιουργό που είναι Αγάπη και δείχνει Αγάπη στα πλάσματά του.

Αντ' αυτού εμείς όσοι δεν ξεχάσαμε ή δεν αγνοήσαμε εντελώς την ύπαρξή του, εννοήσαμε έναν Δημιουργό που αγαπά προνομιακά μόνο εκείνους που τυπικά τον λατρεύουν και αντίθετα μισεί και συνθλίβει όλους τους άλλους.

Όμως ο Θεός έχει μόνιμα απλωμένο το χέρι του και αποζητά το δικό μας για να μας οδηγήσει με πολύ αγάπη και στοργή στο δρόμο που πάντοτε ερευνούσε η ψυχή μας. Ο καιρός είναι κατάλληλος για να εγκαταλείψουμε τις αμφιβολίες,τους φόβους, τις δειλίες και τις δυσπιστίες μας.

Ο καιρός είναι κατάλληλος για να αποδεχθούμε όχι μόνο τις δωρεές που περιέχει αυτή καθ' εαυτή η ζωή, αλλά κυρίως τις δωρεές εκείνες που Εκείνος προόρισε για μας όταν ευδόκησε μα έλθει κοντά μας και με τη δικιά μας γλώσσα να μας πληροφορήσει, να μας ελευθερώσει από τα δεσμά της ύλης, να μας απαλλάξει από κάθε φόβο και μεταθανάτια αγωνία.

Παύουμε να φοβόμαστε το θάνατο, εδραιώνουμε μια διαφορετική κατανόηση για τη μετά θάνατο ζωή, μια κατανόηση που να μη βασίζεται σε παραισθήσεις και υστερίες.

Κατανοούμε ότι όσο ο έξω άνθρωπος διαφθείρεται, τόσο ο εσωτερικός ανακαινίζεται όπως διδάσκει ο Απόστολος των Εθνών, και όταν το σώμα μας φθαρεί τελείως τότε θα βρούμε κατάλυμα θεϊκό, σπίτι αχειροποίητο, αιώνιο, στους ουρανούς.

Μέχρι να έλθει ή ύστατη αυτή στιγμή ας ακούσουμε τη συμβουλή του ενορατικά σοφού βασιλιά, ας ακούσουμε τον Εκκλησιαστή κεφ. 12, να μας καθοδηγεί με τα αυτά λόγια:

"Να θυμηθούμε το Θεό όσο ζούμε πριν κοπεί το νήμα της ζωής (η αργυρή κλωστή) και συντριβεί η ψυχή μας". (το ανθέμιον του χρυσίου).

O Κύριος στο Κατά Ιωάννη 16, 33, μας λέει:

Αυτά σας τα είπα για να έχετε ειρήνη όταν κοινωνείτε το λόγο μου. Όσο ζείτε θα έχετε θλίψη. Όμως έχετε θάρρος, όπως εγώ έχω, κατά την ανθρώπινη φύση μου, νικήσει την ύλη, έτσι και σεις μπορείτε να κάνετε το ίδιο και να ελευθερωθείτε.