Γράφει: Γιώργος Σαββίδης –Μητρόπολη Πάφου
Απόστολος: Τιτ. γ΄ 8-15
Ευαγγέλιο: Ματθ. ε΄ 14-19
Σείς είστε το φως του κόσμου, είπε ο Κύριος στους μαθητές του. Αλλά μόνο σ’ αυτούς; Όχι. Τα λόγια του απευθύνονται σε όλους τους χριστιανούς, σε όλους όσοι θα τον πίστευαν και θα τον ακολουθούσαν στο κύλημα των αιώνων.Είμαστε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, φως εκ φωτός, φως αναμμένο από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό, ο οποίος είναι το μοναδικό φως του κόσμου, η πηγή της αληθινής ζωής.
Και πρέπει άρα να λάμπουμε γύρω μας, να σκορπίζουμε τις ακτίνες μας και να μας βλέπει ο κόσμος.
Ο Χριστός φέρνει δυο ωραία παραδείγματα στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε. Δεν είναι δυνατόν – λέγει – να κρυβεί μια πόλις χτισμένη στην κορυφή του βουνού.
Ούτε ανάβουν το λυχνάρι για να το τοποθετήσουν κάτω από τον κουβά, αλλά το βάζουν πάνω στον λυχνοστάτη, για να λάμπει σε όλους όσοι βρίσκονται μέσα στο σπίτι. Έτσι, λοιπόν, - συμπεραίνει ο Υιός του Θεού – ας λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να ιδούν τα καλά έργα σας και να δοξάσουν τον ουράνιο πατέρα σας.
Μη κρύψετε το φως που κατέχετε, το φως που είστε ως μύστες μου και φίλοι μου. Αφήστε το να χυθεί γύρω σας. Κάνετε να σας δουν, να σας προσέξουν, να διδαχτούν από σας οι άνθρωποι. Γίνετε διαδότες του φωτός μου, τοποθετώντας το ψηλά, ώστε να φαίνεται από παντού.
Και για να μη πέσετε σε καμιά παρανόηση, σπεύδω να σας εξηγήσω τι εννοώ με τη λέξη φως. Δεν εννοώ απλώς την πίστη ή την αγάπη σας σε μένα. Δεν εννοώ το γεγονός, ότι έχετε αποταμιεύσει τους λόγους μου στην καρδιά σας, ότι γίνατε κοινωνοί της αλήθειας, που έφερα στον κόσμο. Εννοώ όλα αυτά, αλλά προ παντός τα έργα, τους καρπούς της πίστεως και της αγάπης σας προς εμένα. Εννοώ την εφαρμογή του Ευαγγελίου μου στη ζωή σας. Διότι μονάχα έτσι θα είστε πραγματικά φως του κόσμου. Μονάχα έτσι θα οδηγήσετε και τους άλλους ανθρώπους στην αγκαλιά μου.
Τα έργα είναι εκείνα που μιλούν στις ψυχές και τις κάνουν να στραφούν προς τη σωτηρία. Θα είστε, λοιπόν, φως του κόσμου, αν ανεβείτε στο ύψωμα του αγίου βίου, αν τοποθετήσετε τον χριστιανισμό σας στον λυχνοστάτη της εμπράκτου μιμήσεως μου. Δεν θέλω να μείνετε αποστηθιστές της διδαχής μου, απλοί μνήμονες των λόγων μου. Δεν θέλω να δεχτείτε το τάλαντο, για να το θάψετε και να μην εμπορευθείτε στην αγορά των αρετών, των θλίψεων, των δοκιμασιών, των άθλων. Σας ζητώ να μεταφράσετε το Ευαγγέλιο σε πράξεις θεάρεστες. Να κάμετε την αλήθεια μου ζωή και τη ζωή σας φορείο της αλήθειας μου.
Τότε και μόνο τότε, θα είστε γνήσιοι μαθητές μου. Τότε και μόνο τότε, θα σας ταιριάζει ο πανάκριβος τίτλος του Χριστιανού. Τότε και μόνο τότε, θα είστε φως του κόσμου, που θα φωτίζει και θα διαλύει τα σκοτάδια του κόσμου.
Αυτά μας λέγει, αγαπητοί αδελφοί, μέσα από τη σημερινή περικοπή ο Χριστός. Και, χωρίς άλλο, τους πιο πολλούς από μας τα λόγια του τους βρίσκουν ενόχους, παραμελητές της απαιτήσεως του. Γιατί, οι πιο πολλοί, τι παρουσιάζουμε; Περισσότερη κατάνυξη και λιγότερα έργα. Περισσότερη γνώση και λιγότερη εφαρμογή. Μοιάζουμε με πλοία που έχουν το πιο πολύ φορτίο προς τη μια τους πλευρά κι έτσι δεν μπορούν να πλεύσουν ίσια, αλλά κινδυνεύουν να ανατραπούν. Γιατί ενώ είμαστε πλούσιοι σε θεωρία και σε αίσθημα, είμαστε φτωχοί σε πράξεις κι ενέργεια.
Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε όσοι παρουσιάζουμε αυτή την έλλειψη ισορροπίας, όσοι γέρνουμε έτσι επικίνδυνα; Να πλουτίσουμε το βάρος των έργων. Να προσπαθήσουμε από εδώ και πέρα αυτό: πώς να μη λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε χριστιανοί, πώς να περάσουμε από τα λόγια και τα αισθήματα και τους λογισμούς στα έργα, που είναι ως τώρα λίγα, ενώ τα πρώτα είναι πολλά.
Γιατί – σύμφωνα με μια όμορφη φράση του αγίου Ιγνατίου – όταν αποδειχθούμε στην πράξη χριστιανοί, τότε θα μπορούμε και να λεγόμαστε.
Ούτω λαμψάτω το φως υμών...
«Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα» «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς». Αυτά μεταξύ άλλων, μας είπεν ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγέλιο.
Άλλη φορά είπε, ότι Εκείνος είναι το φως του κόσμου και ότι εκείνος που τον ακολουθεί δεν θα υπάρχει κίνδυνος να βαδίσει στο σκοτάδι, διότι τον φωτίζει ο Χριστός και θα έχει «το φως της ζωής». Σήμερα ακούσαμε να λέγει στους Μαθητές Του, αλλά και σε όλους εμάς τους Χριστιανούς, «υμείς έστε το φως του κόσμου». Όπως η Σελήνη και τα αστέρια παίρνουν φως από τον Ήλιο και λάμπουν σαν φώτα, έτσι και σεις θα παίρνετε φως από εμέ και θα λάμπετε, θα σίτε φώτα, μέσα στο σκοτάδι του κόσμου των απίστων.
Αλλά προσέξετε, λέγει, πως θέλω να λάμπετε. Όχι με λόγια, αλλά με έργα. Λόγια έλεγαν και οι Φαρισαίοι αλλά ήταν λόγια μόνο. Λόγια ψεύτικης αρετής και υποκρίσεως. Εγώ θέλω έργα. Τα έργα σας να λάμπουν. Και τα λόγια, βέβαια να τα προσέχετε, αλλά πολύ περισσότερο τα έργα.
Και άλλη φορά μίλησε ο Κύριος για έργα, λέγοντας ότι το καλό δέντρο φαίνεται από τους καρπούς που κάνει. Κατά παρόμοιο τρόπο, τους ανθρώπους «εκ των καρπών αυτών γνώσεσθε αυτούς». δηλαδή από τα έργα τους θα τους καταλάβετε.
Τα έργα σας δεν θα φωτίζουν μόνο την κοινωνία αλλά θα δοξάζουν τον Θεό. Όταν βλέπουν τα καλά έργα σας οι άνθρωποι θα αναγνωρίζουν ότι από την πίστη σας προέρχονται και θα αναγνωρίζουν σαν πηγή των καλών έργων σας τον Θεό και θα τον δοξάζουν. Αν απεναντίας τα έργα σας είναι σκοτεινά, είναι έργα αμαρτίας, θα προσβάλλετε τον Θεό, τον οποίον λέγετε ότι πιστεύετε και ακολουθείτε. Τότε, όχι μόνον δεν δοξάζετε τον Θεό αλλά τον προσβάλλετε, τον βλασφημείτε. Κάμετε, ώστε να «βλασφημείται το όνομα του Θεού εν τοις έθνεσι», δηλαδή από τους ειδωλολάτρες ή άλλους απίστους.
Να λάμπουν τα έργα μας και για έναν ακόμη σπουδαιότατο λόγο. Για να δίνουμε καλό παράδειγμα στους άλλους. Το παράδειγμα της πίστεως, της αγάπης, των καλών έργων των πρώτων Χριστιανών συντελούσε κατά μέγα μέρος στη διάδοση της πίστεως, μεταξύ λαών και φυλών, που εθαύμαζαν τον τρόπο της ζωής των και ήθελαν να τους μιμηθούν. Να λάμπουν, λοιπόν, τα έργα μας για να ωφελούνται άνθρωποι και να δοξάζεται ο Θεός. Ας το προσέξουμε αυτό, αγαπητοί μου.
Στον Θεό ανήκει η δόξα. Ο Θεός είναι ο μόνος Άγιος, ο μόνος Παντοδύναμος, ο μόνος Πάνσοφος, ο μόνος αιώνιος. Αυτός ο ίδιος «αφάνταστη δόξα», αυτός το Φως, αυτός η ζωντανή δύναμη, η θερμή αγάπη για μας. Δοξάζουν τον Θεό οι Άγγελοι, τον δοξάζει όλη η κτίσις με την πανσοφία και σκοπιμότητα που είναι φτιαγμένη και μένει ακατάλυτη εις τους αιώνας. Και λέγοντας ότι δοξάζουμε και πρέπει να δοξάζουμε τον Θεό, δεν εννοούμε ότι προσθέτουμε εμείς τίποτα στην δόξα την οποίαν έχει, όπως δεν μπορούμε να προσθέσουμε και παραπάνω λαμπρότητα και φως στον ήλιο, αλλά εννοούμε, ότι αναγνωρίζουμε και ομολογούμε ότι αυτός είναι η αληθινή δόξα, ότι είναι δική του, του ανήκει η δόξα. «Σοι γαρ πρέπει και εποφείλεται η παρά πάντων δοξολογία», λέγει μια ευχή της θείας Λειτουργίας του Αγίου Ιακώβου.
Οι Άγγελοι ημέρα και νύκτα υμνούν και δοξάζουν τον Θεό. Και όμως, εμείς οι άνθρωποι θα έπρεπε, αν ήτο δυνατό και περισσότερο από τους Αγγέλους να υμνούμε τον Θεό, διότι οι Άγγελοι δεν είχαν και δεν έχουν ανάγκη σωτηρίας. Αυτοί δεν αμάρτησαν, ούτε με το προπατορικό αμάρτημα, ούτε με τα καθημερινά αμαρτήματα όπως εμείς. Για μας ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, για μας σταυρώθηκε, εμάς έσωσε. Πόσο περισσότερο, λοιπόν, θα έπρεπε, εμείς να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε τον Θεό! Και επειδή ζούμε στον κόσμο και δεν μπορούμε να δοξάζουμε με ύμνους τον Θεόν όπως τον δοξάζουν οι Άγγελοι, τουλάχιστον να αφοσιωθούμε με πίστη σ’ Εκείνον και να τον δοξάζουμε με τα έργα μας. Αυτό ζητά από εμάς ο Κύριος, όταν λέγει «ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς».
Αλλά ας θαυμάσουμε και στο σημείο αυτό την αγάπη του Θεού. Πως ανταποδίδει την δόξα σε εκείνους που τον δοξάζουν. Το λέγει ο ίδιος. «Τους δοξάζοντας με δοξάσω». Και δεν συγκρίνεται η δόξα τον οποία δίνει ο Θεός στον άνθρωπο. Εμείς τον δοξάζουμε στην γη. «Εκείνος μας ανταποδίδει δόξα στους Ουρανούς. Εμείς με κάτι προσωρινό, λόγο ή έργο, ακόμη και με μαρτυρικό θάνατο. Εκείνος με δόξα που θα είναι για μας αιώνια και ατελεύτητη. Έτσι, η δόξα του Θεού θα γίνει και δόξα δική μας «όταν έλθει ο Κύριος εν τη δόξη αυτού μετά των Αγγέλων τών Αγίων». Αμήν.
