Ο Διάβολος αμέσως μετά την δημιουργία των πρωτοπλάστων κατηγορεί τον Θεό ότι θέλει το κακό τους και ότι δεν τους αφήνει να φάνε από το δένδρο της γνώσεως για να μη γίνουν Θεοί (Γεν. 3, 4-5).
Δηλαδή ο ίδιος, αφού έγινε αντάρτης και αμφεσβήτησε την υποταγή στο δημιουργό του, χωρίς ποτέ να μετανοήσει γι’ αυτό, προσπάθησε να παρασύρει στην ανταρσία και την υπόλοιπη δημιουργία. Και οι πρωτόπλαστοι, τα παιδιά του Θεού, πιστεύουν τη βλασφημία του κι ακολουθούν τις εντολές του.
Ο Θεός τους ελέγχει πλαγίως και με σύνεση μετά την πτώση τους και ο Αδάμ και η Εύα, αντί να μετανοήσουν, υβρίζουν κι αυτοί με τη σειρά τους τον Θεό, διότι τον θεωρούν υπαίτιο της πτώσεως και του καταντήματός τους. Η Εύα, που μου έδωσες για βοηθό και σύντροφο, μου έδωσε τον καρπό· δεν φταίω εγώ. Φταις εσύ, λέγει ο Αδάμ. Το φίδι, που εσύ δημιούργησες, με παρέσυρε· δεν φταίω εγώ. Φταις εσύ, λέγει η Εύα.
Ο Κάιν, αμέσως μετά έξω από τον παράδεισο, με την ευτελή θυσία του υβρίζει τον Θεό. Τον θεωρεί χαζό και ανόητο και πιστεύει ότι θα τον κοροϊδέψει ότι δήθεν τον αγαπά και τον λατρεύει, με το να του προσφέρει τυχαία και ευτελή προϊόντα. Όταν ο Θεός του υποδεικνύει έμμεσα το λάθος του και τον συμβουλεύει να διορθωθεί, εκείνος αντί να υπακούσει φονεύει τον αδελφό του, που είναι δημιούργημα και ιδιοκτησία του Θεού, και υποκρίνεται ότι αγνοεί τι συνέβη κατά αυθάδη τρόπο.
Την ίδια στάση κρατούν έναντι του Θεού οι πλείστοι των επομένων γενεών των ανθρώπων.
Ο Θεός για να διορθώσει την ανθρωπότητα διαλέγει τον Αβραάμ και δημιουργεί ένα περιούσιο λαό, τον Ισραήλ, τον οποίο τον φροντίζει και τον εκπαιδεύει χρόνια ολόκληρα, ώστε μέσα από αυτόν να γεννηθεί «ό Ένας της Αγίας Τριάδος», ο Χριστός, και να λύτρώσει όλο τον κόσμο.
Κι όμως ο προφήτης Ησαΐας στην Παλαιά Διαθήκη λέγει ότι τον Θεό τον βρίζουν δυστυχώς και οι δικοί του άνθρωποι. Οι άνθρωποι του περιουσίου του λαού. «Δι’ υμάς διαπαντός το όνομά μου βλασφημείται εν τοις έθνεσι» (Ησ. 52,5). Δηλαδή οι αμαρτίες σας γίνονται αιτία να με βλασφημούν και να με ξευτελίζουν οι ειδωλολάτρες, οι άνθρωποι που δεν ανήκουν στον λαό μου.
Το χωρίο αυτό το επαναλαμβάνει ο απόστολος Παύλος στην Καινή Διαθήκη (Ρωμ. 2,24). Ας δούμε το σχετικό χωρίο μέσα από τη συνάφεια του κειμένου. Μιλά ο Παύλος για τον ασυνεπή Ιουδαίο, αλλά κατ’ επέκταση τα όσα αναφέρει αφορούν και τους ασυνεπείς χριστιανούς.
«Ιδού συ φέρεις το τιμημένο όνομα Ιουδαίος, και επαναπαύεσαι στο νόμο, και καυχάσαι για τη σχέση σου με το Θεό, και γνωρίζεις το θέλημά του και καταλαβαίνεις τις διαφορές καλού και κακού, διότι κατηχείσαι από το νόμο. Και έχεις την πεποίθηση, ότι είσαι οδηγός τυφλών, φως όσων βρίσκονται στο σκότος, παιδαγωγός ανοήτων, διδάσκαλος νηπίων, επειδή έχεις από το νόμο την κατάρτιση στη γνώση και στην αλήθεια.
»Αλλά εσύ που διδάσκεις τον άλλο, τον εαυτό σου δεν τον διδάσκεις; Συ που κηρύττεις να μη κλέβουν, κλέβεις; Συ, που λέγεις να μη μοιχεύουν, μοιχεύεις; Συ, που σιχαίνεσαι και αποστρέφεσαι τα είδωλα, κλέβεις τους ειδωλολατρικούς ναούς; Συ, που καυχάσαι για το νόμο, με την παράβαση του νόμου προσβάλλεις το Θεό; ‘Διότι εξ αιτίας σας το όνομα του Θεού βλασφημείται μεταξύ των εθνικών’, όπως γράφει ο προφήτης Ησαΐας».
Ας δούμε τι λέγει πάνω στο θέμα που εξετάζουμε ο Άγιος Κλήμης, αποστολικός πατήρ και τρίτος επίσκοπος Ρώμης, στην Β ´προς Κορινθίους επιστολή του, σε τρία διαφορετικά κεφάλαια (Γ´Δ´και ΙΓ´).
Με ποιό τρόπο ομολογούμε τον Χριστό; Με το να πράττουμε όσα λέγει και να μη παρακούμε στις εντολές του, και να μη τον τιμάμε μόνο με τα χείλη μας, αλλά και με όλη την καρδιά και την διάνοιά μας. Διότι αναφέρεται στον Ησαΐα· ο λαός αυτός με τα χείλη με τιμά, η δε καρδιά του απέχει πολύ από εμένα.
Ας μη τον ονομάζουμε μόνο Κύριο· διότι δεν θα μας σώσει αυτό. Διότι λέγει· δεν θα σωθεί αυτός που με ονομάζει Κύριο, αλλά αυτός που πράττει όλα όσα πρέπει να πράττει ένας ενάρετος. Ώστε λοιπόν αδελφοί μου, με έργα να τον ομολογούμε. Με το να αγαπάμε ό ένας τον άλλο, με το να μη μοιχεύουμε ούτε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο ούτε να ζηλεύουμε. Αλλά με το να είμαστε εγκρατείς, ελεήμονες, αγαθοί. Πρέπει να συμπάσχουμε με αυτούς που πάσχουν και να μην είμαστε φιλάργυροι. Με αυτά τα έργα να τον ομολογούμε και όχι με τα αντίθετα.
Διότι λέγει ο Κύριος· «Δια παντός το όνομά μου βλασφημείται εν πάσι τοις έθνεσι». Και πάλιν· «Ουαί δι’ ον βλασφημείται το όνομά μου». Πως βλασφημείται; Με το να μη κάνετε όσα θέλω. Διότι οι ειδωλολάτρες, όταν ακουν από το στόμα σας τα λόγια του Θεού, τα θαυμάζουν, διότι είναι ωραία και υπέροχα. Έπειτα όταν διαπιστώσουν ποιοί είμαστε αρχίζουν να βλασφημούν, λέγοντας ότι όσα λέμε είναι παραμύθι και απάτη. Διότι, όταν ακουν ότι παίρνουμε τη χάρη του Θεού, όταν αγαπάμε τους εχθρούς μας κι αυτούς που μας μισούν, θαυμάζουν για το πόσο καλοί είμαστε. Όταν όμως διαπιστώσουν, όχι μόνο αυτούς που μας μισούν να μη τους αγαπάμε, αλλά κι αυτούς που μας αγαπούν, τότε μας κοροϊδεύουν και έτσι βλασφημείται το όνομα του Θεού.
Πόσο νευριάζουμε όταν άλλοι βλασφημούν το Θεό μας και καλά κάνουμε, αλλά σκεφτόμαστε όμως, πόσο πρέπει να θυμώσουμε με τον εαυτό μας και πόσο πρέπει να επαναστατήσουμε στα βίτσια και τα καπρίτσια του, όταν αυτά γίνονται αιτία να βλασφημείται ο Θεός μας από εμας τους ίδιους;
Πηγή: pmeletios.com
