Γράφει ο Γιώργος Πολίδης
Το υπόβαθρο φυσικά κάτω από την αντιμετώπιση αυτή είναι η αντίθεση που εγείρει η φιλοναζιστική ιδεολογία που καλλιεργούσε και διατηρούσε το συγκεκριμένο εθνικιστικό κίνημα κυρίως στην πρώτη δεκαετία ύπαρξης του, κάτι το οποίο προφανώς έτεινε να καταστήσει απόλυτη συμμόρφωση και ιδεολογική ταυτότητα, σύγκλιση και βάση μεταξύ του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού και του ελληνικού εθνικιστικού κινήματος, της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Αναμφίβολα κοινό χαρακτηριστικό των δύο είναι η εθνικιστική ρίζα.
Ο εθνικοσοσιαλισμός γνωρίζουμε πως από την Κοινωνία των Εθνών αμέσως μετά τον Β’Π.Π. κηρύχθηκε εγκληματική οργάνωση και ιδεολογία και απαγορεύθηκε. Το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δίχως να έχει όμοιες και ταυτόσημες ιδεολογικές αφετηρίες με τον γερμανικό χιτλερικό εθνικοσοσιαλισμό «παγιδεύτηκε» ιδεολογικά από την ανάπτυξη, ακμή και επιτυχία που πραγματοποίησε ο Ναζισμός πριν τον δεύτερο πόλεμο ως πολιτικοκοινωνικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, του έθνους.
Φυσικά αυτό δεν μπορεί να αποδώσει άλλοθι στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ για τον φιλοναζισμό που διατηρούσε, και ίσως διατηρεί, δεν το γνωρίζουμε, παίρνοντας ως βάση τον εθνικιστικό χαρακτήρα του ενός και του άλλου. Ο Ναζισμός είναι εγκληματική ιδεολογία και ήταν εγκληματική οργάνωση πριν αλλά και κατά την διάρκεια του Β’Π.Π.
Είναι αδιανόητο σήμερα να συντάσσεται το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα με εκείνο των 70-80 ετών στο παρελθόν, με το γερμανικό εθνικιστικό κίνημα του Ναζισμού. Δεν υπάρχουν κοινές ιδεολογικές αφετηρίες, πρόκειτε για δύο διαφορετικά έθνη, για δύο λαούς με διαφορετική πορεία, με ξεχωριστή ιστορική πολιτισμική και πολιτιστική ταυτότητα, ανάπτυξη, πορεία, ποιότητες και συνέχεια. Πουθενά δεν συγκλίνουν οι αξίες και η παράδοση των δύο εθνών, ελληνικού και γερμανικού, τουλάχιστον κατά το παρελθόν έστω και σε πολιτική διάσταση.
Η φαινομενική αυτή σύμπλευση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ με την ναζιστική ιδεολογία έδειξε πως ο ελληνικός εθνικισμός όπως εκπροσωπήθηκε από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αδυνατούσε να θεμελιώσει αμιγώς δική του ανεξάρτητη ελληνική ιδεολογική ταυτότητα.
Κάτω από τις σημερινές συνθήκες οφείλει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και ο γ.γ. Μιχαλολιάκος να αποκηρύξουν την παρελθοντολογική σύμπλευση με τον αλλόφυλο και ξένο εθνικά με εμάς τους έλληνες ναζισμό, να τον καταδικάσουν για την εγκληματικότητα που εφήρμοσε, και να θεμελιώσουν αμιγώς ιδιοτελή ιδεολογική ταυτότητα για το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα το οποίο μπορεί και πρέπει να χτισθεί με αξίες και ποιότητες καθαρά ανθρωπιστικές, απόλυτα εναρμονισμένες με την σύγχρονη πραγματικότητα.
Σε αυτό οφείλουν να δώσουν βάση οι θεσμοί μας και όχι στην πολεμική που αναπτύσσουν κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οι εκπρόσωποι των. Στην ιδεολογική ταυτότητα η οποία θα είναι προϊόν που θα απαντά και θα καλύπτει αμιγώς το ελληνικό έθνος. Οφείλουν να το θέσουν ως προαπαιτούμενο ζήτημα, κυρίως τα Μ.Μ.Ε., κι ως την πρώτη αναγκαία ριζική εσωτερική επέμβαση και μετάλλαξη, καθώς πια ως πολιτικός σχηματισμός (κώμα) εκπροσωπεί σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος. Δεν είναι πια η εφηβική οργάνωση του παρελθόντος, και ούτε την δένει κάτι με τις απαρχές της πριν 20-30 χρόνια.
Ευελπιστώ να το λάβει υπ’ όψιν του ο κ. Μιχαλολιάκος και οι θεωρητικοί του ελληνικού εθνικιστικού κινήματος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και να μην αναπαυτούν στην λάμψη των επιτυχιών των τελευταίων 2 ετών.
Βέβαια είναι, μία ανάγκη και μία απαίτηση των καιρών, σύμφωνα με τις αρχές της ηθικής αξιοκρατίας και της ιστορικής νομιμότητος, για καθολική ιδεολογική απαγκίστρωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ από τον Ναζισμό, και την δημόσια απόρριψη και καταδίκη του με διάγγελμα στον ελληνικό λαό από τον γ.γ. της. Δεν υπάρχει διόλου κοινή ιδεολογική βάση, ούτε επί μέρους σύγκλιση σημειολογικών ιδεών, ως προϊόντων πηγή των οποίων είναι η κάλυψη αναγκών της ιδιαιτερότητας και αυτοσυνειδησίας του ελληνικού έθνους στην εκπροσώπηση του από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με τον Ναζισμό.
Είναι άστοχη και άκαιρη άνευ ιδεολογικής ωφέλιμης προοπτικής και ανάπτυξης (Πολιτικού Πολιτισμού) κάθε είδους θαυμασμού, αποδοχής, απόδοσης τιμών και σύνταξης με τον θηριώδη Ναζισμό, ο οποίος αρθρώθηκε, πρέπει να τονιστεί, σε μία καθολική Αρχή και είχε ως σπονδυλική του στήλη (ραχοκοκαλιά), την Αρχή: “Εκεί που απουσιάζει ο Θεός επιτρέπονται όλα”. Δίχως εξαιρέσεις. Όσο δε, για τον θεμελιωτή του, εννοώ του Ναζισμού , δεκανέα Αδόλφο Χίτλερ, όλα μαρτυρούν πως κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητος του ήταν, από πολύ νεαρή ηλικία, η ψυχοπαθολογική ασθένεια της παρανοειδούς σχιζοφρένειας. Επιεικώς κρίνετε ως αφέλεια και επιπόλαιη αθωότητα, από ορισμένους χρυσαυγείς, η ταύτιση του στο δημοσιογραφικό ερώτημα αν υπήρξε εγκληματίας πολέμου, με τους Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ, ως απάντηση πως όντως υπήρξε εγκληματίας πολέμου στο βαθμό που υπήρξαν οι προαναφερόμενοι πρόεδροι Η.Π.Α και Βρετανίας.
Μήπως άκουσε ή διάβασε κάποιος αν ποτέ άλλοτε, σε όλη την παγκόσμια ανθρώπινη ιστορία και περίοδο, κατακτητικός-κατοχικός στρατός να εκτέλεσε γυναικόπαιδα για αντίποινα επειδή έχασε (φόνευσαν) σε ενέδρα πατριωτών έναν αξιωματικό του;;; Μήπως άκουσε ή διάβασε κάποιος αν ποτέ άλλοτε, στην σύγχρονη έστω παγκόσμια ιστορία, σε εμπόλεμη περίοδο να εδόθη από τον αρχηγό-κεφαλήμίας παράταξης-έθνους-κράτουςδιαταγή για επί τόπου άμεση εκτέλεση αιχμαλώτων πολέμου;;; Ή μήπως ο Καρλ Νταίνιτς, επικεφαλής του υποβρυχιακού στόλου, δεν δέχτηκε από τον μοναδικό, εκ των πραγμάτων, προϊστάμενο του την διαταγή το έτος 1943, να εκτελούνται μετά τον τορπιλισμό και βύθιση των αντίπαλων πλοίων το προσωπικό που διέφευγε εγκαταλείποντας το τορπιλισμένο βυθιζόμενο πλοίο βουτώντας στα νερά της θάλασσας του Ατλαντικού, διαταγή που βέβαια δεν εκτέλεσε ποτέ ο επικεφαλής του γερμανικού στόλου υποβρυχίων. Όπως δεν εκτέλεσε την διαταγή του “ανώτερου αρχηγού” του και ο διοικητής του στρατού κατοχής στο Παρίσι-Γαλλία κατά την αποχώρηση, μετά την απόβαση των συμμάχων στην Νορμανδία, διαταγή η οποία ρητά απαιτούσε την εξαφάνιση της πόλης του Παρισιού συθέμελα με πυρκαγιά και δυναμίτη. Και πόσες άλλες, αμέτρητες είναι, οι θηριώδεις διαταγές του Χίτλερ οι οποίες δεν εκτελέστηκαν ποτέ!!!
Πολύπλευρη προσωπικότητα ο Φύρερ, τόσο ώστε δεν δίσταζε με μόνη απόδειξη την υποψία, να εκκαθαρίζει ακόμη και από τους πλέον πιστούς και αφοσιωμένους του, όπως λόγου χάριν ο Αξιωματικός Ερνστ Ρεμ (με πυροβολισμό) και ο Στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ (με κάψουλα υδροκυανίου).
Το μέλλον μας απλώνεται ακαθόριστο, ελπίζω προς το παρών...
