Eschweiler, 06. 07.2013
Αγαπητέ αδελφέ Ευθύμη
Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος για να γίνει μια ειλικρινής συζήτηση μεταξύ μας, έτσι για να εγκαινιάσουμε επιτέλους μία επικοινωνιακή αποκατάσταση που οφείλουμε να φέρουμε στην σχέση μας. Και αυτό το γράμμα ευελπιστεί να γκρεμίσει τα τείχη και τους πάγους που βρίσκονται ανάμεσα μας και μας χωρίζουν κρατώντας μας σε μία απόσταση που απολύτως τίποτε δεν την δικαιολογεί.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σε προειδοποιήσω για να σου εφιστήσω την προσοχή να προετοιμαστείς ψυχολογικά οπλίζοντας τον εαυτό σου με θάρρος, ανδρεία και διάθεση να συγκρουστείς με τα στερεότυπα και τον αρνητισμό μέσα σου, να προετοιμαστείς για σφοδρή σύγκρουση με τον εαυτό σου, ή με το μέρος εκείνο του εαυτού σου που σε κρατά αλυσοδεμένο και εγκλωβισμένο σε ένα εσωτερικό περιβάλλον εντός σου πολύ αλλά και μόνο ασφυκτικά απάνθρωπο. Αυτά που θα ειπωθούν δεν θα σου είναι εύκολα. Πρέπει όμως να γίνει εγχείρηση, πρέπει να πέσει νυστέρι και καυτήριασμα διαφορετικά θεραπεία δεν προβλέπεται από τίποτε κι από κανέναν.
Το γράμμα θα είναι εδώ, θα είναι συνεχώς στην διάθεση σου να το διαβάσεις και 2 και 3 και 5 φορές. Εννοείτε πως δεν γίνετε όλο αυτό τώρα άπαξ και τελείωσε. Ενδεχομένως θα υπάρξει και συνέχεια, δεν ξέρω πότε και κάτω από ποιες συνθήκες. Το καλύτερο βέβαια είναι να ξεθαρρέψεις και να ερχόμαστε σε άμεση επικοινωνία στην κοινωνία μας, όταν είμαστε δηλαδή μαζί. Όμως αργεί κάτι τέτοιο κι αυτό γιατί έχεις πολύ δουλειά να ρίξεις πριν μέσα σου. Επίσης να σου γνωστοποιήσω πως δεν είμαι μόνος τις στιγμές αυτές που σου γράφω αλλά έχω, δεν ξέρω για πόση ώρα ακόμη, παρέα τον γλυκύ Μιχαήλ, τον αρχάγγελο Μιχαήλ. Μην αναρωτηθείς πως και τι και γιατί. Μεγάλη ιστορία. Πάντως για να είμαι ειλικρινής κι εγώ ο ίδιος μου απορώ ώρες-ώρες πως γίνετε σε τόσο άχρηστο άνθρωπο όπως εμένα, να ευδοκεί έτσι με τέτοιους τρόπους Εκείνος, ο Κύριος ο Σωτήρας και Θεός των αγίων Πατέρων και Μητέρων της Εκκλησίας μας. Τέλος πάντων, δεν είναι του παρόντος αυτά. Λοιπόν. Πάμε παρακάτω.
Ξέρεις μια μεγάλη διαφορά μεταξύ μας ποια είναι αδελφέ μου;;; Πως εγώ πονάω για εσένα. Ναι. Πονάω για εσένα στην καρδιά μου μέσα, και είναι φορές που τον παρατηρώ τον πόνο. Δηλαδή, δεν ομιλώ για την τυπική αδελφική αγάπη, σου μιλώ για πόνο, πραγματικό πόνο. Και πως μπορεί άλλωστε να είναι αλλοιώς εφόσον η ύπαρξη σου έχει για εμένα την ίδια δύναμη που έχει και η ίδια η ζωή. Την ζωή και εσένα, και τον Σάββα φυσικά, ταυτόχρονα άρχισα να σας νοιώθω και να εγχαράζεστε στην ψυχή μου με την παρουσία σας.
Και πονάω όταν σε βλέπω χρόνια τώρα να προσπαθείς, να παλεύεις μέσα σου, αλλά να μην καταφέρνεις ούτε ένα βήμα να προχωρήσεις. Να σε βλέπω να χτυπιέσαι με τους δαίμονες σου αλλά να χάνεις κατά κράτος τις μάχες σου. Πονάω αδελφέ μου γιατί πέρασα κι εγώ από εκεί και ξέρω πως είναι. Απλά είχα τύχη εγώ και προχώρησα. Εσένα όμως δεν σε βοηθά η τύχη αλλά και κανένας άλλος παράγοντας. Και ούτε αφήνεις βασικά εσύ ο ίδιος σου να σε βοηθήσουν λιγάκι. Να σου ανοίξουν έστω λιγάκι τον δρόμο μπροστά σου για τα πρώτα βήματα. Δεν αφήνεις. Πρέπει να ξέρεις όμως πως εκεί που βρίσκεσαι είναι αδύνατο να καταφέρεις μόνος σου να ξεφύγεις και δίχως βοήθεια. Εγγυημένα δηλαδή στο λέω, χωρίς βοήθεια είσαι καταδικασμένος σε εκείνον τον εγκλωβισμό. Κι ας έχεις άλλη αίσθηση εσύ, ψευδαίσθηση για την ακρίβεια. Και τέτοιες έχεις πάρα πολλές αδελφέ μου, εννοώ ψευδαισθήσεις, και χωρίς βοήθεια είναι αδύνατο να τις ξεπεράσεις. Όταν λέω βοήθεια μην φαντάζεσαι διάφορα, να αυτό εδώ απλά τώρα που γίνετε ως τέτοιο να το θεωρήσεις, ως βοήθεια. Κι εγώ, ίσως να το γνωρίζεις, πέρασα και μέσα από υπαρξιακές οντολογικές ψευδαισθήσεις, αλλά επίσης κι από ψευδαισθήσεις κλινικού χαρακτήρα. Τον καιρό που είχα ασθενήσει πριν λίγα χρόνια. Και που πάλι η τύχη έτρεξε να με απαλλάξει, και σε αυτό.
Με εσένα βέβαια δεν ανησυχώ για τις τυχόν κλινικές ψευδαισθήσεις σου που εμφανίστηκαν τον τελευταίο καιρό, είναι αλήθεια, και που βασικά είναι πολύ ελαφριάς μορφής σε σχέση με αυτές που είχα βιώσει εγώ. Σε εσένα αδελφέ μου με ανησυχούν και με κάνουν να πονάω οι υπαρξιακές οντολογικές σου ψευδαισθήσεις. Και ξέρεις γιατί;;; Επειδή σε καθιστούν αμιγώς κακουργηματικό και πολύ επικίνδυνο στοιχείο. Επικίνδυνο όχι με την κοινωνική-κοσμική έννοια, αλλά με την ψυχολογική. Όποιος δηλαδή οικείος σου, δικό σου δηλαδή άνθρωπος, άνθρωπος της οικογενείας σου, σε πλησιάσει, η επιρροή σου πάνω του είναι αμιγώς και μόνο κακουργηματική. Δεν το γνωρίζεις όμως εσύ. Δεν είσαι ακόμη στη θέση να το διακρίνεις, είσαι πολύ μπερδεμένος μέσα σου για να μπορείς κάτι τόσο λεπτό να το συναισθανθείς και αντιληφθείς.
Σου ομιλώ για πολύ κακό Μάκη. Πολύ κακό. Κι αυτό είναι που με κάνει να πονώ πολύ. Και προσεύχομαι όταν με πνίγει και παρακαλάω Τον Θεό να σηκώσει από μέσα σου, να πάρει μακριά και να σε απαλλάξει από αυτό το κακό που σε κατάκτησε σχεδόν ολοκληρωτικά. Αλήθεια σου λέω. Για να καταλάβεις το μέγεθος, Ευαγγέλιο και εσύ, είστε δύο πράγματα διαμετρικά αντίθετα. Δεν το θέλεις βέβαια, άθελα σου γίνετε ότι γίνετε. Ασυναίσθητα, ασυνείδητα. Και όχι μόνο είναι κάτι που από την πείρα μου κοντά σου γνωρίζω, αλλά και από όσα μου είπε η μητέρα, όταν δηλαδή αφορά άλλο πρόσωπο οικογενειακό, και όχι αποκλειστικά εμένα που θα μπορούσαμε έτσι να το αιτιολογήσουμε και διαφορετικά την συμπεριφορά σου απέναντι μου.
Όμως το ίδιο διαπίστωσα δια ζώσης και απέναντι στην γυναίκα σου όταν ζούσε, αλλά και στα παιδιά σου. Μία συμπεριφορά αμιγώς κακουργηματική. Κι όταν δεν ήταν κακουργηματική, κάποιες στιγμές, ήταν όμως σκληρόκαρδη, εγωτοκεντρική, δικτατορική, τυραννική και ασφυκτική μόνο από την αισθητική της παρουσία. Και το επιστέγασμα;;; Η ακύρωση που ασκείς στον φυσικό ρόλο του άλλου. Όπως για παράδειγμα, για να καταλαβαίνεις τα λόγια μου, πριν λίγες εβδομάδες που από μητρική αγωνία η μητέρα σε συμβούλεψε κάτι, κι εσύ θύμωσες τόσο που βλαστημούσες και την ίδια και τα θεία. Όχι Μάκη. Ο Θεός βλέπει αγόρι μου. Και όσο εσύ δεν ταπεινώνεις το εγώ σου, αλλά το αντίθετο το τροφοδοτείς να θεριεύει, άλλο τόσο και ο Θεός θα σε εγκαταλείπει στην εωσφορική σου απάνθρωπη έπαρση.
Το μυστικό να το ξέρεις πως βρίσκεται στην ταπείνωση. Όλα τα θεραπεύει η όσια μου ταπείνωση. Πόσο την αγαπώ να ήξερες μόνο αδελφέ μου!!! Η αγία Ταπείνωση. Πολύ την αγαπώ!!! Νομίζεις θα ασθενούσα Μάκη πριν 6-7 χρόνια με παρανοειδή σχιζοφρένεια αν είχα αγκαλιά την όσια ταπείνωση;;; Με τίποτε. Για αυτό φυσικά και είχα αρρωστήσει τότε, γιατί με κατέλαβε εσωτερικά η υπερηφάνεια και η έπαρση. Όμως ο Μεγαλοδύναμος δεν με άφησε έτσι, μπορεί όλο το σύμπαν να είχε συνωμοτήσει εναντίον μου τότε, όμως ο γλυκύς Κύριος μου χάρισε το πιο ακριβό δώρο. Δεν ξέρω αν χάρισε τόσο μεγάλο δώρο σε άλλον άνθρωπο ο γλυκύς μου Ιησούς Χριστός. Γιατί ξέρεις κάτι Μάκη;;; Αυτή η αρρώστια πριν 6-7 χρόνια, ήταν το μεγαλύτερο δώρο Του Θεού σε εμένα. Ναι καλέ μου αδελφέ. Δεν μπορείς να φανταστείς τι αξία έχει. Όχι επειδή είσαι εσύ και δεν μπορείς να φανταστείς, αλλά δεν μπορούν να το φανταστούν και αξιολογήσουν ούτε η πλειοψηφία των θεολόγων. Για τόσο σπάνιο και μοναδικό δώρο σου ομιλώ. Τώρα ξέρεις τι λέω στον εαυτό μου;;; Είμαι εκ γεννηθείς ανάπηρος στην ψυχή και στο μυαλό, αλλά επειδή οι γονείς δεν με έκλεισαν σε ίδρυμα και μεγάλωσα μέσα στον κόσμο και την κοινωνία, έμαθα μιμούμενος τους ανθρώπους να σκέφτομαι και να μιλώ όπως κι αυτοί. Ωωω!!! Τι ευφροσύνη!!! Να ξέρεις πως δεν είσαι τίποτα. Να ξέρεις πως είσαι ένα τίποτα!!! Τι ομορφιά Θεέ μου!!! Έτσι έχε με Θεέ μου πάντα ένα μηδέν, και να γίνομαι ένα (1) μόνο από την δική Σου παρουσία και χάρη. Αμήν. Γένοιτο.
Θα κλείσω Μάκη στο σημείο αυτό το σημερινό σου γράμμα. Θα επανέρθω όμως. Βλέπεις, όταν πέρσι σου είχα γράψει ένα γράμμα και σου ζητούσα το μέηλ σου για να σου το στείλω, δυσανασχετούσες και δεν το έπαιρνες σοβαρά. Κραύγαζε το γράμμα ίσως κι εγώ, εεεεεεεεε άνθρωπε εδώ είναι βοήθεια για εσένα μέσα σε αυτό το γράμμα. Τελικά πέρασε κάνας μήνας τότε, αδιαφορούσες εσύ κι εγώ το πέταξα. Αλλά ποιος φταίει;;; Αν δεν με είχες σε απόλυτη απόρριψη μέσα στην καρδιά σου, θα ήταν κι άλλου είδους η θέση και συμπεριφορά σου απέναντι μου αγόρι μου Μάκη. Και σίγουρα σήμερα θα ανάπνεες οξυγόνο σε καθαρό περιβάλλον, εννοώ εσωτερικά. Εσύ όμως;;; Τι κάνεις;;;
Θυμάσαι, 2 εβδομάδες είχαν περάσει από την κηδεία της μακαρίτισσας Ευδοκίας όταν κάποια στιγμή που ήμουν σπίτι σου σου είχα ζητήσει, σου είχα πει, να με μεταφέρεις με το αμάξι σου στο Eschweiler, να πάω σπίτι μου μετά την επίσκεψη σε εσένα και την μητέρα, 15 χιλιόμετρα απόσταση από το σπίτι σου, τι γύρισες και απάντησες;;; Δεν θα το ξεχάσω ποτέ Μάκη. Τέτοια τερατουργία δεν ξεχνιέται. Όχι επειδή είμαι κακιωμένος δεν θα το ξεχάσω. Μα είναι χοντρό, τερατουργία, δεν ξεχνιέται. Λίγες εβδομάδες πέρασαν από τον θάνατο της γυναίκας σου και όταν σου είπα να με πας σπίτι μου, γύρισες και μου είπες με σοβαρότητα και βλοσυρότητα: Να είδες, αυτά είναι προβλήματα Γιώργο!!!
Και πόσα ακόμη είναι Μάκη!!! Θάρρος όμως αγόρι μου. Μην απογοητεύεσαι. Εγώ προσεύχομαι για εσένα στον Κύριο Στον αγαπημένο της καρδιάς μου, και με αναπαύει, να κάνω υπομονή μου λέει. Άρα;;; Έχει κάποιο σχέδιο. Αλλοιώς γιατί να μου λέει να κάνω υπομονή;;;
Κλείνω. Η Κυρία Θεοτόκος να είναι Σκέπη στο σπίτι σου.
Ο αδελφός σου
Γιώργος