Η ανάγκη να διατυπωθεί και καταγραφεί γνώση η οποία είναι καρπός εμπειρίας με οδήγησε στη σκέψη, ενδεχομένως, για δημιουργία ενός δημόσιου βήματος με την πεποίθηση, κυρίως, να υπάρξει, στο μέγιστο δυνατό, μελλοντική αξιοποίηση ή με άλλον τρόπο αγαθή εκμετάλλευση των καταγεγραμμένων στο, εν δυνάμει, παρών βήμα εμπειρικών, κατά κύριο λόγο, ιδεών και σκέψεων.
Πρέπει ωστόσο να σημειώσω πριν από όλα, πως τα εργαλεία προσέγγισης όσων καταγράφονται στη συνέχεια, είναι η Παρατήρηση, η Αίσθηση και ο Λόγος.
Παρατήρηση γνωρίζουμε πως σημαίνει την όραση που ρίχνουμε πάνω σε ένα Πράγμα ή την συγκέντρωση του νου σε μιαΙδέα.
Λόγος σημαίνει την χρήση των ονομασιών των Πραγμάτων και την λογική, δηλαδή συνεπή, ακολουθία των ονομασιών και εννοιών.
Αίσθηση τώρα, σημαίνει όχι μόνο τις 5 σωματικές αισθήσεις, Όραση, Ακοή, Αφή, Γεύση και Όσφρηση, αλλά κυρίως σημαίνει τις εσωτερικές ανθρώπινες αισθήσεις, ψυχικές-νοητικές και πνευματικές, λόγου χάριν, Ενόραση, Διόραση, Συναισθησία, Συνειδησία κ.ά.
Οι εσωτερικές ανθρώπινες αισθήσεις είναι κεφάλαιο μέγα. Θα τολμήσω να πω, δίνοντας ίσως και μια νέα οπτική κατανόησης στην Έννοια, πως οι εσωτερικές αισθήσεις είναι ζήτημα Μεταφυσικό κι αυτό διότι, παρόλο που κέντρο λειτουργίας είναι ο εγκέφαλος, όμως χαρακτηριστικά Αιτιών δημιουργίας των εσωτερικών αισθήσεων δεν ανταμώνουμε, δεν εντοπίζουμε μέσα στην Φύση, παίρνοντας ως απόλυτο δεδομένο πως ο Άνθρωπος είναι προϊόν της Φύσης.
Όπως, δηλαδή, για τις 5 σωματικές αισθήσεις, όραση, ακοή και τα λοιπά, εντοπίζουμε στη Φύση τις αιτίες δημιουργίας των αισθήσεων αυτών, λόγου χάριν για την όραση το φως και το τρισδιάστατο του χώρου, για την όσφρηση την ανάσα και τα πνευμόνια' το οξυγόνο και η ποικιλότητα των διαφορετικών γεύσεων και συνεπώς μυρουδιών των Πραγμάτων, για την ακοή η δυνατότητα ακουστικών κραδασμών μέσα στην γήινη φύση και τα λοιπά, έτσι με τον ίδιο τρόπο, δεν εντοπίζουμε μέσα στη Φύση αιτίες που δημιούργησαν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τις εσωτερικές ανθρώπινες αισθήσεις. Και για τον λόγο αυτό, λαμβάνοντας υπ' όψιν και την κατακτηθείσα από τις επιστήμες γνώση, αναφέρω πως το ζήτημα των εσωτερικών ανθρώπινων αισθήσεων ανήκει στη σφαίρα της Μεταφυσικής.
Την άποψη πως οι εσωτερικές ανθρώπινες αισθήσεις ανήκουν στην σφαίρα της Μεταφυσικής την ενισχύει ένα ακόμη γεγονός. Το γεγονός αυτό το ανταμώνουμε σε όλους τους πρωτοπόρους, θεωρητικούς και πρακτικούς, από την αρχαιότητα ακόμη έως σήμερα στις ημέρες μας. Έτσι, όταν ο αρχαίος έλληνας φιλόσοφος ομίλησε για το Άτομο της ύλης, όταν ο Αϊνστάιν "συνέλαβε" την θεωρία της σχετικότητας πριν καν πειραματιστεί και ερμηνέψει μέρος της συμπαντικής πραγματικότητας, ή όταν ο Σίγκμουντ Φρόιντ ομίλησε για τον ψυχικό ανθρώπινο οργανισμό, στην πραγματικότητα αυτό που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τις πρωτοπορίες αυτές ήταν, και είναι, το εξής γεγονός-φαινόμενο.
Όλα τα Πράγματα πάνω στην μορφή τους έχουν καταγεγραμμένη την ιστορία τους. Έχουν, δηλαδή, όλες τις πληροφορίες που τα αφορούν. Από τον τρόπο που δημιουργήθηκαν και τις επιρροές που δέχτηκαν στην πορεία τους, έως και για ποίο λόγο έχουν την μορφή που έχουν, τα σχήματα, δηλαδή, είτε τον όγκο είτε το χρώμα είτε την γεύση είτε οτιδήποτε άλλο τα αφορά. Αυτό ισχύει για όλα τα Πράγματα. Είτε έχουν υλική υπόσταση, ότι αφορά, δηλαδή, στη Φύση και το περιβάλλον έως την συμπαντική διάσταση, είτε αφορούν ψυχολογικά φαινόμενα, συναισθήματα λόγου χάριν ή άλλες ψυχικές δυνάμεις και ενέργειες, είτε αφορούν νοητικές λειτουργίες, Ιδέες δηλαδή ή Έννοιες ή ακόμη και την Νοερή αντιληπτικότητα, είτε αφορούν πνευματικές αμιγώς καταστάσεις, μία, δηλαδή, διαφορετική και ποιητικά ολοκληρωμένη προσέγγιση της εσωτερικής, κυρίως, ανθρώπινης πραγματικότητας.
Το φαινόμενο που εξηγώ παραπάνω, πως δηλαδή όλα τα Πράγματα έχουν πάνω στην μορφή τους καταγεγραμμένη την ιστορία τους και όλες τις πληροφορίες που τα αφορά, πολλοί θα το έχετε ακουστά, από τον τρόπο που ανατολικές, κυρίως, δοξασίες, ομιλούν για ανθρώπινη "αύρα". Εγώ αυτό που λέω παραπάνω όμως, δεν αφορά αποκλειστικά στον άνθρωπο, αλλά σε όλα τα Πράγματα. Έχουν όλα τα Πράγματα αυτήν την "αύρα".
Ο τρόπος, τώρα, με τον οποίο γίνετε η "ανάγνωση" ή η αποκωδικοποίηση της "αύρας" αυτής είναι άγνωστος και θα παραμείνει άγνωστος για πάντοτε. Δεν μπορεί, λόγου χάριν, ο ορθόδοξος χριστιανός ασκητής, π.χ. ο Γέροντας Παϊσιος ή ο γέροντας Πορφύριος, να εξηγήσει πως γίνετε να γνωρίζει το όνομα και μέρος της προσωπικής ιστορίας κάποιου προσκυνητή που πρώτη φορά αντικρίζει.
Απλά θα υπάρχουν πάντοτε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία χαρισματούχοι, όπως οι 3 επιστήμονες που ανέφερα παραδειγματικά πιο πάνω και οι δύο γέροντες της ορθοδοξίας, οι οποίοι θα πρωτοπορούν και θα συμβάλουν στην κατάκτηση της γνώσης και στην ανάπτυξη και εκλεπτυσμό του ανθρώπινου πολιτισμού.
Στη συνέχεια και πριν ομιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο, θα ήθελα να κάνουμε μια παρένθεση παίρνοντας ως αφορμή εκείνο που αναφέρθηκε πριν πιο πάνω, σχετικά με την αναλογία και το παράλληλο μεταξύ της φύσης των πνευματικών καταστάσεων με αυτήν της ποιητικά ολοκληρωμένης προσέγγισης της ανθρώπινης εσωτερικότητας. Δεν θέλω στο σημείο αυτό να εξετάσουμε διεξοδικά για να κατανοήσουμε τον όρο Πνεύμα ή την έννοια της ή των Πνευματικών Καταστάσεων. Αναμφίβολα, από την άλλη, όλοι γνωρίζουμε πως, λόγου χάριν, η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, έχει περιοχόμενο αμιγώς πνευματικό, ούτε, δηλαδή, ιστορικό ούτε γεωγραφικό μα ούτε και βιογραφικό παρόλο που γίνετε χρήση των χαρακτηριστικών αυτών, μα όπως είπα και πριν, το περιοχόμενο, η Φύση της Αγίας Γραφής, είναι καθαρά πνευματική, αποδιδόμενη σε γλώσσα ποιητική, το αποδιδόμενο, δηλαδή, Ιερό Κείμενο είναι με το ποιητικό ιδίωμα το λόγου κι αυτό ισχύει καθολικά για την Αγία Γραφή και όχι επί μέρους μόνο βιβλία της όπως λόγου χάριν οι Ψαλμοί του Δαυίδ ή οι Παροιμίες ή ακόμη και η Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Βέβαια η ποίηση χωρίζεται σε είδη και κάθε είδος σε κατηγορίες. Ας μην μείνουμε σε αυτά αλλά ας προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα δικό μας γενικό ορισμό για την ποίηση όμως με τρόπο που να σκιαγραφεί ή και να περιγράφει σε σημαντικό βαθμό το τι είναι ποίηση. Ας πούμε, λοιπόν, πως ποίηση είναι λόγος καλαισθητικά εκφραζόμενος με χρήση ποιοτικά χαμηλότερων παραστάσεων με απώτερο σκοπό την νοηματική αναγωγή σε υψηλότερες παραστάσεις και πραγματικότητες, π.χ., από την άμεση αισθητή υλική πραγματικότητα στην αναγωγή εσωτερικών ψυχοσυναισθηματικών βιωμάτων, ή με άλλο λόγο, μία νοητή πραγματικότητα η οποία δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να διατυπωθεί, για να εκφραστεί, παρά μόνο με τη χρήση συμβατικών εμπειρικών, κοινών συνήθως, σχημάτων ή παραστάσεων, πάντοτε όμως με τον μέγιστο δυνατό τρόπο καλαισθητικά διατυπωμένο, ή εκφραζόμενο, λόγο.
Ας αφήσουμε όμως το λόγο περί ποίησης, κρατώντας μόνο στην σκέψη μας το γεγονός πως είναι, η Ποίηση, ένα από τα σημαντικότερα συστατικά του πολιτισμού μας, με προεκτάσεις μόνο, και απόλυτα, ευεργετικές για το ανθρώπινο πρόσωπο. Η Ποίηση είναι μέσα στον Κόσμο των Γραμμάτων και των Τεχνών μία αρχόντισσα, είναι μία βασίλισσα. Είναι όμως ταυτόχρονα και η μεγάλη αδικημένη, και εδώ ακριβώς είναι το σημείο για το οποίο άνοιξα αυτήν την παρένθεση. Η Ποίηση αδικείτε κατάφορα, και θα καταλάβετε στη συνέχεια το νόημα των λόγων μου, αδικείτε κυρίως από την κυριότερη και κορυφαία ανάγκη ανθρώπινης κοινωνικής δραστηριότητας, από τον θεσμό της Πολιτικής δηλαδή. Διότι δεν της δίνετε, της Ποίησης, η θέση και το αξίωμα που της πρέπει, και της αρμόζει με τρόπο διάφανο και απόλυτα φυσικό, μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ας παραβλέψουμε το γεγονός πως η Ποίηση δεν είναι είδος εμπορικό με συνέπεια την αδιαφορία των εκδοτικών οίκων για ανάληψη ποιητικού έργου και την έκδοσή του. Το κόστος έκδοσης επιβαρύνει τον δημιουργό. Στην χώρα μας, και σε πολλές, ίσως όλες τις χώρες της Ευρώπης, το κόστος έκδοσης το αναλαμβάνει ο δημιουργός-ποιητής, κι αυτό διότι καθώς η ποίηση δεν είναι είδος εμπορικό δεν το περιλαμβάνουν στο κερδοσκοπικό πρόγραμμά τους οι εκδοτικοί οίκοι. Η κατάσταση αυτή έχει ως αποτέλεσμα, έργα γραφίδας σημαντικότατα και πρωτοποριακά πολλές φορές να παραμένουν μόνιμα στην αφάνεια καθώς μεγάλο μέρος δημιουργών αδυνατεί να αναλάβει το κόστος έκδοσης της δουλειάς του.
Φανταστείτε έναν Σεφέρη ή έναν Ελύτη με ταπεινές οικογενειακές και επαγγελματικές καταβολές, ασχέτως μορφωτικού επιπέδου, των οποίων αποτέλεσμα είναι συνήθως ο περιορισμένος και αναρμόδιος κοινωνικός κύκλος, συν τοις άλλοις και οικονομική επιφάνεια η οποία δεν επιτρέπει το κόστος ανάληψης έκδοσης ενός έργου, όσο τεράστιο ποιοτικά κι αν είναι, τι επιπτώσεις θα είχε στην κορυφαία θεσμική και ανώτερη σε παγκόσμιο επίπεδο βράβευση πρωτοπόρων στις επιστήμες τις τέχνες και τα γράμματα διάκριση Νομπέλ για την χώρα μας. Και το έργο των δύο με την ανώτερη διάκριση παγκόσμια ποιητών μας, σίγουρα δεν ήταν καρπός κοινωνικής θέσης ή με άλλον τρόπο κοινωνικής ή οικογενειακής καλής επιφάνειας που όντως χαρακτήριζε τους δύο δημιουργούς μας, αλλά ήταν καρπός της ευφυΐας και της έμπνευσης που τους χάριζαν τα ιδιαίτερα, για τον καθένα, εσωτερικά αισθητηριακά, και εν γένει πολλαπλά ψυχοπνευματικά ταλέντα.
Κι όμως, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, όσο κι αν φαίνεται αστήρικτο, στην χώρα μας την στιγμή αυτή υπάρχουν 5 Ελύτιδες, σε ποιότητα γιατί ο Ελύτης είναι τεράστιος και άφταστος και σε ποσότητα, υπάρχουν 10 Σεφέρηδες, επίσης 20 Βρεττάκοι 40 Καβάφηδες 80 Καρυωτάκιδες και δεν ξέρω πόσοι Λειβαδίτηδες. Δυστυχώς ο πλούτος των αφανών τούτων δημιουργών θα έχει την δική τους μοίρα, μία θέση, δηλαδή, στην αφάνεια. Και κοντά στην αφάνεια το τεράστιο και σημαντικό, κυρίως, ανεπανόρθωτο πλήγμα στον Πολιτισμό.
Η ευθύνη βαραίνει την Πολιτεία, μια Πολιτεία, ένας Πολιτικός Κόσμος, ασθενικός, ίσως άρρωστος. Διότι, από την στιγμή που η χώρα τιμήθηκε δύο φορές, με την ανώτερη παγκόσμια διάκριση στο χώρο αυτό, την Λογοτεχνία, υποχρεούτο δια του αρμόδιου φορέα, το υπουργείο Πολιτισμού δηλαδή, να αναλάμβανε τις συνέπειες και τις ευθύνες που απορρέουν. Αυτό σημαίνει πως το υπουργείο Πολιτισμού έπρεπε να θεσμοθετήσει χορηγία για νέους δημιουργούς οι οποίοι τυγχάνει να αδυνατούν να προχωρήσουν στην έκδοση της δουλειάς τους. Φυσικά όχι αδιάκριτα.
Με επιτροπή ειδικών, φιλόλογων κυρίως, κριτικών μα και άλλων που κατέχουν το αντικείμενο, η οποία θα εξέταζε το έργο κάθε δημιουργού που θα υπόβαλε αίτηση για χορηγία, και ανάλογα της ποιότητας θα έγκρινε ή απέρριπτε την χορηγία για την έκδοση της ποιητικής δουλειάς. Αν λάβουμε υπόψιν το κόστος έκδοσης ενός βιβλίου, περίπου 2500 με 3000 Ευρώ, η επιβάρυνση του κρατικού ταμείου είναι ασήμαντη, πολύ μικρή, η απουσία όμως θεσμικής χορηγίας για νέους ταλαντούχους δημιουργούς είναι τεράστιο και ανεπανόρθωτο πλήγμα για τον Πολιτισμό μας. ... ... …
Aachen την Σάββατο, 28 Μαΐου 2011
