Για να είναι η προσφορά του εαυτού σου τέλεια και αξιαγάπητη στον Θεό, από όλες τις πλευρές, χρειάζεται δύο πράγµατα: το ένα είναι να ενώσης την δική σου προσφορά µε τις προσφορές που έκανε ο Χριστός προς τον Πατέρα του. Το άλλο είναι να είναι η θέλησίς σου και η καρδιά σου ξεκοληµµένη από την αγάπη κάθε κτιστού πράγµατος. Για το ένα γνώριζε ότι ο Υιός του Θεού ζώντας στην κοιλάδα αυτή του κλαυθµώνος, όχι µόνο τον εαυτό του και τα έργα του, αλλά και µας µαζί µε τα έργα µας πρόσφερε στον ουράνιο Πατέρα του· ώστε οι δικές µας προσφορές, για να είναι θεάρεστες, πρέπει να γίνωνται µε την ένωσι και µε την ελπίδα των προσφορών του Χριστού.
Για το δεύτερο σκέψου καλά προτού να κάνης την προσφορά, αν η θέλησίς σου έχη κάποιο εµπόδιο (προσκόληµµα). ∆ιότι αν έχης κάτι παρόµοιο, πρέπει εσύ να ξεκολλήσης από κάθε αγάπη, όσο µπορείς, και να προστρέξης στον Θεό, για να σε ξεκολλήση αυτός εντελώς µε το δεξί του το χέρι και έτσι να µπορέσης να προσφέρης τον εαυτό σου στην θεία µεγαλειότητα λυµένο και ελεύθερο από κάθε πράγµα. Και πρόσεχε καλά στο σηµείο αυτό. Γιατί αν προσφέρης τον εαυτό σου στο Θεό τον καιρό που είσαι προσκοληµµένος στα κτίσµατα, δεν του προσφέρεις τον εαυτό σου αλλά τα κτίσµατα, διότι και συ τότε δεν ανήκεις στον εαυτό σου, αλλά στα κτίσµατα, στα οποία είναι προσκοληµµένη η θέλησίς σου, πράγµα που δεν είναι αρεστό στον Θεό, και είναι το ίδιο σαν να ήθελες να τον κοροϊδέψης. ∆ιότι όπως δεν ήταν δεκτές από τον Θεό στην Παλαιά ∆ιαθήκη όσες θυσίες είχαν κάποιο ψεγάδι – γι’ αυτό και πρόσταζε ο Θεός να µην του προσφέρωνται όσα ζώα ήσαν τυφλά ή είχαν κάποιο παραµικρό ψεγάδι: «Όλα όσα έχουν ψεγάδι δεν θα τα προσφέρετε στον Κύριο, διότι δεν θα τα δεχθή» (Λευιτ. 22,20) – µε τον ίδιο τρόπο δεν είναι δεκτή και η προσφορά του εαυτού µας, όταν έχη κάποιο παρόµοιο ψεγάδι και προσκόληµµα103, επειδή αυτά που προσφέρονται στον Θεό, πρέπει να είναι άξια του Θεού σύµφωνα µε τον Σειράχ που λέγει: «Στον Κύριο να προσφέρης αντάξιες προσφορές» (Σειρ. 14,11).
Γι’ αυτό το λόγο συµβαίνει οι τόσες προσφορές που κάνουµε στον Θεό, όχι µόνο παραµένουν κενές και άδικες και χωρίς κανένα καρπό, αλλά και µετά από αυτές πέφτουµε σε διάφορα ελαττώµατα και αµαρτίες. Μπορούµε, ναι να προσφέρουµε τον εαυτό µας στον Θεό, µολονότι είµαστε προσκοληµµένοι στα κτίσµατα, αλλά µε σκοπό να µας λύση η αγαθότητά του από τα δεσµά εκείνα που είµαστε προσκοληµµένοι, και έτσι κατόπιν, να µπορούµε να δοθούµε ολοκληρωτικά στην θεία του Μεγαλειότητα και στην υπηρεσία του. Και αυτό πρεπει να το κάνουµε πολλές φορές και µε µεγάλη διάθεσι και αγάπη της καρδιάς µας.
Ας είναι λοιπόν, αδελφέ, η προσφορά σου προς τον Θεό χωρίς εξάρτησι από κάπου, χωρίς κανένα δικό σου θέληµα και χωρίς να προσέχης ούτε στα επίγεια ούτε στα ουράνια αγαθά, αλλά µόνο στο θέληµα και στην πρόνοια του Θεού, στον οποίο οφείλεις να υποτάσσεσαι ολόκληρος και να θυσιάζεσαι ως θυσία παντοτινή. Και λησµονώντας κάθε κτιστό πράγµα να του λέγης: «Να, Κύριε µου και Πλάστη µου, προσφέρω όλο και κάθε θέληµα δικό µου στο χέρι του θελήµατός σου και στην αιώνια πρόνοιά σου. Κάνε λοιπόν σε µένα εκείνο που νοµίζεις και σου αρέσει στη ζωή µου, στον θάνατό µου και µετά τον θάνατό µου και σε όλη µου την διαµονή και αιωνιότητα».
Αν κάνης την προσφορά σου καθαρά µε τον τρόπο αυτόν (όπως θα γνωρίσης όταν σου συµβούν διάφορες αντιξοότητες σε αυτό), από επίγειος θα γίνης έµπορος του ευαγγελίου και πάρα πολύ ευτυχισµένος. Γιατί εσύ θα είσαι του Θεού και ο Θεός θα είναι δικός σου. Γιατί και αυτός είναι πάντοτε φίλος εκείνων των ανθρώπων που σηκώνουν τον εαυτό τους από τα κτίσµατα (γήινα) και δίνονται ολοκληρωτικά και θυσιάζονται στην θεία του Μεγαλειότητα.
Τώρα λοιπόν, εσύ παιδί µου, βλέπης εδώ ένα τρόπο πάρα πολύ δυνατό, µε τον οποίο µπορείς να νικήσης όλους σου τους εχθρούς. ∆ιότι αν σε ενώση η προσφορά που λέχθηκε έτσι µε τον Θεό, εσύ γίνεσαι όλος του Θεού και ο Θεός γίνεται όλος δικός σου. Έτσι, ποιος εχθρός και ποια δύναµις θα µπορέση ποτέ να σε βλάψη;
Όταν πάλι θέλης να του προσφέρης κανένα σου έργο, όπως νηστεία, προσευχή, κάθε πράξι υποµονής και άλλα έργα καλά, σκέψου, όπως είπαµε προηγουµένως, την προσφορά που έκανε ο Χριστός προς τον Πατέρα του· των νηστειών του, των προσευχών του και των άλλων του εργων και έτσι µε το θάρρος της δυνάµεως αυτών πρόσφερέ του και τα δικά σου. Αν πάλι θέλης να κάνης στον Ουράνιο Πατέρα προσφορά των έργων του Χριστού για τα χρέη σου, θα την κάνης µε τον εξής τρόπο: Ρίξε ένα γενικό βλέµµα σε όλες σου τις αµαρτίες, και µερικές φορές σε κάθε µία σου αµαρτία και βλέποντας καθαρά ότι δεν µπορείς µόνος σου να εξιλεώσης την οργή του Θεού για τις τόσες σου αµαρτίες, ούτε να θεραπεύσης την θεϊκή του δικαιοσύνη, αναγκαστικά θα προστρέξης στη ζωή και το πάθος του Υιού του, σκεπτόµενος κάποιο έργο του,104/105 ή όταν νήστευε ή προσευχόταν ή βασανιζόταν ή έχυνε το αίµα του.
Εκεί θα δης ότι για να καταπραύνη τον Πατέρα για το χρέος των αµαρτιών σου, του πρόσφερε εκείνα τα έργα, εκείνα τα πάθη, εκείνο το αίµα, σαν να του έλεγε:
«Να Πάτερ αιώνιε, που σύµφωνα µε το θέληµά Σου αναπαύω την δικαιοσύνη σου πλούσια για τις αµαρτίες και για τα χρέη του δούλου σου αυτού: ας ευχαριστηθή λοιπόν η θεία σου Μεγαλειότητα, ας τον συγχωρέσης και ας τον δεχθής στον αριθµό των εκλεκτών σου».
Τότε λοιπόν και συ πρόσφερε στον ίδιο Πατέρα αυτήν την ίδια την προσφορά και αυτές τις ίδιες τις δεήσεις για τον εαυτό σου, προσκαλώντας τον να σε ελευθερώση από κάθε χρέος διά µέσου της δυνάµεως εκείνων. Και αυτό θα ξεκινήσης να το κάνης όχι µόνον περνώντας από το ένα µυστήριο στο άλλο µυστήριο της ζωής και του πάθους του, αλλά και από µία πράξι σε κάποια άλλη πράξι του κάθε του µυστηρίου. Και όχι µόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για άλλους ακόµη µπορείς να µεταχειρισθής αυτόν τον τρόπο της προσευχής.
************************************************************
103 Επειδή, σύµφωνα µε τον Μέγα Βσίλειο (όρος κατ’ επιτοµήν νγ΄), αυτός είναι ο αγιασµός, το να αφιερωθή κανείς στον άγιο Θεό ολοκληρωτκά και χωρίς διακοπή σε κάθε καιρό και να φροντίζη να κάνη εκείνα που είναι αρεστά στον Θεό. Και ακόµη λέγει, ότι ό,τι αφιερωθή µία φορά στον Θεό, είναι ασεβές και τολµηρό, αν κάποιος το αποσύρη και το χρησιµοποιήση για κοινή χρήσι και ανθρώπινη.
104/105 Σηµείωσε ότι κάθε έργο και κάθε είδος του πάθους Κυρίου µας ονοµάζεται από µερικούς διδασκάλους µυστήριο, διότι και κάθε ένα από αυτά περιέχει και κάποιο µυστηριώδες νόηµα: γι’ αυτό και παρακάτω στο κεφάλαιο αυτό λέγει να περνάµε από το ένα µυστήριο στο άλλο µυστήριο της ζωής και του πάθους του. Μαθαίνοντας λοιπόν αυτό, µην αµφιβάλλης.
