π. Στυλιανός Μακρής
Μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ζητοκραυγὲς ἕνα πλῆθος ἑβραίων ὑποδέχονται σήμερα τὸν Κύριο· κρατοῦν στὰ χέρια κλαδιὰ ἀπὸ φοίνικες· στρώνουν τὰ ἱμάτιά τους, γιὰ νὰ περάσῃ ὁ ἐποχούμενος στὸ ταπεινὸ ὑποζύγιο Μεσσίας. Τὸ δάκρυ τοῦ Ναζωραίου Διδασκάλου γιὰ τὸν λαὸ ποὺ δίδασκε τρισήμισυ χρόνια φαντάζει δάκρυ συγκίνησης. Ἡ σιωπή Του φοβίζει τοὺς φαρισαίους ποὺ παρακολουθοῦν συγκρατημένοι ἀπὸ ἀπόσταση, τοὺς δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι δόλια σιωπή, ποὺ θὰ ξεσπάσῃ ὡς ὀργὴ σφαγιάζουσα. Τὸ ὑποζύγιο δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ περίμεναν. Οἱ βασιλιάδες ἔρχονται ἐπάνω σὲ ἄλογα, σύμβολα ἰσχύος, ἱππεύοντας, ὄχι καθήμενοι, μὲ τὰ πόδια τους ἑκατέρωθεν τῆς ῥάχης τῶν ἀλόγων. Οἱ φαρισαῖοι μπερδεύονται. Ὁ λαὸς ἀλαλάζει, γιὰ νὰ καθυποβάλῃ ἑαυτὸν στὴν ἰδέα τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα ποὺ εἶναι κοντά. Ἰαχὲς καὶ εὐλογίες κάνουν τὴν ἀτμόσφαιρα ἐνθουσιώδη. Ὁ Ἰούδας ἐτοίμασε καλὴ φιέστα. Οἱ διασυνδέσεις του ἀποδείχθηκαν ἱκανὲς νὰ προετοιμάσουν τὴν μεγάλη συγκέντρωση γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ πολλὰ ὑποσχόμενου ἡγέτη.
Σὲ λίγες μέρες οἱ ἐντυπωσεις θὰ κατάῤῥεύσουν. «Ὁ Μεσσίας αὐτὸς δὲν μᾶς κάνει», θὰ ποῦν ὅσοι ἀνίδεοι περίμεναν ἕνα Χριστὸ σφαγέα τῶν ῥωμαίων, ὅσοι λάθεψαν στὶς ἐκτιμήσεις τους γιὰ τὸ ταπεινὸ πρόσωπο τοῦ πράου Ἰησοῦ.
Ἔτσι εἶναι κι ἔτσι συμπεριφέρεται ὁ ὄχλος, ἀδελφοί μου. Κι ἐμεῖς σχεδὸν πάντοτε ὡς ὄχλος ἀνεβοκατεβάζουμε μεσσίες στὴν πολιτική, γεροντάδες στὴν ἐκκλησιαστική, ἀστέρια στὴν καλλιτεχνικὴ ζωὴ τοῦ τόπου μας. Σήμερα μᾶς κάνουν; τοὺς ἀποθεώνουμε· αὔριο δὲν μᾶς κάνουν; τοὺς καθαιροῦμε. Ἂς περάσῃ ὁ ἑπόμενος! ποιος ἔχει σειρά; Θὰ περιμένουμε τὸν ἐρχόμενο, μέχρι νὰ ἱκανοποιήσῃ τὶς ἀνάγκες μας. Ἂν δὲν ταιριάξῃ μὲ τὶς ἀπαιτήσεις μας, θὰ τὸν ἀλλάξουμε. Ἀλλὰ τι εἴδους μεσσία ἐπιζητᾶ ὁ κόσμος; Θέλει μεσσία ποὺ εὐαγγελίζεται ἕνα παραδεισένιο κόσμο στὴ γῆ; θὰ ἀποῤῥίψῃ τότε τὸν Χριστὸ ποὺ λέγει «ἐν τῷ κόσμῳ θλίψην ἔξετε». Θέλει μεσσία ποὺ θὰ φέρῃ τὸ τέλειο οἰκονομικὸ σύστημα; θὰ ἀποῤῥιψῃ τότε τὸν Χριστὸ ποὺ μιλᾶ γιὰ ἑκούσια πτωχεία. Θέλει μεσσία νὰ καθυποτάξῃ ὅλους τοὺς λαοὺς σὲ μία παγκόσμια κυβέρνηση καὶ μία θρησκεία; θὰ ἀποῤῥίψῃ τότε τὸν Βασιλέα τῆς Δόξης, ποὺ μιλᾶ γιὰ οὐράνια Βασιλεία καὶ ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ Πατρός. Χαρακτηριστικὰ τὸ προλέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μὲ παράπονο. «Ἐγὼ ἦρθα στὸ ὄνομα τοῦ Πατρός Μου καὶ δὲν μὲ δεχθήκατε· ἑὰν ἄλλος ἔρθῃ ἐξ ὀνόματός του, ἐκεῖνον θὰ τὸν δεχθῆτε».
Γιὰ μιὰ στιγμὴ πίστεψαν πὼς ὁ Χριστὸς ἦταν ὁ λυτρωτὴς ποὺ περίμεναν. Μετὰ τὰ «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος» τὰ «Σταυρωθήτω». Μετὰ τὰ στρωμένα ἰμάτια ἡ κόκκινη χλαμύδα. Μετὰ τὰ ὑψωμένα βάγια ὁ ὑψωμένος Σταυρός ὡς τιμωρία καὶ καταδίκη γιὰ τὶς διαψευθεῖσες προσδοκίες. Τὸ ἴδιο ἀνόητοι καὶ σήμερα αὐτοὶ ποὺ ἀκόμα περιμένουν ἕνα μεσσία ἐθνικιστή, πανίσχυρο, ἀπρόθυμο νὰ θυσιάσῃ τὴ ζωή του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁμοιάζουν μὲ ἐκείνους ποὺ δὲν διέκριναν μέσα ἀπὸ τὰ θαύματα, τὶς θαυμαστὲς θεραπεῖες καὶ νεκραναστάσεις, μέσα ἀπὸ τὸν πνευματικὸ λόγο, ποιος ἦταν ὁ Χριστός, ὁ πραγματικὸς Μεσσίας τοῦ Ἰσραήλ. Γεμάτοι ἀπατηλὰ ὄνειρα γιὰ κάποιο ἐπίγειο βασιλέα, ἀνυποψίαστοι γιὰ τὴν ἔνσαρκη παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἄγονται καὶ φέρονται ἀπὸ τὸν ἄνεμο τῆς πλάνης γιὰ ἕνα φθαρτὸ καὶ θνητὸ Μεσσία.
Δὲν ἄργησε ὁ ὄχλος ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ νὰ καταλάβῃ ὅτι δὲν τοῦ ταίριαζε ἕνας βασιλέας ταπεινός, ἕνας ἡγεμόνας καρδιᾶς, ἕνας λυτρωτὴς παθῶν, ἕνας Μεσσίας ἀδύναμος νὰ ἐπιβάλῃ τὴν τιμωρία, ποὺ διαλαλοῦσε τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθροὺς καὶ τὴ συγχωρητικότητα πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἄργησε νὰ Τὸν σταυρώσῃ. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ὅπως λένε προφητικὰ οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, θὰ καταλάβουν καὶ ὅσοι ἀκόμη ἀναμένουν τὸν Μεσσία ὅτι αὐτὸς ποὺ θὰ ἀνακηρύξουν παγκόσμιο ἡγέτη θὰ ἀποδειχθῇ τελικὰ ψευδομεσσίας καὶ πὼς μόνον ὁ Μεσσίας τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἶναι ὁ ἀληθινὸς καὶ μοναδικός Σωτήρας καὶ Λυτρωτής.
Ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ γιὰ κάποιους ὀρθοδόξους ὁ Σωτήρας δὲν ἔχει ἔρθει καὶ οὔτε χρειάζεται. Χλιαροὶ καὶ νερόβραστοι χριστιανοί, ἀνυποψίαστοι ἢ εὐθυνόφοβοι, ἀδιάφοροι ἢ ὀκνηροί, κάποιοι ἀπὸ ὅσους ἦρθαν σήμερα στὴν ἐκκλησία καὶ ἀκοῦνε αὐτὰ τὰ λόγια τούτη τὴν ὥρα θὰ ἀδιαφορήσουν γιὰ τὸ ἐπερχόμενο πάθος Του, θὰ χαροῦν περισσότερο γιὰ τὸ ἀναστάσιμο τραπέζι παρὰ γιὰ τὴν ἀνάστασή Του, θὰ εἶναι δὲ μᾶλλον οἱ νέοι σταυρωτές Του, ποὺ θὰ Τὸν ξανασταυρώσουν στὰ πρόσωπα τῶν συνανθρώπων τους, ποὺ θὰ Τὸν θάψουν μέσα στὰ πάθη τους καὶ θὰ Τοῦ ἀπαγορεύσουν νὰ ἀναστηθῇ στὴν καρδιά τους. Ὅσοι ὅμως Τὸν ἀποδέχθηκαν ὡς Σωτῆρα καὶ Τὸν ἀναγνωρίζουν ὡς Θεό τους, ὡς Θεὸ τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν, ἂς Τὸν ὑποδεχθοῦν μὲ τὰ εὐλογημένα βάγια τῆς ὑπακοῆς, ἂς στρώσουν τὰ ἰμάτια τῆς καρδιᾶς τους, γιὰ νὰ περάσῃ ταπεινὸς καὶ πρᾶος, καθὼς θὰ ἀνακράζουν «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».
