γράφει η Άννα Μαργαρίτη
"Έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ΄ ού δύνασθε βαστάζειν άρτι.
Όταν έλθει Εκείνος, το Πνεύμα της Αληθείας, οδηγήσει ύμάς είς πάσαν τήν Αλήθειαν".
Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον Ις. 12-13.
Όμως δεν είναι αυθαίρετο, γιατί ο άνθρωπος συμβάλλει στην ένωση των στοιχείων αυτών. Άρρητος και ακατάληπτος η ευκολία μετά της οποίας ο Θεός δημιούργησε τον αισθητό τούτον και ορώμενο κόσμον. Όλην γαρ την ύλην από της οποίας συνέστησαν όλα τα μέρη του κόσμου, εν μια και πρώτη στιγμή του χρόνου παρήγαγεν ο Παντοδύναμος Λόγος εκ του μη όντος απλώς εις το είναι, ταυτόν ειπείν τα τέσσαρα στοιχεία, εξ ων εγένοντο τα λοιπά πλάσματα. Με την γεννητική πράξη μεταβιβάζεται μόνο η ζωή, δηλαδή η ψυχή κατά το θνητό της μέρος. Το αθάνατο μέρος της ψυχής, δηλαδή η ψυχή κατά το απόλυτο μέρος της προβάλλεται από την υπάρχουσα στο σύμπαν Αρμονία, μέρος της οποίας κατ' αυτόν τον τον τρόπο εγκλωβίζεται στην ύλη και συνυπάρχει στο ανθρώπινο σώμα από τη γέννηση μέχρι το λεγόμενο θάνατο και στη συνέχεια, αυτό το μέρος της αρμονίας, συνεχίζει την ύπαρξη του, μέχρις ότου απελευθερωθεί και αποδοθεί αμιγές στην Ολότητα μαζί με τις εξαγνισμένες εμπειρίες που συνέλεξε και αφομοίωσε κατά το ταξίδι, δηλαδή κατά την περιπέτεια της η ψυχή στην επίγεια ζωή.
Όλα είναι το αποτέλεσμα μιας ανακύκλωσης σε διάφορα επίπεδα της απελευθέρωσης από την υλική υπόσταση. Τα ζώα είναι περισσότερο συνδεδεμένα με την ύλη. Στην ουσία αυτά είναι και η πρώτη βαθμίδα ελευθέρωσης από την ύλη. Η πιο κάτω βαθμίδα είναι τα φυτά τα οποία χαρακτηρίζονται απόλυτα από τη φυσική σύνδεση με το έδαφος. Αποτελούν ύλη αυτά τα ίδια. Είναι η ελευθερία αυτό που ενδόμυχα αποζητά ο άνθρωπος, δηλαδή η απελευθέρωση από τα δεσμά της ύλης. Το τέρμα της ζωής και η επάνοδος του ανθρώπου στο αρχαίο κάλλος είναι η Αλήθεια που επιτυγχάνεται μόνο με την απόλυτη απόσπαση από την ύλη και τις ανάγκες που δημιουργεί αυτή. Όσο υπάρχει δέσιμο με την ύλη, δεν θα υπάρξει ελευθερία. Αυτό διδάσκει ο χριστιανισμός και γίνεται απόλυτα κατανοητό από όλους αυτούς που ακολούθησαν ή προσπάθησαν να ακολουθήσουν την οδό προς την απελευθέρωση . Η Αλήθεια υπάρχει. Το ότι δεν μπορεί να τη δει ο κοινός άνθρωπος είναι μια πραγματικότητα. 'Όπως επίσης μια πραγματικότητα είναι το ότι υπό ορισμένες προϋποθέσεις απαλλαγής από την ανθρώπινη ενασχόληση, μπορεί κάποιος να δει ένα μέρος της Αλήθειας.
"Εί τις γάρ ού μισεί την μητέρα και την γυναίκα αυτού, και τα τέκνα και τους αδελφούς, προσέτι και την εαυτού ψυχήν, ούκ εστί μου άξιος".
Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο Ι. 37.
Πέραν όμως από τα πεπερασμένα όρια της ανθρώπινης αντίληψης όλα είναι "φυσικά", δηλαδή μέρη μιας φύσης που ξεπερνά την φύση του ανθρώπου έτσι όπως την αντιλαμβάνεται αυτός. Όπως παρατηρούμε όμως αυτά τα πεπερασμένα ανθρώπινα όρια διευρύνονται μέσα στο χρόνο. Μερικοί φωτισμένοι άνθρωποι μετέτρεψαν και μετατρέπουν και θα μετατρέπουν ένα μέρος του άγνωστου σε γνωστό(φυσικό). Το ότι αποκάλυψαν σημαίνει ότι περιέγραψαν σωστά αυτό που είδαν σε μια μορφή συγκεκαλυμμένη. Μετέφρασαν σωστά. Και όμως δεν είδαν παρά ένα κομματάκι κάθε φορά της Αλήθειας. Αυτό το κομματάκι η φυσική το μετονόμασε "φυσικό", ενώ παλαιότερα το ονόμαζε "μεταφυσικό". Αυτό που παραμένει άγνωστο, το λεγόμενο μεταφυσικό, είναι το Όλον. Αυτό το όλον -δεν έχει σκοπό να μείνει μυστικό. Στους αιώνες που ακολουθούν, όσο ο άνθρωπος θα γίνεται πιο δεκτικός, τόσο θα δέχεται τις αποκαλύψεις όσο θα μπορεί να σηκώσει το βάρος, να αντέξει τη δύναμη, τόσο πιο πολύ θα τη δέχεται ως αναγνώριση των προσπαθειών του, ως ευεργεσία, τόσο πιο πολύ θα προσαρμόζεται στη θεία αρμονία.
Mε το πέρασμα του χρόνου θα γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτή η πραγματικότητα που μας περιβάλλει, που είναι μέσα μας, γύρω και και πέρα από μας. Ας πορευόμαστε λοιπόν, ας προχωρούμε, ας δώσουμε τη δυνατότητα στον "Προσκυνητή" στο Μεγάλο Εαυτό που κατοικεί μέσα μας, στην υποστατική μας αρχή, ας του παραχωρήσουμε το σώμα μας ως φορέα για την ανάπτυξη και τη μεταμόρφωση, για την επάνοδο στο αρχαίο του κάλλος και χάρη στη συσσώρευση των εμπειριών το πεπερασμένο σε άπειρο και το παραδοσιακό σε αιώνιο και απόλυτο. Ας διευκολύνουμε το απόλυτο μέρος της ψυχής μας , που είναι ένα μέρος της Αλήθειας και της Αρμονίας να ξαναγίνει αρμονικό, γιατί τώρα έχει συσκοτιστεί και έχει απομακρυνθεί από την αρχική του πορεία, την αρχική του φύση, η οποία μάλιστα δεν μπορεί πια να συλλάβει. Η ψυχή αυτή του ανθρώπου ενσαρκώνεται μόνο και μόνο για να μπορέσει, αν μπορέσει, να διώξει το παραπέτασμα.
Ας το φανταστούμε σαν ένα ποτήρι με διάφανο νερό μέσα στο οποίο έχει πέσει μελάνι και βούρκος. Το μείγμα δεν έχει πια καμιά σχέση με το διάφανο νερό. Έτσι και η ψυχή που έχει αναμειχθεί με τις ηδονές και τις οδύνες που συσσωρεύθηκαν μέσα σ' αυτή μέσω των αισθήσεων που διαβιώνει μέσα σ' αυτό τον κόσμο της φθοράς, όπου δεν υπάρχει τίποτα άλλο από συντήρηση και θάνατος, έχει και αυτή νοθευτεί και δεν έχει πια άμεση σχέση και σύνδεση με την Αλήθεια και την Αρμονία. Εδώ λέγοντας Αρμονία εννοούμε ένα σύνολο αισθαντικών και άλλων παραγόντων που δημιουργούν το συναίσθημα της μακαριότητας αν θέλετε. Εννοούμε ένα συναίσθημα εκτός χώρου και χρόνου, ύλης, ύπαρξης και ανυπαρξίας.
Αναφέρουμε δε τους αισθαντικούς παράγοντες γιατί σε ένα οποιοδήποτε έμψυχο ον δεν γίνεται τίποτε αντιληπτό παρά μόνο όταν μεταδοθεί δια μέσου των αισθήσεων στο κεντρικό όργανο, τον εγκέφαλο. Και αυτός μεν ο εγκέφαλος προκειμένου περί Αρμονίας, επειδή αυτή είναι ένα μέρος της Αλήθειας και όχι του ανθρώπινου σώματος, δεν μπορεί να την εγγράψει στην νόηση και από εκεί στην ψυχή, όπως θα συνέβαινε εάν επρόκειτο για την ευχαρίστηση ή για οποιαδήποτε άλλη εξωτερική εμπειρία, δηλαδή εμπειρία που προέρχεται από εξωτερικούς ερεθισμούς, δημιουργεί όμως συνθήκες τέτοιες που διοχετεύουν το συναίσθημα της Αρμονίας σε όλο το είναι του ανθρώπου.
Φυσικά στην προκειμένη περίπτωση το άτομο που θα βιώσει μια τέτοια κατάσταση, θα έχει ανοιχτές τις αισθήσεις, για να μπορέσει να συλλάβει τα ερεθίσματα εκείνα που θα μεταδοθούν στον εγκέφαλο με τον τρόπο που περιγράψαμε, θα έχει αφυπνισμένη πνευματική συνείδηση και η συνείδηση αυτή δεν αφυπνίζεται με την απλή ανάγνωση βιβλίων. Χρειάζεται να ξεκινά κανείς με λόγια προσευχής στο Θεό. Η συνείδηση ξυπνά όταν ο αναζητητής λαχταρά τον Θεό. Δεν μπορεί να μιλά κανείς για γνώση βασιζόμενος μόνο σε όσα διάβασε ή άκουσε.
"Εί τις θέλει οπίσω μου έρχεσθαι, απαρνησάσθω εαυτόν".
Κατά Λουκά Ευαγγέλιον Θ’ 23.
