Θέλει η ψυχή να επαναστατήσει μα δεν τα καταφέρνει,
το δηλητήριο που τρέχει στις φλέβες της, δεν είναι πια
κόκκινο μα ούτε λευκό, τη νάρκωσε, η χαμένη αθωότ-
ητα σπάνια υμνήθηκε καθώς της πρέπει, σχεδόν ποτέ.
Γιατί ο φόβος της ψεύτικης μιζέριας που τόσο ύπουλα
κι εύκολα έκανε το αίμα δηλητήριο στην ψυχή, δεν την
άφησε ν' αγαπήσει το μικρό αυτό, μα σπάνιο μαργαριτ-
άρι. Τόσο σπάνιο, όσο τ' αστέρια μέσα στα χέρια μας.
Ναι. Η χαμένη αθωότητα αγάπη ονομάζεται. Τα βλέπε-
τε τα παιδιά εκεί έξω; Τόσες πρέπει να γίνουν οι ντρο-
πες της ψυχής για να γίνει ανθρώπινη. Ντρέπομε που
απαιτώ να ξεχωρίζω άνθρωπος. Θαυμάζω με θλίψη
τους ανθρώπους που επαναστάτησαν με την μόνιμη σι-
ωπή τους. Δάσκαλε, στο ίδιο ποτάμι βαδίσαμε σ' απέν-
αντες όχθες. Δεν έπρεπε ν' αφήσεις ατμός να γίνουν
οι χαμένες αθωότητες. Ξέρω, είναι μάταιο να ζωγραφ-
ίσης το δηλητήριο που τρέχει ζεστό μέσα στις φλέβες.
Τους πόνους σου όμως, αχθοφόρος η πλάση τους
δέχτηκε.
Εις μνήμην Δημήτρη Λιαντίνη
