Πίσω από τους πυκνούς ίσκιους ατμών δυό
κρεμαστοί κήποι γεμίζουν το φως μου με την
δίψα του οδοιπόρου που κουβαλά την άνθιση.
Αγκαλιά δρόσισε στο άγγιγμα μια γραμμή
κορμοστασιάς όταν θέλησες να φτάσεις το ζα-
ρκάδι που στην ανέμελη χλόη είχε βηματισμό
μιας παλιάς θύμησης που μύριζε σύντριψη.
Εφτασφράγιστο μυστικό μου τα κλειδιά σου
φύτεψα σε τέσσερις εποχές και έκρυψα σε
τρεις άνεμους. Να μου χαμογελάς κι εγώ να
μιλήσω στον ήλιο να κατέβει να μου πλένει με
ζέστη τα ξυπόλυτα πόδια μου.
Να μου ψιθυρίζεις τα μυστικά που ακούς στο
κελάϊδημα των πουλιών όταν μ' απορία κοιτούν
τον χορό των ονείρων μου καθώς ψηλαφίζω στα
χέρια ζητιάνων το δείλη που δεν είχαν ποτέ.
Γίνε σπόρος να μουσκέψω τη νοσταλγία να χο-
ρτάσω καρπό αυτούς που δεν παραπονέθηκαν
ποτέ. Απόδημη πρωινή εξαφάνιση σκονισμένου
ορίζοντα θάμπωσέ με με το φως που δεν γυρίζει
πίσω ποτέ. Δώσε στους ήχους μου τα χρώματα
που διψάνε, άδειασε τους ουρανούς σου στο ραβδί
που κρατώ τις εκπλήξεις ν' αντέχω και κάντο σημείο
το δρόμο μη χάσει ο πρωτόπλαστος έρωτας.
Κι αν γίνω απόσταση από δυό γραμμές μιας
αιώνιας διάρκειας, θα έρθω στο τριαντάφυλλο
που μ' αυτό σκουπίζεις τ' ανοιξιάτικα δάκρυα
όταν τη χαρά σου στην πλάση δωρίζεις
και μ' αυτήν την μεθάς.
