Ο δρόμος συνεχίζει, Άγνωστη Αγαπημένη
πότε φέγγει το χαμόγελο, άλλοτε' η αυλακιά μιας πίκρας ξεχωρίζει
ξεμάκρυνε το αντάμωμα
και μια νύχτα, αναζητά, τ' οκτωβριανό παράπονο
το φορτίο μεγάλο, ένα ταξίδι διαρκώς
δίψα τρανή, έγινε' της ξαποστασιάς η χάρη
μα γύρω ερημιά, άδειο το δισκάρι
άλλη μια λαβωματιά, κι ένα κέντημα στεφάνι
στο φεγγοβόλο σου χαμόγελο πού 'ναι όλο πλάση
η νύχτα ακόμη αναζητά, τ' οκτωβριανό παράπονό σου
το φέγγρισμα παγωμένα έρχετε, ποιας φύσης η ανάγκη τάχα να το κάλεσε;
περιστεράκι μεσ' απ' τα χέρια μου, φεύγει πετά ψηλά
μήνυμα σου 'φέρνει, μήνυμα χαράς.
