γράφει η Άννα Μαργαρίτη
"Σε διαβεβαιώ ότι κάνεις αν δεν γεννηθεί άνωθεν δεν μπορεί να απολαύσει τα αγαθά της Θεϊκής Βασιλείας". Ιωάννης 3' 1-3.Η απορία του Νικόδημου εκφράζεται με τα λόγια: "Πως μπορεί να γεννηθεί πάλι ο άνθρωπος αφού ήδη έχει γεράσει;"
Ο Ιησούς απάντησε στο Νικόδημο ότι αυτή η γέννηση θα είναι μια πνευματική γέννηση, ( αν κάποιος δεν γεννηθεί από νερό και πνεύμα ). Όμως ο Νικόδημος δεν φωτίστηκε από την απάντηση, αλλά απλώς μετατόπισε τον προβληματισμό του από τη γέννηση αυτή, στον τρόπο που θα μπορούσε να συμβεί. Προσπάθησε με κάποιο συλλογισμό να καταλάβει την έννοια του λόγου, πράγμα αδύνατο, γιατί ο λόγος δεν σήμαινε μια συνήθη γέννηση, αλλά μια πνευματική γέννα μια γέννα που συμβαίνει στην ψυχή, στην καρδιά και το νου του ανθρώπου.
Η πνευματική αυτή γέννα μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε, δηλαδή και στον αμαρτωλό και στον άγιο, αφού η δομή της ανθρώπινης ψυχής, της καρδιάς και του νου είναι όμοια και στους δύο. Βέβαια λόγο του σκότους που επικρατεί στον ψυχικό άνθρωπο δεν μπορεί να δεχθεί το φως, γιατί το φως φωτίζει μεν το σκοτάδι, όμως η σκοτισμένη ψυχή δεν είναι σε θέση να το δεχθεί, γιατί δεν μπορούν να συνυπάρξουν φως και σκοτάδι.
Το σκοτάδι ταυτίζεται με την αγνωσία, την άγνοια, όχι φυσικά την άγνοια από έλλειψη γνώσεων, αλλά από έλλειψη γνώσης χωρίς επίγνωση, γιατί μόνο με την επίγνωση μπορούμε να αντιληφθούμε αυτά που είναι μέσα σε μας.
Όταν αντιλαμβάνεται αυτό το φως αυτή τη Θεία δύναμη μέσα του ο άνθρωπος, τότε αρχίζει να κατανοεί το τι θα κάνει για να ξαναγεννηθεί και τι να μην κάνει για να έχει μια σωστή καθοδήγηση σε όλα όσα προηγουμένως αδυνατούσε να συλλάβει. Η ψυχή αναζητώντας την πνευματική αναγέννηση μετακινείται βαθμιαία και αρχίζει να απομακρύνεται από τον κόσμο, κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη φώτιση του Λόγου. Τίποτε πλέον δεν έχει ενδιαφέρον για την ψυχή παρά μόνο ότι αφορά το Θεό. Ελκύει τον άνθρωπο ο Πατέρας Θεός κι ο ελκόμενος αποκτά σιγά-σιγά την τάση να πράττει το καλό, χωρίς καν να γνωρίζει από που προέρχεται αυτή η επιθυμία του.
Πρόκειται για μια εσωτερική παρόρμηση που δεν οφείλεται σε καμιά εξωτερική επιρροή ή προτροπή. Με το χρόνο αναταράσσεται η ψυχή και αποκτά όλο και περισσότερη κατανόηση, μέχρι να αποκοπεί τελείως από κάθε γήινη διεκδίκηση, κάθε γήινη επιθυμία και τελικά θα προσεγγίσει αυτό που λέμε Αλήθεια, δηλαδή την αφανέρωτη πραγματικότητα. Είναι γεγονός ότι πολλοί αναζήτησαν και αναζητούν την Αλήθεια πλην δεν μπόρεσαν να την βρουν και η αιτία ήταν και θα είναι πάντοτε το γεγονός ότι έστρεψαν την προσοχή τους στον εξωτερικό κόσμο, είτε γιατί δεν είχαν σκεφτεί ότι ή Αλήθεια είναι κρυμμένη μέσα μας είτε γιατί δεν θέλησαν να το αποδεχθούν.
Όμως για να δεχθεί κανείς τη Θεία Ευλογία, υπό τη μορφή του προς πάσαν κατεύθυνση πνέοντος Λόγου και να ακούσει τη φωνή του, ("Το Πνεύμα όπου θέλει πνέει και την φωνήν αυτού ακούεις". Κατά Ιωάννη 3' 8), ας σπεύσει ας προστρέξει, να ενταχθεί στο ποίμνιο εκείνων που επιθυμούν συνειδητά να δεχθούν το φως και να ακούσουν τη βοή του. Όσοι θα παραμείνουν εκτός ποιμνίου είναι εκείνοι που είναι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, με το επίπεδο ύπαρξης που ζουν και δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να προσεγγίσουν την Αλήθεια.
"Είναι όμως κοντά ο καιρός, ήρθε κι όλας, είπε ο Ιησούς στην Σαμαρείτισσα, που οι πραγματικοί λάτρεις θα λατρεύουν τον Πατέρα με τη δύναμη του Πνεύματος που αποκαλύπτει την Αλήθεια γιατί έτσι τους θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν. Ο Θεός είναι πνεύμα. Κι αυτοί που τον λατρεύουν να τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος που φανερώνει την Αλήθεια.> Κατά Ιωάννην 4. 23-24.
Φυσικά ο Λόγος το Πνεύμα έγινε σάρκα για να μπορέσουμε όλοι εμείς από σάρκα να γίνουμε πνεύμα , να ξαναγεννηθούμε, να γίνουμε ουράνιοι, αιώνιοι κάτοικοι του ουρανού, του άυλου κόσμου στον οποίο αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε. Γι αυτό όσο είμαστε στο γήινο χώρο, οφείλουμε να κάνουμε τον αγώνα μας δηλαδή μια προσπάθεια ανύψωσης στον πνευματικό κόσμο, ώστε κάποια ιδιαίτερη στιγμή, που θα καθορίσει την αναχώρησή μας, η στιγμή αυτή να είναι γεμάτη φως και ελπίδα για άνοδο στα Θεϊκά σύμπαντα. Όταν ευτυχήσει κάποιος και δεχθεί το θείο φως και ξαναγεννηθεί εν πνεύματι, όταν πάρει την κλίση για το ταξίδι προς το άπειρο ας απαρνηθεί ένα μέρος του μικρού εαυτού του, όσο μέρος αυτό είναι εμπόδιο για την άνοδο στους άφθαρτους κόσμους, στις Θεϊκές σφαίρες.
"Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας σηκώνει κάθε μέρα το σταυρό του κι ας με ακολουθεί,
γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει, όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξ αιτίας μου θα τη σώσει". Λουκάς 9' 23.
Ο Ιησούς μας καλεί και μας προτρέπει να τον ακολουθήσουμε, αφού όμως πρώτα απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Να απαρνηθούμε τη μορφή και το όνομα και να πάψουμε να υπάρχουμε για οτιδήποτε και οποιονδήποτε, εκτός από τον εσωτερικό εαυτό μας, μέχρις ότου τον αφιερώσουμε στο Θεό. Η σταύρωση, η ταφή και η ανάσταση είναι ο κύριος στόχος μας, και όταν λέμε σταύρωση εννοούμε την απάρνηση κάθε γήινης επιθυμίας κάθε επιδιώξεως, κάθε διεκδικήσεως. Και ο θάνατός μας είναι ο τελικός μας σκοπός. Και όταν λέμε ταφή, εννοούμε τον ενταφιασμό την απάρνηση όλων εκείνων των σκέψεών μας , εκτός εκείνων που ανάγονται στο Θείο χώρο, ώστε να ελευθερωθεί η ψυχή και να αναστηθεί. Η ανάσταση της ψυχής μας είναι ο μόνος μας Θρίαμβος και κανένας άλλος. Ας ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο. Ας επιχειρήσουμε να ανεβούμε το δικό μας γολγοθά, κρατώντας οι ίδιοι το σταυρό του μαρτυρίου μας, που πάνω του θα είναι χαραγμένα τα σημάδια της δοκιμασίας μας.
"Αλήθεια σας λέω Αν ο σπόρος του σιταριού πέσει στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας μονάχος σπόρος, αν όμως πεθάνει, κάνει άφθονο καρπό". Ιωάννης 12. 24.
Αν αντιληφθούμε ότι οι δυνατότητες μας για αυτοαναγνώριση και αυτοεξέλιξη είναι απεριόριστες και οι δυνατότητες αυτές είναι ανάγκη να αναπτυχθούν, ώστε να συναντήσουν κάποτε τις τεράστιες δυνάμεις που θα μας καθελκύσουν στο ατελείωτο ταξίδι της επιστροφής, τότε, αυτός ο κόκκος του σίτου της παραβολής, υπονοεί αυτό που ο Ιησούς είχε πει αλλού εκτενέστερα. Υπονοεί την απάρνηση του εαυτού και εδώ ως εαυτός εκλαμβάνεται ο εξωτερικός επιφανειακός εαυτός μας, η προσωπικότητα είναι που οφείλει να χαθεί, να σβήσει, να απαρνηθούμε αυτήν την προσωπικότητα και ότι συνδέεται με αυτήν, κάθε επιθυμία, κάθε δεσμό, που έχουμε αποκτήσει στη διάρκεια του βίου μας, σε αντίθεση με τον εσωτερικό εαυτό μας που είναι η ψυχή.
"'Αυτός που αγαπάει τη ζωή του θα τη χάσει, αυτός όμως που τη ζωή του δεν τη λογαριάζει όσο κρατάει αυτός ο κόσμος, θα τη φυλάξει για την αιώνια ζωή". Ιωάννης 12. 25.
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι αυτό είναι ένα εύκολο πράγμα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αποβάλλει κάποιος αυτό το φορτίο, φορτίο αιώνων είναι όμως αναγκαίο. Όταν αποβάλουμε τα βάρη αυτά, σαν ένα φορτίο που επιβαρύνει και καθιστά επικίνδυνη την πλεύση, το φορτίο αυτό κατ' ανάγκη απορρίπτεται. Δεν είναι εύκολο να μισήσει κανείς τον εαυτό του, να απομακρυνθεί από όλα αυτά που έμαθε να αγαπά και συνδέθηκε μαζί τους. Δεν είναι εύκολο να πεθαίνει κανείς κάθε ημέρα. Δεν είναι εύκολο να ενταφιάζει κανείς αυτό που πίστεψε και στηρίχθηκε επάνω του, δεν είναι εύκολο να ξεφύγει κανείς από την αποδοκιμασία ή επιδοκιμασία των άλλων.
Υπάρχει πόνος και δυσκολία σ' αυτήν την προσπάθεια. Είναι η στενότητα της οδού, η στενή πύλη που δεν μπορούμε να την διαβούμε εάν και εφ' όσον δεν απαλλαγούμε απ' όλα τα φορτία μας. Η βεβαιότητα όμως ότι η απαλλαγή από τον εξωτερικό εαυτό μας είναι η μόνη δίοδος, η μόνη οδός που οδηγεί στην πλατιά λεωφόρο, και δίνει κουράγιο σ' αυτή την προσπάθεια. Η απαλλαγή από το φορτίο αυτό είναι μια προσπάθεια που έχει πολλές βαθμίδες που μόνο σταδιακά μπορούμε να τις ανέλθουμε. Επιχειρούμε αυτή την προσπάθεια μόνοι μας, είναι προσωπικό μας ζήτημα είμαστε οι αθλητές, που αφού διανύσουμε επιτυχώς το δρόμο, θα στεφανωθούμε, όμως τον δρόμο θα τον διανύσουμε μόνοι μας, αποβλέποντας πάντοτε στις δικές μας δυναμεις και τη Θεία Χάρη, που μας περιβάλλει πάντοτε ευλογεί και συντρέχει σε κάθε τέτοια προσπάθειά μας.
"Αγωνίστηκα τον ωραίο αγώνα, έτρεξα τον δρόμο ως το τέλος, φύλαξα την πίστη. Τώρα με περιμένει το στεφάνι της δικαιοσύνης, που μ' αυτό θα με ανταμείψει ο Κύριος εκείνη την ημέρα ο δίκαιος κριτής. Κι όχι μόνο εμένα, αλλά κι όλους εκείνους που περιμένουν με αγάπη τον ερχομό Του. Επιστολή β' προς Τιμόθεον 4.7.
Η δυσκολία του δρόμου απαλύνεται, η δυσκολία να περάσουμε την στενή πύλη παρακάμπτεται όταν σκεφτούμε ότι τίποτα από αυτά που καλούμεθα να εγκαταλείψουμε, δεν μας δικαίωσε ποτέ. Ούτε οι φιλίες ούτε οι έρωτες, ούτε η κοινωνική επιτυχία και προβολή, ούτε το χρήμα και η δύναμη, που αποκτά μέσω αυτού κανείς, εδικαίωσαν ποτέ την ύπαρξη κάποιου συνανθρώπου μας. Όλες οι πρόσκαιρες ευχαριστήσεις, που νιώσαμε όταν επιτύχαμε κάτι από όλα τα πιο πάνω, μετετράπησαν σε θλίψη, σε οδύνη, γρήγορα μπήκαν στο δρόμο της φθοράς και της λησμονιάς. Ότι χθες υπήρξε για μας καίριο απόλυτα επιθυμητό μας είναι σήμερα αδιάφορο. Η δυσκολία του δρόμου απαλύνεται όταν σκεφθούμε γιατί επιθυμήσαμε όλα όσα αναφέραμε, γιατί πιστέψαμε σε κάποιον άλλον, γιατί στηριχθήκαμε με αγωνία στο άλλο φύλλο, γιατί να ζήσουμε τις διάφορες καταστάσεις που έτυχε να φανταστεί ο νους μας;
Και η απάντηση είναι ότι ο πραγματικός εαυτός μας, η ψυχή μας, δεν χρειάστηκε τίποτα από όλα αυτά. Όλα ήταν φοβίες, επιθυμίες, απαιτήσεις του εξωτερικού εαυτού μας, αυτής της επίπλαστης κατασκευής του νου που ενώ εδημιουργήθη για να μας χρησιμεύσει στην εκπλήρωση της αποστολής μας, καταλήξαμε να πιστεύουμε ότι αυτός ο επιφανειακός εαυτός είμαστε εμείς οι ίδιοι και για το λόγο αυτό δεχόμαστε αυτές τις απογοητεύσεις, βρισκόμαστε σ' αυτά τα φοβερά αδιέξοδα που εμποδίζουν το δρόμο μας. Υποφέραμε, γιατί μάθαμε να ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το ρόλο που ήρθαμε να παίξουμε, κι έτσι μείναμε στο σκοτάδι, την άγνοια και λησμονήσαμε το φως που είναι η ουσία μας.
Κανείς μην αφαιρέσει από τους ανθρώπους το κλειδί της γνώσης, αλίμονο, γιατί ο άνθρωπος με τις εσφαλμένες αντιλήψεις επιβάρυνε τον εαυτό του με φορτία δυσβάστακτα που εμποδίζουν την προς τα πάνω πορεία του.
Λουκάς 11.46.
