γράφει η Άννα Μαργαρίτη
"Eν αυτώ γάρ ζώμεν καί κινούμεθα καί εσμέν" Γιατί μέσα σ' Αυτόν ζούμε,
ζούμε δηλαδή μέσα στην Ουσία του Θεού έχουμε όλα τα στοιχεία της Θείας Ουσίας.
Έχουμε κύτταρα Θεϊκής προελεύσεως και ο βασικός πυρήνας μας ο Θεός,
αποβλέπει στην πλήρη ταύτισή του με τα όντα που δημιούργησε.
Το Ζην είναι ενέργεια, επιθυμία μέσα στη μορφή, συνεκτικότης και προσκόλληση σε μια ιδέα. Μέσα σ' Αυτόν υπάρχουμε, βιώνουμε, συνυπάρχουμε, συνταυτιζόμαστε με τη Θεία Ουσία. Ο άνθρωπος αδυνατεί να υπάρξει χωρίς Αυτόν, δηλαδή χωρίς Θεό. "Εν Αυτώ"΄μέσα σ' Αυτόν, αποκτούμε αντίληψη της Θείας Ουσίας, "Εν Αυτώ" αποκτούμε τη συνείδηση της υπέρτατης Ουσίας, "Εν Αυτώ", απολαμβάνουμε ουράνια γαλήνη, μέσα σ' Αυτόν ζούμε, δηλαδή υπάρχουμε ως άνθρωποι, ως ύλη και πνεύμα στην αιωνιότητα.
Εκτός Αυτού είμαστε ανύπαρκτοι, κατά συνέπεια "Εν Αυτώ" η Ζωή.
Η ζωή έχει την έννοια της κίνησης, της συνειδητής κίνησης, γιατί χωρίς την κίνηση δεν υφίσταται πραγματικά ο όρος ζωή, γιατί η ζωή είναι κίνηση, υπαρκτή παρουσία που κινείται αενάως όπως τα ύδατα της βροχής. Στον όρο "κινούμεθα" υπάρχει η ιδιαίτερη χαρακτηριστική προϋπόθεση της υπερβατής κίνησης του γήινου κόσμου.
Το "Κινείσθαι" δείχνει την ολοκλήρωση και ανταπόκριση της ζώσης οντότητος στη συμπαντική δραστηριότητα. Κινούμαι σημαίνει προσανατολισμός - μέσα σε κίνηση πάλι με εγρήγορση των πνευματικών δυνάμεων - προς τον ουσιαστικό πυρήνα που εκπέμπει φως. Η κίνηση αυτή είναι προσδιοριστική και η τελική κατάληξη προσδιορίζει την τελική θέση στο χώρο του Όλου, για τον Κύριο και τον άνθρωπο, που πλέον κινείται με την προοπτική να συγχωνευθεί με την Θεία Ουσία. Ο όρος "Κινούμεθα" σημαίνει την κίνηση, τη ροή, τη ροπή, την κατάληξη δηλαδή της ανθρώπινης ψυχής σαν ένα κομμάτι του όλου, που τείνει να ενωθεί με το Όλο.
"Και εσμέν". Το συμπλεκτικό "και" που έπεται με έμφαση μετά το κινούμεθα έχει ιδιαίτερη σημασία. "Κινούμεθα" χωρίς το "και" είναι μισή προσπάθεια, μισός αγώνας, μισή νίκη, μισή κατάληξη, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Είναι απλά μια πορεία προσέγγισης χωρίς την πανανθρώπινη συνένωση με το Αγαθό Ον. Όταν ακολουθεί η ενέργεια του ρήματος "εσμέν", τότε είμαστε, συνυπάρχουμε, ζούμε, υφιστάμεθα μέσα στο Ένα και στο Όλο, υπαρκτοί σαν Ον, σαν ουσία με την ουσία του όλου και εφ' όσον έχουμε φθάσει στο σημείο της πραγματικής, πνευματικής μας ύπαρξης, έχουμε την τάση να είμαστε παρόντες στο χώρο της Ουσίας, άρα ζωντανοί, όλοι ενωμένοι στην υπηρεσία Εκείνου, στον αγώνα για όλους, στην προσπάθεια της αγάπης, στον προορισμό της αγάπης. Η ώθηση που δίνει την σωστή κίνηση, που προσδιορίζεται όχι πλέον σαν κίνηση, όπως εμείς την εννοούμε, αλλά σαν στόχος που αποτελεί ορόσημο στο δρόμο που οδεύει ο άνθρωπος και που ο στόχος αυτός είναι η Θεία Ουσία. Δηλαδή η έννοια "Eν Αυτώ κινούμεθα" είναι μια: Κινούμεθα μέσα Του, περιφερόμεθα σφαιρικά μέσα στο Θεϊκό πυρήνα έως ότου το κύτταρο, που έχει Θεϊκή προέλευση, ενωθεί με τον πυρήνα, κινούμενο ανά τους αιώνες.
"Εσμέν". Υπάρχουμε, είμαστε μέσα στον πυρήνα, είμαστε πλασμένοι από Εκείνον, υπάρχουμε μέσα Του σαν όντα υπαρκτά που πιστεύουν στην αγάπη τους, στο Θεό και στο προσωπικό γίγνεσθαι. Έχουμε αποβάλλει την ύλη πλέον όταν είμαστε στο Εσμέν, είμαστε, υπάρχουμε μέσα στην Θεία Ουσία, έχουμε ήδη κυριαρχήσει επί του υλικού φορτίου, έχουμε εκμηδενίσει όλες τις εξαρτήσεις και προπαντός έχουμε γνώση ότι είμαστε "Εν Αυτώ", μέσα σ' Αυτόν, υπάρχουμε για Εκείνον, υπάρχουμε για μας, για το αρμονικό γίγνεσθαι της Όλης Δύναμης με τη δική μας δύναμη που πάντα έχει ιδιαίτερη σημασία για την Όλη Θεία Ουσία.
Αν κατανοήσουμε πόσο σημαντικό είναι το "να ζούμε" μέσα στο Θείο Λόγο, μέσα στο Φως, μέσα στην ελπίδα, θα είχαμε κατανοήσει και την αγάπη του Θεού. Όλοι λοιπόν ζούμε "Εν Αυτώ", "Μέσα σ' Αυτόν", είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, είτε το πιστεύουμε είτε το αμφισβητούμε. Όλοι ζούμε μέσα στην απεραντοσύνη της Αγάπης Του, κι όλοι μπορούμε να ελπίζουμε στην Ευσπλαχνία Του. Αυτοί όμως που το γνωρίζουν αρχίζουν να "κινούνται προς Αυτόν", να ενεργοποιούν το δυναμισμό τους και βαθμιαία να ακολουθούν εκείνα που προσδιορίζουν τον τρόπο ζωής για την απολαυή των ουρανίων αγαθών, και αρχίζουν να ανταποκρίνονται, να θέλουν να ερευνήσουν την πορεία τους στη Γη, να γίνουν υποψήφιοι της αιώνιας ζωής, όσοι αδιαφορούν, έχουν ήδη αποφασίσει για την πορεία της αιώνιας ψυχής τους. Όταν ο άνθρωπος θα βρεθεί κάτω από τον έλεγχο της ψυχής του πραγματοποιείται η έκλαμψη του φωτός σ' ολόκληρο το σώμα κι όταν το φως της ψυχής σμίξει με το φως του ζωτικού σώματος, τονώνει τα μόρια και τα άτομα του φυσικού σώματος σε τέτοιο βαθμό που το κάθε μόριο και άτομο γίνεται με τη σειρά του ένα μικροσκοπικό ακτινοβόλο κέντρο.
Κάθε ανθρώπινη υπόσταση έχει οικειοποιηθεί ένα προγραμματισμό που καθορίζει την πορεία του και στη συνέχεια την ολοκλήρωσή του μέσα στο απεριόριστο Ον. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την καθήλωση του πεπρωμένου της ζωής του ανθρώπου μέχρις ότου έρθει ο καιρός που θα αφυπνισθεί, με αποτέλεσμα να εκπορεύονται δυνάμεις από το ίδιο του το σώμα, δυνάμεις που θα ισορροπούν και θα ωθούν την ύπαρξη προς την πηγή της, το κύτταρο στον πυρήνα του. Τότε ο άνθρωπος γίνεται κύριος της καταστάσεως και αποκτά ένα προσωπικό πεπρωμένο, ήδη έχει επιτευχθεί το "κινήσθε". Αλλά η "Εν Αυτώ" ζωή και προς Αυτόν κίνηση είναι απλώς η πλεύση, ο δρόμος του ταξιδιού, ο σωστός βέβαια δρόμος, ο δρόμος που θα προσδιορίσει την τελική κατάληξη. Και η τελική κατάληξη είναι το "Εσμέν".
Η κατάληξη δηλαδή να υπάρχουμε σαν ουσία με τον Υπερούσιο, να υπάρχουμε ενωμένοι στο χώρο της Ουσίας, ενωμένοι στον αγώνα για όλους, στην προσπάθεια της Αγάπης.
Ο μοχλός που ανυψώνει, ο έλικας που ανεβάζει στους ουρανούς την ψυχή είναι η Αγάπη, αυτή Αγάπη που εκφράζεται από τον Απόστολο των Εθνών δίνει το στίγμα της οδού και της τελικής πορείας, δίνει την πλήρη εικόνα του ανθρώπου που κατάκτησε το "Εσμέν" και ανήλθε στους ουράνιους χώρους για να συνυπάρξει με την Υπέρτατη Ουσία σαν Φως σαν Αγάπη σαν Αρμονία. "Εγώ με κριτήριο το νόμο έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στο Θεό. Έχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με το Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός". Προς Γαλάτας 2. 19. Αυτό σημαίνει ότι για τον Παύλο είχε σημάνει η στιγμή της τελειωτικής εγκαταλείψεώς του στη Βούληση του Θεού, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα τού είχε παραδοθεί, ώστε να συνυπάρχει με το Θεό να ζει με το Θεό σαν Ουσία, σαν Φως, σαν Αγάπη ή για την ακρίβεια "να ζω δέ ουκέτι εγώ, ζή δε έν εμοί Χριστός", διδάσκοντάς μας ότι αυτός που αγαπάει το Θεό μεταμορφώνεται σε Θεό. Μας διδάσκει δηλαδή ότι η αγάπη μεταμορφώνει τον αγαπώντα εις αγαπώμενον.
Και ο Ιερός Διονύσιος (Περί Θείων Ονομάτων κεφ. Δ' παρ.VΙ) μας αποκαλύπτει ότι φως νοητό λέγεται το αγαθό το πάνω από κάθε φως ως ακτίνα πηγαία και φωτοχυσία που ξεχειλίζει και καταλάμπει από το πλήρωμά της κάθε νου πάνω στον κόσμο και γύρω και μέσα του και που ξανανιώνει όλες τις νοερές του δυνάμεις. Kαι γενικά που περιλαμβάνει όλη την εξουσία κυριότητα της φωτιστικής δύναμης, που υπερέχει και προέχει και συνάγει όλα τα νοερά και λογικά και τα συναθροίζει. Γιατί όπως η άγνοια προκαλεί διαίρεση όσων βρίσκονται σε πλάνη, έτσι και η παρουσία του νοητού φωτός είναι δύναμη που συνάγει ενώνει όσους φωτίζονται, τους τελειοποιεί κι ακόμη τους ξαναφέρνει στο Αληθινό Ον, απομακρύνοντάς τους από τις πολλές δοξασίες και τις πολλές όψεις, ενώνοντάς τις σε μια αληθινή, καθαρή και μονοειδή ζωή που ξεχειλίζει από το Ένα κι ενωτικό Φως.
Αυτό το αγαθό είναι που υμνούν τόσο ως ωραίο, όσο και ως ωραιότητα, ως αγάπη και ως αγαπητό. Το ωραίο και η ωραιότητα όταν διαιρεθούν με βάση την αιτία που έχει περιλάβει τα πάντα σε Ένα, τότε από αυτό το ωραίο, όλα τα όντα έχουν τη δυνατότητα να είναι ωραία, καθένα κατά την αναλογία του και χάρη στο ωραίο, υπάρχουν οι συνάψεις όλων και οι φιλίες και οι σχέσεις. Το ωραίο ένωσε τα πάντα. Όλα τα όντα προέρχονται από το ωραίο και αγαθό, καθώς και όλα τα μη όντα υπάρχουν μέσα στο ωραίο και αγαθό και είναι όλων η υπεραρχία αρχή και το υπερτελικό τέλος. Γιατί όπως λέει ο Ιερός Λόγος "Από Αυτόν και μέσω Αυτού και μέσα σ'Αυτόν υπάρχουν και προς Αυτόν επιστρέφουν τα πάντα".
Και συνεχίζει ο Θεοφόρος Διονύσιος "Η Θεία αγάπη είναι εκστατική, αφού δεν επιτρέπει σ' αυτούς που αγαπάνε ν' ανήκουν στον εαυτό τους, αλλά τους παραδίδει στον αγαπώμενο." Γι αυτό και ο ένθεος Παύλος απευθυνόμενος στους Αθηναίους διακύρηξε αυτή τη μεγάλη Αλήθεια: "Ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν σ' αυτόν, ως Κύριος του ουρανού και της γης δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, ούτε υπηρετείται από σαν να είχε ανάγκη από κάτι, αφού Αυτός είναι που δίνει σε όλα ζωή και πνοή και τα πάντα".
"Πρώτα ο νους ζητά και βρίσκει και κατόπιν ενώνεται με εκείνο που βρήκε. Την αναζήτηση την κάνει μέσω του λογικού για την Αλήθεια, η δε ένωση της αγάπης γίνεται για το αγαθό". Θεόληπτος Φιλαδελφείας Φιλ. Τομ Δ' κεφ. Αριθμ. 7.
Γι αυτό κυριευμένος από αυτή τη Θεία Αγάπη και κοινωνώντας την εκστατική της δύναμη ο μέγας Παύλος φωνάζει μ' ένθεο στόμα:
"Δεν ζω πια εγώ, μέσα μου ζει ο Χριστός".
