γράφει η Άννα Μαργαρίτη
Η αναζήτηση έχει σαν σκοπό την ανεύρεση της αληθείας και αλήθεια είναι αυτό που πράγματι υπάρχει και που ο πιστός το αναγνωρίζει όταν αποκτήσει την ιδιαιτερότητα της Θείας Χάρης. Όλες οι άλλες γνώσεις είναι αποτέλεσμα της νοήσεως και αποδείξεις πραγμάτων.
"Η σάρκωση της ψυχής συνδέεται με τη φθορά. Η λήψη τροφής, η ανησυχία, ο ύπνος κλπ. είναι ιδιότητες και των ζώων και των κτηνών. Και φυσικά όταν η ζωή μας περιορίζεται σ’ αυτές τις διαδικασίες γινόμαστε κι εμείς ζώα, ξανά πέφτουμε από τη δικιά μας κατάσταση και γινόμαστε από λογικοί κτηνώδεις και από θεϊκοί θηριώδεις". Γρηγόριος Σιναΐτης Φιλοκαλία Δ’ 137 κεφ. Αριθμ. 3-9.O Θεός έπλασε την ψυχή λογική και νοερή, δεν την έπλασε να έχει θυμό και επιθυμία ζωώδη, αλλά την προίκισε με δύναμη επιθυμίας για να θέλγεται από τον ουρανό. Αυτά η ψυχή τα προσέλαβε μετά την πτώση. Η ψυχή μετά την πτώση γεννά και τις αρετές και τα πάθη. Και τις μεν αρετές σύμφωνα με τη φύση της, τα δε πάθη παρά τη φύση της.
Η ψυχή δηλαδή έχει την αιτία της γενέσεως του καλού ή του κακού, αυτά έρχονται σαν ροπή της ψυχής. Η πρόθεση του ανθρώπου υπόκειται και στις δύο ενέργειες, αφού η πρόθεση αυτή, καλή ή κακή, εναπόκειται στην ελεύθερη βούλησή του.
Όποιος αναζητά την Αλήθεια να είναι οπλισμένος με πολλή δύναμη, σωματική, ψυχική υγεία και αποκλειστική στροφή στον πνευματικό τομέα. Εφ’ όσον τα καθημερινά επηρεάζουν τη λαχτάρα, την προσπάθεια στον αγώνα, στον χώρο της πραγματικής υπαρκτής υλικής μας κατάστασης με όλες τις ανάγκες και τα υπαρκτά μας προβλήματα, δεν είναι εύκολη η προσέγγιση της Αλήθειας, δεν είναι εύκολη η επαφή με τον πνευματικό χώρο που έχει καθοριστική σχέση μαζί μας. Ας αγαπήσουμε λοιπόν περισσότερο αυτή την αναζήτηση και ας γίνει αυτό εις βάρος άλλων υλικών αναζητήσεων, αναγκαίων και έντονων μεν, όχι όμως σε σημείο που να μην μπορούμε να τις παρακάμψουμε.
Η κάθε προσπάθεια καλό είναι να ξεκινάει από την εργασία πάνω στα συναισθήματα, και να τείνει στη μεταστοιχείωση αυτών των συναισθημάτων. Αυτή η μεταστοιχείωση θα βοηθήσει στην εκλέπτυνση της ύλης, των δομικών δηλαδή στοιχείων που απαρτίζουν το ανθρώπινο υλικό σώμα. Αν επιτύχουμε το μετασχηματισμό μπορούμε να πούμε ότι έχουμε κατορθώσει αυτό για το οποίο πασχίζουμε.H κάθε προσπάθεια που ξεκινάμε για την εκλέπτυνση της ύλης να είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησης μας δηλαδή να είναι ηθελημένη και είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μόνο μετά από μακροχρόνια άσκηση και αφού προηγουμένως έχουμε ρυθμίσει τη λειτουργία του οργανισμού μας όπως την δημιούργησε η φύση, πράγμα που προϋποθέτει ότι πρώτα θα αρχίσουμε με την εγκράτεια και στην συνέχεια με την διαπαιδαγώγηση των συναισθημάτων.
Mετά την εγκράτεια και την εργασία με τα συναισθήματα και ποτέ πριν, θα αρχίσει η εργασία για τον έλεγχο του νου. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί ο πιστός και αυτός ο δρόμος ποτέ δεν φτάνει σε κάποιο τέρμα πριν από την εργασία του ελέγχου του νου.
Όταν επιτύχει ο άνθρωπος την ανάβαση αυτής της τριπλής κλίμακας (εγκράτεια, συναίσθημα, νόηση) όταν δηλαδή γίνει εγκρατής στις οποιεσδήποτε επιθυμίες της υλικής του πλευράς, εκλεπτύνει και εξυψώσει τα συναισθήματά του και εστιάσει το νου του και τα ενδιαφέροντά του στον επιδιωκόμενο σκοπό, τότε γεύεται προσωρινά από τα πρώτα κιόλας στάδια νέες ιδέες, νέα συναισθήματα, που ήταν τελείως άγνωστα σ’ αυτόν ως τώρα και που δεν έχει λέξεις να τις περιγράψει ο νους ούτε να τις εκφράσει.
Και όλα συμβαίνουν ανάλογα με την με την προσωπικότητα, την πρόθεση, τη δεκτικότητα, τη μόρφωση, τη διάνοια και τις δυνατότητες, πνευματικές και υλικές, του κάθε ενός μας και πάντοτε σε αναφορά με τη Θεϊκή δύναμη, υπό την έννοια ότι η βούλησή μας ταυτίζεται με τη Θεία Βούληση και είναι καθ’ όλα σύμφωνη με αυτήν, και συμπράττει έστω κι αν το κάθε τι εμφανίζεται ως προϊόν της δικιάς του διάνοιας.
Ταυτίζεται λοιπόν ο πιστός απεριόριστα και απολυτά με αυτό που αναζητά, έχει πάψει να έχει πλέον άλλα ενδιαφέροντα, πλην του μεγαλειώδους ενδιαφέροντος που ζει, εκπέμπει, φωτίζει και ανοίγει διάπλατα την ανθρώπινη διάνοια με κύριο λόγο πάντοτε την αναζήτηση και τη μεταφορά μηνυμάτων σε ευρύτερα στρώματα, που θα απαρτίζονται από επιλεγμένα άτομα με κύριο χαρακτηριστικό την αναζήτηση της Αλήθειας.
Η Αλήθεια ερευνάται και αποδεικνύεται, γίνεται ορατή, υπαρκτή, τρισδιάστατη με ένα είδος μορφής και ύλης για να γίνεται αισθητή και ορατή. Βαθμιαία ο πιστός αποκτά ανυπέρβλητα νοητικά πεδία επεξεργασίας των διαφόρων συμπαντικών μηνυμάτων, και στα εγκεφαλικά εργαστήρια παράγεται, εκείνο που επιθυμεί η Θεία Βούληση. Αφήνοντας πάντοτε τον εαυτό του στην αγαθή προαίρεση του Πατέρα Θεού και αυτή η προαίρεση είναι η επιτυχία του σκοπού και η οριοθέτηση των πραγμάτων με έντονα ορόσημα συμπαντικών μηνυμάτων που ακτινοβολούν σε ακτίνα φωτός ανυπολόγιστης απόστασης. Μπορεί δε να έχει απεριόριστες δυνατότητες πλην όμως το πόσο ακτινοβολεί η σκέψη και η διάνοιά του είναι πάντα έργο της Θείας Βούλησης.
Ο προσδιορισμός και η οριοθέτηση του πνευματικού δρόμου που ακολουθεί ο κάθε ένας μας και του σκοπού που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ο άνθρωπος είναι δύσκολος συνήθως, γιατί στην αδιάκοπη περιπλάνησή του στη Γη διαδραματίζεται σε ένα διαφορετικό ρόλο κάθε φορά, ρόλο όμως που έχει σχέση αλλά και εξάρτηση από τους προηγούμενους μικρότερους ρόλους του, εξάρτηση που είναι πάντοτε συνυφασμένη με την ελευθερία της βούλησής του.
Καθοριστική επιρροή στην αναζήτησή μας ασκεί η ειλικρίνεια του σκοπού και η απεξάρτησή μας από κάθε τι που έχουμε δημιουργήσει σε οποιοδήποτε σημείο του χρόνου και του χώρου.
Το κάθε τι θα το γνωρίσουμε μέσα από το φως της ψυχής. Η ψυχή μπορεί να γίνει γνωστή σε μας, συνεπως οφείλουμε να ζητήσουμε το φως της δικής μας ψυχής και να αναγνωρίσουμε την ψυχή μας σαν τον καθοδηγητή μας.
Όταν εδραιωθεί αυτή η ψυχική επαφή, η ψυχή θα μας οδηγήσει, καθοδηγούμενη και αυτή από τη Θεία Πρόνοια.
Όταν αντιληφθούμε, ότι δεν πρόκειται να δεχθούμε καμιά βοήθεια πριν εμείς εξαντλήσουμε την προσπάθειά μας και χρησιμοποιήσουμε εξαντλητικά την γνώση που έχουμε αποκτήσει από τις Γραφές. Δεν απαιτείται δηλαδή μόνον γνώση των Γραφών, αλλά και εφαρμογή των εντολών που περιέχονται σ’ αυτές.Το φως της ψυχής που αντανακλάται στον εγκεφαλικό νου και η ενέργεια της μορφής όπως εκδηλώνεται στο γήινο επίπεδο αποτελούν δυο φαινομενικά διαφορετικές πραγματικότητες. Να γνωρίζουμε όμως, ότι αυτή η κατάσταση είναι φαινομενική και ότι βαθμιαία οφείλουμε να απελευθερωθούμε, σιγά-σιγά δηλαδή να διαλύσουμε την πλάνη των δύο πραγματικοτήτων. Η δυαδικότης δεν είναι παρά ένα στάδιο στο τόξο της εξελίξεως, που οδηγεί με τον καιρό στην πραγμάτωση της ενότητος.
Η φύση του εγκεφαλικού νου είναι αυτό που προκαλεί αυτή την αίσθηση της πολλαπλότητος, γιατί ο νους του ανθρώπου είναι εκείνος που τον οδηγεί μέχρι την πόρτα του παραδείσου ή αντίθετα του κλείνει την είσοδο στον κόσμο της πνευματικής πραγματικότητας. Κι όμως αυτή η ψευδαίσθηση είναι ακριβώς που τελικά οδηγεί τον άνθρωπο στην απελευθέρωση στην Αλήθεια και τη Γνώση.
Όλη μας η προσπάθεια συνίσταται στο να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε στη συνέχεια ότι αυτή η δυαδικότης είναι πλάσμα της φαντασίας μας. Ας δώσουμε ένα τέλος σ΄αυτή, για να διανοιχτεί έτσι η είσοδος προς το φως και να καταδειχθεί ότι Πνεύμα και Ύλη είναι δυο πραγματικότητες που συνιστούν μια ενότητα, δυο όψεις του ίδιου πράγματος.
Πέραν όμως της πίστεως και της χρησιμοποιήσεώς της ως μοχλού προόδου είναι ανάγκη να προσδιορίσουμε ένα σημαντικό χαρακτηριστικό που εμπεριέχεται στον εκάστοτε ρόλο που καλείτε να διαδραματίσει ο άνθρωπος και αυτό το χαρακτηριστικό είναι ο πόνος που κατά κανόνα πλεονάζει στο γήινο επίπεδο. Ο πόνος, που πάντα έχει το λόγο του και παίζει το δικό του ρόλο σε κάθε περίπτωση, ποτίζει και εμπλουτίζει με Θεϊκή δροσιά την ανθρώπινη ύπαρξη στον κόσμο της ύλης.
Ο πόνος προσδίδει στον άνθρωπο σκέψη, σοφία, προβληματισμό, αγάπη και συγκίνηση, κυρίως όταν έρχεται ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τον καθολικό πόνο, υπό την έννοια ότι ο δικός του πόνος θα γίνει αιτία κάποτε να υποφέρει από αγάπη για τον πόνο του άλλου, τον καθολικό πόνο. Ο πόνος του άλλου δεν μας αγγίζει εύκολα εφ’ όσον δεν βιώσουμε το μεγαλείο του πόνου στο δικό μας ρόλο.
Μιλώντας για τον πόνο, την αγωνία και τη συνειδητή παρόρμηση προς την καλυτέρευση και την αλλαγή των συνθηκών της ζωής, θα πούμε ότι αυτές οι καταστάσεις συναντώνται μόνον στις ανθρώπινες υπάρξεις που βιώνουν το γήινο επίπεδο.
Φυσικά υπάρχει το αντίστοιχο του πόνου και στα κατώτερα βασίλεια, αλλά αυτό υπάγεται σε μια άλλη διαφοροποίηση. Οι υπανθώπινες μορφές υποφέρουν και υπόκεινται στην αγωνία, αλλά στερούνται μνήμης και προβλέψεως και δεν διαθέτουν την νοητική εκείνη αντίληψη που θα τους επέτρεπε να συσχετίσουν το παρόν και το παρελθόν και να προδιαγράψουν το μέλλον.Μόνο οι άνθρωποι γνωρίζουν και βλέπουν, ακούνε και υπομένουν τον πόνο του περιορισμού τους. Ο πόνος και η αρρώστια, η φτώχεια και ο θάνατος αντιμετωπίζονται σαν συμφορές και εναντίον τους και κάθε άνθρωπος επαναστατεί. Βαθιά όμως στην κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, στα μύχια του συνειδητού, υπάρχει κάτι ενάντιο σ’ αυτή την επανάσταση. Υπάρχει η διαίσθηση ότι υπήρξε και θα υπάρξει μια κατάσταση, ένα είδος ζωής στο οποίο ο πόνος θα είναι άγνωστος, θα υπάρξει μια ζωή που δεν θα την αγγίζει η αρρώστια, η φθορά, η οδύνη και ο θάνατος. Και αυτή τη ζωή προσπαθεί εναγώνια να προσεγγίσει ο άνθρωπος.
Με την πτωτική όμως πορεία που ακολουθεί, με την αναζήτηση των αιτιών σε παράγοντες έξω από τον εαυτό του, βρίσκεται σε αδιέξοδο και το αδιέξοδο αυτό ξεπερνιέται μόνο όταν αρχίζει την ανοδική του πορεία που είναι μια πορεία προς τον εαυτό του και μέσω αυτού προς το Άπειρο.
Ο πόνος έχει πάντα προορισμό, είναι ο αγώνας προς τα άνω, που φέρνει τον άνθρωπο στα πόδια του Πατέρα.
Ο πόνος ασφαλώς ενέχει οδύνη, αλλά οδηγεί στον Κύριο, στην κορυφή του Ιερού Βουνού.
Ο πόνος είναι η προσπάθεια του Θεού για τη Σωτηρία μας, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος αφύπνισής μας.
Ο πόνος είναι η παγωνιά της απομόνωσης, που φέρνει τη ζεστασιά του ήλιου.
Ο πόνος είναι το κάψιμο στο καμίνι για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε τη δροσιά του ύδατος της ζωής.
Ο πόνος είναι το ταξίδι στη μακρινή χώρα που οδηγεί στον Οίκο του Πατέρα.
Ο πόνος είναι η πλάνη της αποκηρύξεως του Θεού.
Ο πόνος είναι ο σταυρός της ολοκληρωτικής απάρνησης, που μας δίνει τα πλούτη της αιώνιας αφθονίας.
Ο πόνος είναι το μαστίγιο που αναγκάζει τον αναζητητή-οικοδόμο να φέρει εις πέρας το κτίσιμο του Ναού του.
Ο πόνος είναι ο Γολγοθάς που οδηγεί στο σταυρό και από εκεί στο θρίαμβο της Αναστάσεως.
Οι ωφελιμότητες του πόνου είναι πολλές και οδηγούν την ανθρώπινη ύπαρξη βαθμιαία από το σκοτάδι στο φως, οδηγούν τον άνθρωπο από τα δεσμά στην απελευθέρωση, από την αγωνία στη γαλήνη στο φως. Αυτή η γαλήνη και αυτό το φως ανήκει σε όλους τους ανθρώπους και εδόθησαν υπόσχεση αδιάψευστη, σαν κληρονομιά από Εκείνον που έκανε βίωμά του τον Καθολικό Πόνο και σήκωσε πάνω Του στο Σταυρό του Μαρτυρίου μόνο και μόνο για να μας δείξει εμπράκτως ότι και εμείς μπορούμε να κάνουμε το ίδιο, μπορούμε να κατακτήσουμε το φως, αυτή τη Γαλήνη.
Όσο η ψυχή συνεχίζει την περιπλάνησή της στη Γη και συγκατοικεί με κάποιο συγκεκριμένο σώμα τόσο θα δέχεται και το ρόλο που οφείλει να βιώσει. Ο κάθε ρόλος έχει την έννοια ότι εφ όσον τον υποδύεται ο άνθρωπος ζει μ’ αυτόν, ενσωματώνεται μαζί του στον υλικό και πνευματικό χώρο και παρέχει την δυνατότητα της γνώσης του εαυτού μας σαν μεμονωμένης ύπαρξης στον υλικό κόσμο, ανάλογα με τα συγκεκριμένα όρια της γνώσης και της νόησης και της γνώσης του πραγματικού σκοπού, που κατευθύνει τις υπάρξεις μας και τις ωθεί πλέον στον αδιάβλητο κόσμο του Πνεύματος.
Από τους πολλαπλούς ρόλους δημιουργούνται οι εμπειρίες που στην καταλληλη στιγμή θα βοηθήσουν να δοθεί στον άνθρωπο ο μεγάλος, ο αληθινός, ο μεγαλειώδης ρόλος, που θα τον καταξιώσει πλέον απέναντι στον Ουράνιο Πατέρα και θα του χαρίσει τον τελικό ρόλο στον Ουράνιο Κόσμο.
Κάποτε έρχεται το πλήρωμα του χρόνου όταν ο άνθρωπος δοκιμαστεί και αποκομίσει με σύνεση και προβληματισμό όλα τα θετικά από την αξιολόγηση των εμπειριών και ιδιαίτερα των δυσάρεστων και τότε ωριμάζει και είναι σε θέση να απολαύσει τους καρπούς της γνώσης.
Η γνώση συντελεί στην πορεία προς τον Ουρανό, αφού η ίδια η γνώση είναι ο Ουρανός, ο Σοφός Ουρανός με την Άπειρη Αγάπη και τους Άπειρους Θησαυρούς του. Ο Ουρανός ενέχει την έννοια του Υπέρτατου Μεγαλείου της Θείας 'Ύπαρξης.
Στα πλαίσια πάντοτε της ανάλυσης του ανθρώπινου ρόλου στη γήινη περιπλάνηση του και του ρόλου που εξυπηρετεί, δηλαδή το σκοπό που οδηγεί στη γνώση, οφείλουμε πάντοτε να τον υποδεχόμαστε ευχάριστα και αγόγγυστα, καρτερικά και με ανεξάντλητη υπομονή, αυτό το ρόλο που κάθε φορά μας παραχωρεί ο Θεός και μας αναλογεί απόλυτα και να ευχαριστούμε για τον κάθε πόνο που βιώνουμε, αφού ο πόνος αυτός έχει το δικό του ρόλο στο σοφό κόσμο της Δημιουργίας, έχει το καθοριστικό του μεγαλείο και σφραγίζει ανεξίτηλα την ανθρώπινη ψυχή στον ουρανό.
Όσο εδώ στη γη θα υπάρχει πόνος, τόσο η ελπίδα της Σωτηρίας θα ανθίζει και θα ευωδιάζει. Με υπευθυνότητα, σοβαρότητα και σύνεση να παιχθεί ο κάθε ρόλος που μας δίδεται, είναι δύσκολο να ξεφύγουμε απ’ το ρόλο μας, και οποιαδήποτε υπεκφυγή θα οδηγήσει στην επανάληψη μέσα στην ατελείωτη αλυσίδα του χρόνου, είτε με τις ίδιες είτε με παρόμοιες συνθήκες.Γι αυτό το λόγο, αδιαφορούμε για τα ασήμαντα που θεωρούμε σημαντικά, αποκτούμε ωριμότητα και φροντίζουμε να είμαστε πάντοτε ζωντανοί, νηφάλιοι και δυνατοί, διότι Εκείνος φροντίζει για όλους πάντοτε.
Έρχεται αρωγός όταν ο άνθρωπος τον αγαπήσει, ποτέ δεν καταδικάζει, γιατί η Ουσία Του είναι Αγάπη. Αντίθετα γνωρίζει την φύση του ανθρώπου και την επιπολαιότητά του, που οδηγεί σε λάθη μικρά ή μεγάλα. Γνωρίζει και συγχωρεί τα λάθη μας. Γνωρίζει τον πόνο, τις αμφιβολίες, την πίστη, γνωρίζει το κάθε τι που μας αφορά.
"Θριξ εκ της κεφαλής σας δεν θέλει χαθή". Κατά Λουκά 21.18.
"Και οι τρίχες της κεφαλής ημών είναι πάσαι αριθμημέναι". Κατά Λουκά 12.7.
