Η σωτήρια ̓Επαφὴ μὲ τὸν Θεὸ

Αγίου ̓Επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ Χριστιανοὶ ἀποζητοῦν τὴν ἀδιάλειπτη ἐπαφὴ μὲ τὸ Θεό, μάλιστα τὴν ἄμεση ἐπαφή. Δύο εἶναι οἱ σημαντικότεροι τρόποι γιὰ τὴν πραγμάτωση τούτης τῆς ἐπαφῆς:

ἡ Μετάληψη καὶ ἡ ἐσωτερικὴ προσευχή. 

 

Λαμβάνοντας μέσα μας τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἀνακαινίζουμε ὅλο τὸ εἶναι μας καὶ τὸ χριστοποιοῦμε, ἐνδυόμαστε τὸν Χριστό. ῎Ετσι ἐντός μας σταδιακά, ὁ Χριστὸς παίρνει τὴ θέση μας, ζῆ καὶ ἀνατύσσεται ἐντός μας, μέχρις ὅτου καταστεῖ τὸ ὑποκείμενο καὶ ἐμεῖς τὸ ἀντίθετο καὶ μέχρι ἐμεῖς -ἀπογεωποιημένοι καὶ θεωμένοι φτάσουμε στὴν κατάσταση ποὺ θὰ ἀναβοήσουμε μαζὶ μὲ τὸν ̓Απόστολο: τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα (Β΄ Κορ. 5, 17). Σὲ τούτη τὴν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, τὸ Δόγμα τῆς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα στὸ σῶμα τῆς Παρθένου, ἀποκτᾶ τὴν πρακτική του σημασία γιὰ τὸν καθένα μας ξεχωριστά.

Μὲ τὴν ἐσωτερικὴ προσευχὴ μπορεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ ὁ κάθε χριστιανός, ἀλλὰ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὴν οἱ Ορθόδοξοι Μοναχοί, βοώντας μέσα στὴν καρδιά τους: Κύριε Ιησοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν. Τοῦτα εἶναι ἐκεῖνα τὰ λόγια ποὺ ἀναφέρει ὁ ̓Απ. Παῦλος. Μὲ τούτη τὴν ἁπλή, ἀλλὰ τέλεια προσευχή, μπορεῖ νὰ ἐκπληρωθεῖ ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου:

Αδιαλείπτως προσεύχεσθε.

Τί εἴδους εἶναι οἱ καρποὶ τῆς εὐεργεσίας ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τούτη τὴν προσευχή, τὸ γνωρίζει καλύτερα ἐκεῖνος ποὺ ἀσχολεῖται μὲ αὐτὴν καὶ κατόπιν ἐκεῖνος ποὺ ἔχει συναναστραφεῖ μὲ Μοναχοὺς καὶ Μοναχές, οἱ ὁποῖοι ἀσκοῦν αὐτὴ τὴν εὐχὴ καὶ τέλος, ἐκεῖνος ποὺ ἔχει διαβάσει τὸ Βίο τοῦ ̔Αγίου Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, τοῦ ̔Αγίου ̓Ανδρέου καὶ τοῦ ̔Οσίου Βασιλείου, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, καθὼς καὶ ἀναρίθμητων ἄλλων ἁγιασμένων Πατέρων καὶ Μητέρων κατὰ τὴ μακρὰ ἱστορία τῆς ̓Εκκλησίας μέχρι σήμερα.

Ο κύριος καρπὸς αὐτῆς τῆς προσευχῆς εἶναι ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου διατηρεῖ συνεχῆ ἐπαφὴ μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ τούτη τὴν ἐπαφὴ φλέγεται ἡ καρδία ἀπὸ τὴν πρὸς τὸ Θεὸ ἀγάπη.

̓Αποκτᾶται ἡ ἀπάθεια καὶ ἡ ἐλευθερία ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἀπ ̓ ὅσα ὁ κόσμος προσφέρει. Αὐξάνει ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ πεθάνει τὸ συντομότερο καὶ νὰ συναντηθεῖ στὸν ἄλλο κόσμο μὲ τὸν ἀγαπημένο Κύριο. ῞Οταν γιὰ τὸν ῞Αγιο Παφνούτιο τοῦ Μπόροβο ἔφτασε ἡ μέρα τοῦ θανάτου του φώναξε ὅλος χαρά: ̓

Ιδοὺ ἡ ἡμέρα Κυρίου, εὐφράνθητε ἄνθρωποι, ἰδοὺ πλησίασε (εἰς ἐμὲ) ἡ ποθητὴ ἡμέρα! ̔

Η ἀφοβία μπροστὰ στὸ θάνατο, ἀκόμη καὶ ἡ ἐπιθυμία γιὰ νὰ ἀποχωριστεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸ συντομότερο ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο, κατέστησε αὐτοὺς τοὺς πνευματοφόρους ἄνδρες, τοὺς μεγαλύτερους ἥρωες στὴν ἱστορία τῆς γῆς.

̔Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ̓Επισκόπου ̓Αχρίδος, 1956, ̓Εμπνευσμένα Κείμενα ̓Ορθοδόξου Πνευματικότητος, Μέρος Τρίτο: ̔Εκατὸ Πνευματικὰ Κεφάλαια, §§ 85-87, σελ. 159-160, ἐκδ. « ̓Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2007.

Πηγή: http://orthodoxiachristianismos.wordpress.com/