Ας δούμε τα χαρίσματα που είχε ο άγιος Παντελεήμων.Α΄. Ήταν ιαματικός.
Ο άγιος Παντελεήμων ήταν γιατρός. Είχε σπουδάσει την ιατρική και έτσι μπορούσε και θεράπευε διάφορες ασθένειες που ταλαιπωρούσαν τους ανθρώπους.
Δυστυχώς όμως οι ιατροί σε κάθε εποχή δεν μπορούν να θεραπεύουν όλες τις αρρώστιες. Όσο κι αν προοδεύει η επιστήμη κι όσο κι αν βρίσκονται φάρμακα για τις διάφορες ασθένειες, ούτως ώστε μερικές που ταλαιπωρούσαν παλιά τους ανθρώπους να μη υπάρχουν σήμερα, εν τούτοις προκύπτουν νέες οι οποίες για πολύ καιρό παραμένουν αθεράπευτες. Έτσι στις αθεράπευτες αρρώστιες μόνο ο Θεός μπορεί να προσφέρει την θεραπεία τους, όταν αυτός κρίνει ότι έτσι πρέπει να γίνει και ότι είναι ωφέλιμο στους ανθρώπους. Λοιπόν ο άγιος Παντελεήμων εκτός της ιατρικής επιστήμης είχε και το ιαματικό χάρισμα. Ένα χάρισμα που όποιος το έχει μπορεί και θεραπεύει τις ανίατες ασθένειες. Έτσι γίνεται αγαπητός και θαυμαστός στους ανθρώπους και αποκτά φήμη πιο μεγάλη κι από τους μεγαλύτερους γιατρούς.
Από θεολογικής πλευράς όμως αυτό το χάρισμα, όπως και κάθε άλλο θαυματουργικό, δεν εγγυάται τη σωτηρία αυτού που το κατέχει. Πουθενά στους μακαρισμούς δεν λέγει ο Χριστός μακάριοι οι ποιούντες θαύματα. Αντιθέτως προειδοποιεί (Ματθ.7,21-23) ότι μόνο όποιος αγωνίζεται να εφαρμόσει το σύνολο των εντολών του Χριστού, μόνο αυτός θα σωθεί. «Στην άλλη ζωή θα βρεθούν πολλοί και θα πουν· Κύριε επικαλούμενοι το όνομά σου και με τη δύναμη του ονόματός σου προφητεύσαμε, βγάλαμε δαιμόνια, και κάναμε πολλά θαύματα. Και τότε θα τους πω κι εγώ· δεν σας ξέρω καθόλου. Φύγετε μακριά από εμένα οι εργάτες της ανομίας». Τι βαριά λόγια λέγει ο Χριστός στους διάφορους χαρισματούχους οι οποίοι φθάσανε στο σημείο να προφητεύουν και να βγάζουν δαιμόνια; Φύγετε από μπροστά μου· εσείς είστε εργάτες της ανομίας και όχι δικοί μου άνθρωποι. Γι’ αυτό οι άγιοι ποτέ δεν θέλανε να κάνουν θαύματα. Το φοβούνταν και το απέφευγαν αυτό το χάρισμα. Πρόσεξαν αυτό που είπε ο Χριστός, όταν οι εβδομήντα απόστολοι γυρίσανε από περιοδεία και του είπαν με χαρά ότι και τα δαιμόνια υποτάσσονται, «μη χαίρεσθε γι’ αυτό αλλά να χαίρεστε γιατί τα ονόματα σας γραφήκανε στον ουρανό» (Λουκ. 10,17-20).
Και ο Ιούδας είχε το ιαματικό χάρισμα. Θεράπευε όπως και οι άλλοι απόστολοι τα πάντα. Κι όμως, επειδή δεν πρόσεξε στην προειδοποίηση και τη σύσταση του Χριστού «δωρεάν ελάβετε δωρεάν δότε» δηλαδή ότι ο άνθρωπος που προσφέρει θεραπείες με τη χάρη του Χριστού πρέπει να είναι κατ’ εξοχήν ελεήμων και κατ’ εξοχήν ανάργυρος, έπεσε στο πάθος της φιλαργυρίας και καταστράφηκε για πάντα.
Β΄. Ήταν ανάργυρος.
Ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας αναφέρει ότι, όταν κάποιος γραμματεύς θέλησε ν’ ακολουθήσει τον Χριστό, στην αρχή της δράσεώς του, εκείνος του απάντησε πλαγίως ότι «αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη» (8,20). Του ξεκαθάρισε δηλαδή ότι, αν θέλει να τον ακολουθήσει, να γνωρίζει πως δεν θα έχει -δεν πρέπει να έχει- τίποτα. Επίσης ο Κύριος είπε· «Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πραξ. 20,35). Και στους αποστόλους όταν τους εξέλεξε και τους έστειλε να κηρύξουν είπε· «ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε· δωρεάν ελάβετε δωρεάν δότε. Μη κτήσησθε χρυσόν μηδέ άργυρον μηδέ μηδέ χαλκόν εις τας ζώνας υμών, μη πήραν (σακκίδιο) εις οδόν μηδέ δύο χιτώνας μηδέ υποδήματα μηδέ ράβδον (Ματθ. 10,8-9). Δηλαδή θα κάνετε θαύματα και θα είσθε εργάτες δικοί μου με μία προϋπόθεση· θα είσθε ανάργυροι και ακτήμονες παντελώς.
Ο δε Παύλος το «στόμα του Χριστού» μας εξομολογείται ότι «αργυρίου ή χρυσίου ή ιματισμού ουδενός επεθύμησα· αυτοί γινώσκετε ότι ταις χρείαις μου και τοις ούσι μετ’ εμού υπηρέτησαν αι χείρες αύται» (Πραξ. 20,33-34). Και συμβούλευε· «έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα. Οι δε βουλόμενοι πλουτείν εμπίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Ρίζα γαρ πάντων των κακών εστιν η φιλαργυρία, ης τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως και εαυτούς περιέπειραν (σούβλισαν) οδύναις πολλαίς (Α΄ Τιμ. 6,8-10).
Όλοι οι άγιοι ήταν ανάργυροι και ακτήμονες. Η δε Εκκλησία μας έχει σε ιδιαίτερη ομάδα και τους μνημονεύει χωριστά στη πρόθεση ο ιερεύς τους αγίους αναργύρους, οι οποίοι ήταν ιατροί και θεράπευαν είτε με την επιστήμη τους είτε με τη θεία χάρη δωρεάν. Ιατρός και φιλάργυρος, όπως και ιερεύς και φιλάργυρος, είναι ότι το χειρότερο. Το σπουδαίο είναι ότι το μεγάλο αυτό χάρισμα εξαρτάται από μας, εάν το αποκτήσουμε. Εναπόκειται πλήρως στη θέλησή μας.
Γ΄. Ήταν μάρτυρας.
Το μαρτύριο εμείς οι άνθρωποι ούτε θέλουμε να το ακούσουμε και το αποφεύγουμε πάση δυνάμει. Κι όμως είναι χάρισμα· είναι δώρο του Θεού που δίνεται στους πιο εκλεκτούς. «Υμίν εχαρίσθη, το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. 1,29).
Μεγαλύτερο από το χάρισμα το ιαματικό που είχε ο άγιος Παντελεήμων είναι το χάρισμα της πίστεως. Αν δεν υπάρχει αυτό χάνεται ακόμη και το ιαματικό χάρισμα. Οι απόστολοι που δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το σεληνιαζόμενο γιο ενός πατέρα που τους παρακάλεσε, όταν ο Χριστός ήταν στο Θαβώρ με τον Πέτρο τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και ρώτησαν το Χριστό για την αιτία της αποτυχίας τους, εκείνος τους είπε ότι αυτό οφείλεται στην απιστία τους και στην έλλειψη ασκήσεως στην προσευχή και τη νηστεία. Γι’ αυτό οι απόστολοι λέγανε· «Κύριε πρόσθεσε μας πίστη». Και ο πατέρας του σεληνιαζομένου παιδιού όταν άκουσε ότι από την πίστη του εξαρτάται αν θα γίνει καλά το παιδί του κραύγασε· «Πιστεύω Κύριε. Βοήθησε με να ξεπεράσω την απιστία μου» (Μαρκ. 9,23).
Σε μας τους χριστιανούς όμως ο Θεός δεν μας έδωσε μόνο το χάρισμα της πίστεως αλλά και το χάρισμα του μαρτυρίου. Γι’ αυτό και στην Α΄ Θεσ. 3,4 λέγει ο Παύλος να μη τα χάνει κανείς μπροστά στις θλίψεις γιατί «εις τούτο κείμεθα». Αυτός είναι ο προορισμός μας, το έργο μας, η κληρονομιά μας, το περιεχόμενο της ζωής μας. Ο σταυρός του Κυρίου μας δεν πρέπει να είναι μόνο στολίδι και φυλαχτό αλλά και βίωμά μας. Γι’ αυτό στους μακαρισμούς μακαρίζονται αυτοί που θα μαρτυρήσουν χάριν της δικαιοσύνης και της αλήθειας του ευαγγελίου και προτρέπονται να χαρούν και να γεμίσουν αγαλλίαση, γιατί αυτά υφίσταντο όλοι οι άγιοι (Ματθ. 5,10-12).
Δ΄. Ήταν ελεήμων.
Παντολέων τον λέγανε πριν πιστέψει και Παντελεήμων ονομάσθηκε μετά λόγω της ελεημοσύνης του και της αναργυρίας του. Την αξία της ελεημοσύνης την βλέπουμε στους μακαρισμούς του Κυρίου, «μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται», στην παραβολή της κρίσεως, όπου φαίνεται ότι θα κριθούμε ανάλογα με την αγάπη που δείξαμε, και στην παραβολή των δέκα παρθένων, όπου -κατά την ερμηνεία του αγίου Χρυσοστόμου- το έλαιον που δεν είχαν οι μωρές παρθένες ήταν η ελεημοσύνη. Και σχολιάζοντας ο ιερός πατήρ τις δύο αυτές παραβολές, παρατηρεί ότι ελεημοσύνη χωρίς παρθενία σώζει, ενώ παρθενία χωρίς ελεημοσύνη καταστρέφει. Ο άγιος Χρυσόστομος επίσης, σε ομιλία του, συγκρίνει την ιερωσύνη με την ελεημοσύνη και λέγει ότι ο ελεήμων καθίσταται ανώτερος του ιερέως, διότι θυσιάζει στο θυσιαστήριο της υπάρξεώς του το ατομικό του συμφέρον και την ατομική του άνεση και ευμάρεια, ενώ ο ιερεύς θυσιάζει βάσει της θυσίας του Χριστού και προσφέρει τα τίμια δώρα, χωρίς αυτό να του στοιχίζει τίποτα, εάν είναι επαγγελματίας φυσικά και αδιάφορος όπως ήταν ο Ιούδας.
Αυτά ήταν τα μεγάλα χαρίσματα του αγίου Παντελεήμονος. Μακάρι ν’ αγωνισθούμε όλοι μας, μ’ όλο το σθένος της ψυχής μας, να τα’ αποκτήσουμε και εμείς.
Πηγή: pmeletios.com
