Κάνε εκείνα που σου είπα στο κστ΄ κεφάλαιο του πρώτου µέρους, δηλαδή όλες τις φορές που θα δής τον εαυτό σου να πέφτη σε κάποιο ελάττωµα από τα συγγνωστά, µικρότερο ή µεγαλύτερο και χίλιες φορές την ηµέρα να το κάνης αυτό και πάντοτε µε την θέλησί σου και εν γνώσει σου, µη συγχισθής µε ενοχλητική λύπη και µη ταραχθής, ούτε να χάνης πολύ καιρό εξετάζοντάς το, αλλά αµέσως γνωρίζοντας εκείνο που έκανες, ταπεινώσου, και βλέποντας την αδυναµία σου, να στραφής µε αγάπη στον Θεό σου και µε το στόµα ή και µε τον νου, να πης προς αυτόν: «Κύριέ µου, εγώ έκανα σαν αυτός που είµαι. Και από εµένα δεν µπορούσε κανείς να περιµένη τίποτε άλλο, παρά αυτά τα ελαττώµατα και άλλα ακόµη. Και δεν θα παρέµενα µόνο σ’ αυτά, αν δεν ήταν η αγαθότητά σου να µε βοηθή και να µη µε εγκαταλείπη. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό, γιατί µε ελευθέρωσες, και πονώ για εκείνο που έκανα, µη ανταποκρινόµενος στην χάρι σου. Συγχώρεσέ µε και δός µου την χάρι ώστε να µη σε λυπήσω πλέον, και να µη µε χωρίση κανένα πράγµα από σένα, τον οποίον πάντοτε θέλω να υπηρετώ και να υπακούω». Και αφού κάνης αυτό, µη χάνης τον καιρό να σκέπτεσαι ή να νοµίζης ότι ο Θεός δεν σε συγχώρεσε. Αλλά µε πίστι και ανάπαυσι προχώρα µπροστά, ακολουθώντας πάντοτε τα συνηθισµένα σου γυµνάσµατα, σαν να µη έπεσες σε κανένα σφάλµα.
Αυτό πρέπει να το κάνης όχι µία φορά, αλλά αν είναι ανάγκη και εκατό φορές, και σε κάθε στιγµή και µε τόσο θάρρος και ανάπαυσι την τελευταία φορά, όπως και την πρώτη. Γιατί µε τον τρόπο αυτόν τιµάς πολύ την αγαθότητα του Θεού, τον οποίο πάντοτε οφείλεις να εννοής ότι είναι όλος αγαθός και απείρως σπλαγχνικός και περισσότερο από εκείνο που µπορείς εσύ να σκεφθής. Και έτσι δεν θα εµποδισθή ποτέ η πρόοδός σου και η υποµονή σου και η πορεία σου προς τα εµπρός. Γι’ αυτό µη χάνης τον καιρό σου άδικα και τον καρπό.
Μπορείς ακόµη να µένης ειρηνικός, όταν πέφτης σε κάποιο από τα ανωτέρω ελαττώµατα, ενεργώντας µε τον εξής τρόπο: Με το να παρακινήσαι µε κάποια εσωτερική σου ενέργεια στο να αναγνωρίζης την αθλιότητά σου και να ταπεινώνεσαι µπροστά στον Θεό. Και µε µία άλλη ενέργεια· µε το να αναγνωρίζης την ελεηµοσύνη του Θεού που έκανε σε σένα και να τον αγαπάς και να τον εξυψώνης περισσότερο, µε την βοήθεια που θα σου δώση ο Θεός. Σε αυτό που είπαµε πρέπει να προσέχουν εκείνοι που ενοχλούνται και απορούν και διστάζουν, όταν τύχη να σφάλλουν, να ιδούν πόσο µεγάλη είναι η τύφλωσί τους, επειδή προχωρώντας µε τόση ζηµιά τους, χάνουν τον καιρό. Γι’ αυτό, και αναφέρουµε σ’ αυτούς αυτή την είδησι, που είναι ένα κλειδί, µε το οποίο µπορεί η ψυχή να ανοίγη µεγάλους θησαυρούς πνευµατικούς και σε λίγο καιρό να πλουτήση µε την χάρι του Κυρίου µας Ιησού Χριστού, στον Οποίον πρέπει κάθε δόξα, τιµή και προσκύνησις µαζί µε τον ΄Αναρχο Πατέρα του και το Πανάγιο Αυτού Πνεύµα τώρα και πάντοτε και στους ατέλειωτους αιώνες.
Αµήν.
