Ρώτησε κάποιος τον αββά Αντώνιο:
“Τι αν φυλάξω, θα είμαι αρεστός στον Θεό;”Και απάντησε ο Γέροντας:
“Τήρησε αυτά που θα σου παραγγείλω:
- Όπου κι αν πάς, τον Θεό να΄ χεις μπρος στα μάτια σου πάντοτε.
- Ό,τι κι αν κάνεις, να στηρίζεται στη μαρτυρία των θείων Γραφών.
- Και σ΄ όποιον τόπο κι αν κατοικείς, μη μετακινείσαι εύκολα από κει.
Αυτές τις τρεις παραγγελίες κράτησέ τες και σώζεσαι”.
Ένας αδελφός ρώτησε κάποιον Γέροντα:
“Ποιο καλό πράγμα υπάρχει, για να το κάνω και να βρω ζωή μέσα σ΄αυτό;”Και είπε ο Γέροντας:
“Ο Θεός γνωρίζει το καλό. Όμως άκουσα ότι κάποιος από τους πατέρες
ρώτησε τον αββά Νισθερώο τον μεγάλο, τον φίλο του αββά Αντωνίου:”
“Ποιο θεωρείται έργο καλό για να το κάνω;”
Κι εκείνος του είπε:
Όλες οι αρετές δεν είναι ισοδύναμες; Η αγία Γραφή λέει ότι ο Αβραάμ
υπήρξε φιλόξενος και είχε τον Θεό μαζί του. Ο Ηλίας αγαπούσε την ησυχία
και ο Θεός ήταν μαζί του. Ο Δαβίδ ήταν ταπεινός και ο Θεός ήταν μαζί του.
Ό,τι λοιπόν καταλαβαίνεις να θέλει η ψυχή σου που είναι σύμφωνο με το
θέλημα του Θεού, αυτό κάνε και κράτα άγρυπνη την καρδιά σου”.
Έλεγε κάποιος από τους Γέροντες:
“Ό,τι αποστρέφεσαι, μην το κάνεις στον άλλο.Αποστρέφεσαι το να πει κάποιος λόγια εναντίον σου; Μην κακολογήσεις κι
εσύ κάποιον.
Αποστρέφεσαι το να σε εξευτελίσει κάποιος ή να σε εξυβρίσει ή να αρπάξει
κάτι από τα υπάρχοντά σου ή ό,τι άλλο παρόμοιο μπορεί να συμβεί; Και
εσύ ούτε ένα απ΄ αυτά μην κάνεις σε άλλον.
Όποιος μπορεί να κρατήσει αυτόν τον λόγο, του αρκεί για να σωθεί”.
Είπε ο αββάς Ησαϊας στον αββά Μακάριο:
“Πες μου έναν λόγο”.Και ο Γέροντας του λέει:
“Να αποφεύγεις τους ανθρώπους”.
Τον ρωτάει ο αββάς Ησαϊας:
“Τι σημαίνει να αποφεύγει κανείς τους ανθρώπους; ”
Και ο Γέροντας του απαντά:
“Σημαίνει να καθίσεις στο κελί σου και να κλάψεις τις αμαρτίες σου”.
Ο αββάς Λογγίνος είχε μεγάλη κατάνυξη την ώρα της προσευχής και της
ψαλμωδίας του, και μια φορά του λέει ένας μαθητής του:“Αββά, αυτός είναι ο πνευματικός κανόνας, να κλαίει ο μοναχός, όταν
κάνει την ακολουθία του; ”
Και ο Γέροντας του απαντά:
“Ναι, παιδί μου, αυτός είναι ο κανόνας, που επιζητεί ο Θεός.
Βέβαια ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο να κλαίει, αλλά να χαίρεται και να
ευφραίνεται και να τον δοξάζει, όπως οι άγγελοι, με την καθαρή και
αναμάρτητη ζωή του.
Όμως ο άνθρωπος έπεσε στην αμαρτία και γι αυτό είναι ανάγκη να κλαίει,
ενώ όπου δεν υπάρχει αμαρτία, εκεί δεν έχει θέση το κλάμα”.
Πολεμήθηκε κάποτε ένας μαθητής μεγάλου Γέροντα από σαρκικό
πειρασμό.Και ο Γέροντας βλέποντας τον κόπο του, του λέει: “Θέλεις να παρακαλέσω
τον Θεό να σου ξαλαφρώσει τον πόλεμο;”
Κι αυτός είπε: “Όχι, αββά, γιατί αν και κοπιάζω, αλλά βλέπω καρπό από
τον κόπο μου. Καλύτερα παρακάλεσε τον Θεό να μου δίνει υπομονή να τον
αντέξω”.
Κι ο αββάς τότε του είπε: “Σήμερα διαπίστωσα ότι έχεις προκόψει και με
εχεις ξεπεράσει”.
Είπε ο αββάς Ησαϊας:
“Νομίζω πώς είναι πολύ σπουδαίο και πολύτιμο αγαθό να νικήσει κανείςτην κενοδοξία και να προκόψει στη γνώση του Θεού. Γιατί αυτός που
πέφτει στην εξουσία αυτού του πονηρού πάθους της κενοδοξίας, γίνεται
ξένος προς την ειρήνη, σκληραίνει η καρδιά του προς τους εν Χριστώ
αδελφούς και τελική συμφορά του είναι ότι πέφτει στην υψηλοφροσύνη,
δηλαδή στην υπερηφάνεια, που είναι η μάνα όλων των κακών.
Εσύ όμως, πιστέ δούλε του Χριστού, κράτα κρυφή την εργασία σου, και με
πόνο καρδιάς φρόντισε να μη χάσεις τον μισθό της εργασίας σου εξαιτίας
της ανθρωπαρέσκειας. Γιατί αυτός που κάνει κάτι για να επιδειχθεί στους
ανθρώπους απομακρύνεται από τον μισθό του, όπως είπε ο Κύριος”.
Είπε ένας Γέροντας:
“Εκείνος που φανερώνει τα καλά του έργα και τα κάνει γνωστά στονκόσμο, μοιάζει με τον σποριά που ρίχνει τον σπόρο στην επιφάνεια της γης
και έρχονται τα πτηνά του ουρανού και τον τρώνε. Ενώ εκείνος πού κρύβει
την άσκησή του, όπως βάζει ο σποριάς τον σπόρο μέσα στης γης τα
αυλάκια, αυτός ακριβώς θα έχει άφθονη συγκομιδή”.
Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα:
“Εάν δω κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;”Κι ο Γέροντας απάντησε:
“Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός
το δικό μας.
Και όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει
και ο Θεός το δικό μας”.
Ρώτησε κάποιος αδελφός τον αββά Ποιμένα:
“Τι είναι μετάνοια για την αμαρτία;”Και ο Γέροντας απάντησε:
“Το να μην κάνει κανείς στο εξής την αμαρτία. Γι αυτό τον λόγο οι δίκαιοι
ονομάσθηκαν άμεμπτοι, γιατί έπαυσαν να αμαρτάνουν και έγιναν
δίκαιοι”.
Είπε Γέροντας:
“Να μη θέλεις ν΄ αποφεύγεις την καταφρόνια από μέρους των άλλων”.Είπε Γέροντας:
“Οι Προφήτες έγραψαν τα βιβλία (της Γραφής). Ήρθαν κατόπιν οι Πατέρεςκαι τα εφάρμοσαν. Οι μεταγενέστεροι τα αποστήθισαν.
Ήρθε κι αυτή η γενεά, τα έγραψε και τα τοποθέτησε στα ράφια, όπου
μένουν αχρησιμοποίητα”.
Ρώτησε ο αββάς Μωυσής τον αββά Σιλουανό:
“Μπορεί ο άνθρωπος κάθε μέρα να βάζει αρχή;”Και ο Γέροντας είπε:
Εάν είναι αγωνιστής, μπορεί και κάθε ώρα να βάζει αρχή”.
Είπε ο αββάς Μιώς, ότι η αληθινή υπακοή έχει αντάλλαγμα την υπακοή.
Όταν κανείς υπακούει στον Θεό, τον ακούει και ο Θεός.