(2007)
Ιωάννης Παναγάκος
Μια διαδρομή στην έρημο, χωρίς νερό, η ζωή μου·
Απλός στρατιώτης, πινελιά στου χρόνου το σκαρί.
Κοπάδια ολάκερα, βαθειά χαράγματα η ψυχή μου·
Και σμήνη μένουνε, θαρρείς, τ’ αυλάκια στο κορμί.
Απλός στρατιώτης, μια ζωή, στο κέντρο της σκακιέρας·
Το όγδοο το θαύμα της, τη μακρινή γραμμή,
Ένα φινάλε ζηλευτό, μιας κερδισμένης μέρας,
Να φτάσει κάποτε γι’ αυτόν, με πίστη καρτερεί.
Στων οριζόντων τη γραμμή, σ’ ανατολή και δύση,
Απ’ άκρη σ’ άκρη η ματιά, μ’ ελπίδα αγροικά,
Την όαση της νιότης του, ξανά να αντικρίσει,
Τρεχούμενο, Θείο νερό, της ύπαρξης μιλιά.
Μα όταν φτάσει η στιγμή, στην όαση, Αϊτέ μου,
Θα είσαι άραγε ικανός, να πιεις τον ποταμό;
Ή, μήπως, το φινάλε αυτό, δεν το γνωρίζεις, Θεέ μου!
Κι’ οι κόποι σου όλοι, ως εδώ, πνιγούνε στο νερό!!
