Γράφει η Άννα Δαμασκηνού
"Έρχεται νυξ, και ουδείς δύναται να εργάζηται".
Ιωάννης θ' 4.
Είναι γραμμένο στη Γένεση: "Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και κατ' εικόνα του τον εδημιούργησε".
Γιατί στη δεύτερη φορά ο Μωυσής επαναλαμβάνει τον κατ' εικόνα και όχι το καθ' ομοίωση; Υπέδειξε λοιπόν ότι ο Θεός είχε επίσης την πρόθεση να δημιουργήσει τον άνθρωπο καθ' ομοίωσή Του, αλλά δεν το έκανε. Τον έπλασε μόνο κατ' εικόνα Του. Τι σημαίνει όμως κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού; Τι θα καταλάβουμε; Ότι ο Θεός έχει μια μύτη, μάτια, ένα στόμα, ένα στομάχι, πόδια, ή θα καταλάβουμε διαφορετικά τη λέξη εικόνα;
Και τη λέξη ομοίωση; Πως θα την καταλάβουμε; Παρατηρούμε τώρα πως γίνεται στη φύση. Έχουμε ένα σπόρο, δεν μοιάζει με το δέντρο, είναι όμως κατ' εικόνα του, περιέχει την εικόνα του, κι αν τον φυτέψουμε αρχίζει να μοιάζει με δέντρο. Η εικόνα και η ομοίωση δεν είναι το ίδιο πράγμα η ομοίωση, είναι η οριστική εμφάνιση της εικόνας ένα βελανίδι, μετά από λίγο καιρό φυτρώνει μια βελανιδιά, επομένως, το βελανίδι θα μοιάσει με τον πατέρα του την βελανιδιά, αλλά πριν ήταν μόνο κατ' εικόνα της. Μην φανταστούμε όμως ότι, αν ο Θεός μας δημιούργησε κατ' εικόνα Του, αυτό σημαίνει ότι έχει, όπως εμείς μάτια, αυτιά, και μαλλιά, αυτές οι λεπτομέρειες δεν έχουν απολύτως καμιά σημασία.
Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι υπάρχει μέσα μας ένα ον που σκέφτεται, που αισθάνεται και που ενεργεί, κι αυτό το ον είναι εικόνα του Θεού, γιατί ο Θεός σκέφτεται, ο Θεός αισθάνεται και ο Θεός ενεργεί. Αλλά καθώς ο άνθρωπος δεν έχει ούτε την παντογνωσία, ούτε την αγάπη, ούτε τη δύναμη του Θεού, είναι μόνο κατ' εικόνα Του και όχι καθ' ομοίωσή Του. Εφόσον δεν σκέφτεται, δεν αισθάνεται και δεν ενεργεί σαν το Θεό, δεν είναι παρά κατ' εικόνα Του. Άλλωστε αφού έκανε απερισκεψίες στον Παράδεισο, θα πει ότι δεν Του μοιάζει. Όταν ο άνθρωπός αναπτυχθεί όταν μεγαλώσει, θα του μοιάσει αλλά, προς το παρόν, ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας μικρός σπόρος.
Είναι σαν το παιδί. Το παιδί είναι μικρό, έχει γίνει κατ' εικόνα του Πατέρα του, δεν έχει την ίδια νοημοσύνη, την ίδια δύναμη την ίδια αγάπη, δεν σκέφτεται τους άλλους, δεν σκέφτεται παρά τον εαυτό του, απαιτεί από τους άλλους, ζητά, φωνάζει, τρώει και πίνει. Μεγαλώνοντας όμως αρχίζει να θέλει να μοιάσει τον πατέρα του, θα αρχίσει να εργάζεται, να σκέφτεται τους άλλους και να κάνει θυσίες γι αυτούς. Το ιδανικό του είναι να μοιάσει με τον Ουράνιο Πατέρα ή, ακριβέστερα με την Αγία Τριάδα, αφού ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι αχώριστα.
Όπως ο ήλιος είναι το φως, η θερμότητα, η ζωή, ας θεωρήσουμε τώρα ότι το φως είναι η νοημοσύνη, ότι η θερμότητα είναι η αγάπη, και ότι η ζωή είναι η δύναμη και η θέληση. Ο ήλιος δεν περιορίστηκε δεν μετατράπηκε όπως οι άνθρωποι αλλά αντίθετα είναι φωτεινός, θερμός και ζωοποιός, μπορεί να φωτίζει, να ζεσταίνει να αναζωογονεί τους πλανήτες και τη γη. Ο Πατέρας είναι αυτός που δημιουργεί, είναι η πηγή της ζωής που εκδηλώνεται ύστερα υπό μορφή φωτός, θερμότητας, κίνησης, κ.λ.π... Ο Υιός, ο Χριστός, είναι η θερμότητα, η αγάπη, και το Άγιο Πνεύμα, είναι το φως, αφού αυτό αποκαλύπτει τα πάντα, εμείς, δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε τίποτα από τα πνευματικά. Μπορούμε επίσης να τα αντιστρέψουμε, και να θεωρήσουμε το Άγιο Πνεύμα σαν Αγάπη, και το Χριστό σαν φως, γιατί ο Ιησούς είπε: "Εγώ είμαι το φως του κόσμου". Αλλά το απόλυτο είναι ότι ο Ουράνιος Πατέρας είναι η ζωή με τις δυο εκδηλώσεις της, τη θερμότητα και το φως. Βλέπουμε πως η φύση μπορεί να μας διορθώσει γιατί όλα σ' αυτή είναι απόλυτα, δίκαια και ακριβή, δεν μπορούμε λοιπόν να μην τα παραδεχόμαστε...
Και να που όλοι γυρίζουν την πλάτη στον Δημιουργό για να ασχοληθούν με τις δημιουργίες, δηλαδή, με όλα εκείνα που δεν είναι πραγματικά "Εκείνος". Βλέπουμε ότι υπάρχει κάτι το λανθασμένο στην ανθρώπινη κατανόηση. Ξεχνάμε την πηγή την πρώτη αιτία το Δημιουργό και τρέχουμε προς όλα τα πράγματα που έχουν αποκρυσταλλωθεί μένουμε στον φλοιό, στη φλούδα, στην σκουριά, μένουμε σε όσα είναι μακριά από την πηγή και που συχνά είναι νεκρά. Αν δεν αλλάξουμε φιλοσοφία, θα υπάρχουν πάντα δυστυχίες, πόλεμοι και αθλιότητα στον κόσμο. Αν όμως καταλάβουμε και αναζητήσουμε μόνο "Εκείνο" που είναι η αιτία του παντός, τότε η κατάσταση θα διορθωθεί πρώτα μέσα μας και μετά στην κοινωνία. Αλλά προς το παρόν όλα είναι αναστραμμένα. Μπορεί κάνεις να πει: "Mα αυτό είναι μια λεπτομέρεια πως είναι δυνατόν να προκαλεί τόσες αναστατώσεις;" Eίναι μια μικρή λεπτομέρεια αλλά με τον καιρό τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα γιατί στη βάση υπήρξε αυτή η ανατροπή της κατάστασης.
"Ζητείτε τον Θεόν ενόσω δύναται να ευρεθή".
"Eυρέθην παρά των μη ζητούντων με".
Ρωμαίους ι'' 20.