γράφει η Άννα Μαργαρίτη
Είναι καλό να διαχωρίσουμε κάποιες έννοιες. Το εγώ ταυτίζεται με αυτό που ο άνθρωπος ονομάζει προσωπικότητα. Αντίθετα με το Εγώ, που ταυτίζεται με την ψυχή του ανθρώπου, τον εσωτερικό άνθρωπο.
Η προσωπικότητα είναι το προσωπείο με το οποίο εμφανίζεται η κάθε ανθρώπινη μορφή στον πλανήτη μας, συνοδευόμενο πάντοτε από κάποιο συγκεκριμένο όνομα.
Αυτό το προσωπείο φυσικά δεν είναι παρά μόνο ο εξωτερικός άνθρωπος, μια μορφή δηλαδή και ένα όνομα που δίδεται σε κάτι για να ξεχωρίζει από το όμοιό του και φυσικά ούτε η μορφή, ούτε το όνομα μπορούν να υπάρξουν χωρίς την ψυχή, αλλά ούτε και η ψυχή χωρίς το Πνεύμα.
Η προσωπικότητα λοιπόν αντιστοιχεί στο υλικό μας σώμα, δηλαδή αυτό που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας και αυτό το υλικό σώμα υπακούει στους φυσικούς νόμους, τους νόμους που ρυθμίζουν την ζωή. Eγωισμός είναι η νοητική προέκταση του εγώ, είναι δηλαδή η έκφραση των όσων ο καθένας μας προσδίδει ως χαρακτηριστικά της προσωπικότητός του.
Συγκεκριμένα, όταν στην προσωπικότητά μας, στο εγώ μας, προσδίδουμε ικανότητες, δυνατότητες, δυνάμεις κ.λ.π. που συγκρινόμενες με τους άλλους συνανθρώπους μας, μας εμφανίζουν καλύτερους απ' αυτούς τότε ασφαλώς χαρακτηριζόμαστε ως εγωιστές.
Η υπερηφάνεια, σε αντίθεση με το εγώ και τον εγωισμό, δεν έχει να κάνει τίποτα με τους συνανθρώπους μας. Υπερήφανος είναι ο άνθρωπος που δεν δέχεται ότι πάνω και πέρα από αυτόν υπάρχει μια δύναμη που διέπει, ρυθμίζει και προνοεί για όλα, μια δύναμη που ο ανθρώπινος νους, η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να συλλάβει, μια δύναμη που όσοι την δέχονται την χαρακτηρίζουν με το όνομα Θεός. Ο υπερήφανος άνθρωπος θέλει να πιστεύει ότι ο άνθρωπος γενικά είναι ο δημιουργός και κύριος της τύχης του, ο διαφεντευτής της ζωής του, μιας ζωής που κατά τον άφρονα και υπερήφανο αρχίζει και τερματίζεται εδώ στον πλανήτη μας, χωρίς καμιά προέκταση "Γη και εις γην απελεύσει".
Ο άνθρωπος στα πρώτα στάδια της γήινης ζωής του είχε μια πλήρη συναίσθηση της διαφοράς μεταξύ του εγώ και του Πνεύματος και φυσικά το Πνεύμα και το εγώ οι δυο όψεις ενός ενιαίου όλου, επιτελούσαν η κάθε μια χωριστά αλλά με σύμπνοια και αρμονία το έργο τους.
Το εγώ γνώριζε ότι είναι μια πλευρά του Πνεύματος και περιοριζόταν στη διεκπεραίωση των λειτουργιών αυτών που ήταν συνδεδεμένες με την υλική έκφραση της ζωής. Το Πνεύμα αντίθετα, εξέταζε ήρεμα τις πληροφορίες που δεχότανε μέσω των αισθήσεων από τον υλικό κόσμο, αξιοποιούσε το κάθε τι και ιδιαίτερα τις εμπειρίες και ανάλογα έδινε την κατεύθυνση στην ψυχή και η ψυχή στο σώμα.
Όλα λειτουργούσαν αρμονικά μέχρι την εποχή της "πτώσης"
Όταν λέμε πτώση δεν εννοούμε αυτό που σημαίνει η λέξη για να χαρακτηρίσει μια υλική εκδήλωση. Η πτώση είναι καθαρά πνευματικό φαινόμενο. Άρχισε από τον πρώτο Αδάμ, τον πρώτο σκεπτόμενο άνθρωπο και έκτοτε συνεχίζεται και θα συνεχίζεται μέχρις ότου ο άνθρωπος αφυπνιστεί, αποκτήσει δηλαδή συνείδηση της ταυτότητος και της καταγωγή του και θελήσει να επαναπατριστεί.
Μετά την πτώση λοιπόν βαθμιαία το ανθρώπινο εγώ άρχισε να ανεξαρτητοποιείται, να βιώνει μια χωριστή έναντι του πνεύματος ζωή και με την πάροδο των αιώνων συνέβη τούτο το εκπληκτικό: Eπήλθε ένας πλήρης διαχωρισμός πνεύματος και εγώ, υψώθηκε ανάμεσα τους ένας διαχωριστικός τοίχος και έτσι ο άνθρωπος λειτουργεί έκτοτε ως ξεχωριστό αυθύπαρκτο εγώ, αγνοώντας την ύπαρξη του Πνεύματος και την ύπαρξη της Ψυχής.
Το εγώ λειτουργούσε χωρίς την επίβλεψη του Πνεύματος. Έγινε ένα μοναχικό εγώ που προσδιόριζε εννοιολογικά τον εαυτό του με βάση τη φθορά, την απομόνωση, τη θνητότητα.
Έπαψε να έχει την ευρύτητα που παρείχε σ' αυτό το Πνεύμα. Με τον τρόπο αυτό στερήθηκε τη δυνατότητα, γιατί του έλειπε η απαραίτητη ενέργεια να χρησιμοποιήσει επαρκώς το νου του. Και έτσι ένα μεγάλο μέρος των ικανοτήτων του εγκεφάλου παρέμεινε αχρησιμοποίητο, πέραν του ότι και το χρησιμοποιούμενο μέρος έδινε ελλιπείς ή εσφαλμένες παρατηρήσεις λόγω πραγματικής αδυναμίας του εγώ να καλύψει όλο το φάσμα της ζωής και να σχηματίσει μια αντίληψη που να προσεγγίζει την πραγματικότητα.
Ένας νους που βλέπει τον εαυτό του σαν αυθύπαρκτη ύπαρξη, σαφώς διαχωρισμένη από το Πνεύμα, γίνεται ένα όργανο διαίρεσης. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να διαιρεί, να αναλύει, να διαχωρίζει, να ανατέμνει και προπαντός να κατακερματίζει το κάθε τι προς το οποίο στρέφει την προσοχή του.Αυτή η εγωιστική χρήση του ανθρώπινου νου, του εγκεφαλικού νου, υπήρξε καταστροφική, δημιούργησε στην ανθρωπότητα σκέψεις, εικόνες, δομές προσωπικής ταυτότητας και τελικά οι πολιτισμοί που δημιουργήθηκαν βασίστηκαν στην ψευδαίσθηση πως ο άνθρωπος είναι θεμελιωδώς διαχωρισμένος από την πηγή του, θεμελιωδώς διαχωρισμένος από την Ύπαρξη εκείνη από την οποία είχε αναδυθεί και αυτός και ολόκληρη η δημιουργία.
Λησμόνησε ότι μόνο το Πνεύμα έχει την απαραίτητη δύναμη και νοημοσύνη για να χρησιμοποιήσει σε όλη του την έκταση τον εγκεφαλικό νου.
Λησμόνησε ότι μόνον όταν ο εγκεφαλικός νους έχει την πληρότητα που δίνει το Πνεύμα γίνεται όργανό ενότητος, αρμονίας, συνεργασίας, δημιουργίας και κατανόησης. Γίνεται ένα όργανο, ένα κανάλι μέσα στο οποίο η συμπαντική επίγνωση μπορεί να περάσει στο φυσικό κόσμο.
Αυτή η απομόνωση του εγώ από το Πνεύμα αυτή η στέρηση των δυνατοτήτων που παρείχε το Πνεύμα στον ανθρώπινο νου, οδήγησε ακόμα στην υπερβολή, στην προδιάθεση στο φόβο, στη φθορά, στη θνητότητα, γιατί το εγώ με την "εγωιστική" σκέψη βλέπει τον διαχωρισμό εκεί που δεν υπάρχει, φαντάζεται πως ο άνθρωπος, τα φυτά, τα ζώα, ακόμα και ο ίδιος ο κόσμος υπάρχουν σε μια κατάσταση τέλειου διαχωρισμού.
Αυτή η αντίληψη των πραγμάτων υπήρξε καταστροφική για τον άνθρωπο, για το περιβάλλον και και για τις άλλες μορφές ζωής που μοιράζονται τον πλανήτη μας. Έσπειρε τη διχόνοια, το μίσος, την αδιαφορία και αιώνες τώρα η ανθρωπότητα εισπράττει αυτούς τους καρπούς του διαχωρισμού, τους πικρούς καρπούς των πολέμων, της βίας, της εκμετάλλευσης κ. λ.π.
Αυτή την επιφανειακή και πλαστή αντίληψη για την ανθρώπινη ύπαρξη σχηματίσαμε όλοι μας και αυτή την αντίληψη κληροδοτήσαμε στα παιδιά μας. Έτσι άρχισε και συνεχίζεται ο εξωτερικός προσανατολισμός στον οποίο προσβλέπουν όλοι: Γονείς, δάσκαλοι, παιδεία.
Σ' αυτό τον προσανατολισμό παραμένουν οι άνθρωποι, κατά κανόνα, για όλη τη ζωή τους, δίνοντας ελάχιστη ή καθόλου αξία στην εσωτερική φωνή του Πνεύματος. Ενώ τα παιδιά έρχονται στον κόσμο έχοντας μια πηγαία, ενστικτώδη αντίληψη, το σύστημα, (γονείς, δάσκαλοι, παιδεία) αντί να διευρύνει και να σταθεροποιήσει την αντίληψη αυτή, την διαστρεβλώνει.
Οι νέοι διδάσκονται να υποκρίνονται, να ψεύδονται, να φοβούνται να εκφραστούν αυθόρμητα και ειλικρινά, διδάσκονται ότι ενδεχομένως είναι κακοί και οπωσδήποτε ζουν μέσα στην αμαρτία. Κανείς δεν τους λέει ότι το Σύμπαν περικλείει μέσα του ένα υπέροχο φωτεινό Ον που έχει τη δημιουργική δύναμη της αιωνιότητας κι όλη την υπέροχη ομορφιά του κόσμου.
Είναι καιρός να πάψουμε να θυσιάζουμε στο βωμό αυτού του ασφυκτικού εγώ την Ιερή Σοφία που υψώνεται μαζί με κάθε κτύπο της καρδιάς μας.Ας αφήσουμε το νου μας να χαλαρώσει με αγάπη και κατανόηση και να ανοιχτεί μέχρι να γίνει ένας βωμός, όπου θα λειτουργεί ως Αρχιερέας το Πνεύμα του Ουράνιου Πατέρα μας.
Αλλά προπαντός, όσοι από μας έχουμε την ευθύνη για το αύριο ας ακούσουμε προσεκτικά τι έχουν να πουν τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο κι ας αφήσουμε τα παιδιά αυτά να κάνουνε αυτό που δεν μπορέσαμε ή δεν θελήσαμε να κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Είναι καιρός να αφήσουμε τους νέους να εκφραστούν, να βοηθήσουμε να απεγκλωβιστούν τα παιδιά από τις αποπνικτικές αίθουσες των σχολείων, που τα θάβουν κάτω από όγκους στοιχείων που δεν μπορούν να κατανοήσουν χωρίς το φως του Πνεύματος.
Αυτές οι ατελείωτες δοκιμασίες των νέων που διαρκούν όσο περίπου και η σημαντική ζωή τους και που έρχονται με τη μορφή εξετάσεων (από πέντε έως είκοσι πέντε ετών), αυτές οι φρικαλέες δοκιμασίες που στερούν τα νέα παιδιά κάθε δυνατότητα για σχηματισμό σωστών εμπειριών και που είναι χωρίς κανένα αντίκρυσμα, αφού οι νέοι ούτε διαπαιδαγωγούνται, ούτε τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους μπορούν να εξασφαλίσουν, ας πάρουν τέλος.
Απλά, ας δώσουμε στα παιδιά τις δυνατότητες να μάθουν, να εκφραστούν με τρόπο που να έχει νόημα και γι αυτά και για τον κόσμο γύρω τους. Ας τους δώσουμε την δυνατότητα να εκφράσουν με πληρότητα τον Εαυτό τους, το μεγάλο Εαυτό τους, αυτόν που κρύβεται πίσω από το εγώ και που εμείς οι γονείς το έχουμε λησμονήσει.
Είναι καιρός να πληροφορηθούν όλοι ότι ο άνθρωπος, η ανθρώπινη ύπαρξη, δεν αποτελεί μια ξεχωριστή εκδήλωση στο σύνολο της δημιουργίας και ότι αυτή η δημιουργία στη φυσική και πνευματική της υφή δεν αποτελεί παρά ένα ενιαίο αδιάσπαστο σύνολο.
Ο άνθρωπος οφείλει να αρχίσει να κατανοεί ότι μέσα σε όλα τα πράγματα και μέσα σε όλα τα πλάσματα ενοικεί το Πνεύμα και ότι η ζωή και η πνοή και το φως είναι μια συνάρτηση, μια ενότητα πνευματική με υλική έκφραση.
Όλα όσα υπήρξαν και όλα όσα θα υπάρξουν ανήκουν στον άπειρο κόσμο του Σύμπαντος. Όλοι οι κόσμοι ορατοί και αόρατοι, όσα γεννήθηκαν και όσα θα γεννηθούν, όλα χωρίς να εξαιρεθεί ούτε ένας κόκκος άμμου, όλα προέρχονται και Εμπεριέχονται στο Θεό, ο οποίος συνέχει, φροντίζει, προνοεί για όλα και για όλους.
Εν Αυτω ζωμεν και κινούμεθα και εσμέν.
