Βιάστηκες ψυχή να συμαζέψεις,
στης συλφίδας τούτης την ύπαρξη,
όλους τους χαμένους σου παράδεισους
την συντέλεια σου πόθησες εκεί
μα ποτέ δεν σου ανήκαν τα δειλινά εκείνα.
Μην γογγύζεις λοιπόν
ο κήπος των πρωτόπλαστων ποτέ δεν σου ανήκε
ξέχνα το δέντρο της ζωής
δεν το χωρά ο νους σου,
η καθάρια φορεσιά της γύμνιας
πληγώθηκε
όταν πέφτανε τ' αστέρια.
Μάζεψε λοιπόν τα πεσμένα στάχυα
των δρόμων σου
και χτύσε την καλύβα σου μ' αυτά
προσμένοντας το τελευταίο σου ταξίδι.
-2-
Δεν το μπόρεσες περιπλανόμενος
στους ξερότοπους της μοίρας σου
ούτε μια γωνιά δειλινής ξεκούρασης
να διαμορφώσεις όμορφη.
Κάθε σου θάνατος όμως
στο βροντοφώναζε,
θέλω να σε πάρω σαν αργοξεψυχά η μέρα
θέλω να σε κερδίσω τις στιγμές που παρελθόν
γίνετε η μέρα,
γιατί δεν μου 'τοιμάστηκες;
Γιατί περιπλανόμενος, δεν αρχόντισες ποτέ.
Σαν τους ανέμους δίχως αρχή και τέλος
ποτέ δεν στάθηκες σε τόπο αρχοντικό,
δεν σου ταίριαζε η αρχοντιά ψυχή,
μα του πένη η μοίρα.
-3-
Στους αγώνες τους για το αιώνιο ποθητό
της ψυχής, οι άρχοντες των αγώνων
και πολέμων
διαβώντας μέσα απ' όλα τα γήινα και ουράνια
κατέφθαναν στην περιοχή εκείνη που άξια
αγνωσία ονομάσαν,
είναι μια περιοχή άγνωστη, τίποτε
δεν κινείτε εκεί μέσα πλέον,
συνεπαίρνεται ο νους από την ακινησία εκείνη
μη νοιώθωντας πριν και μετά,
που ήταν και τι έφτιαχνε,
ποια νοήματα εργαζόταν, πριν φτάσει στην αγνωσία,
και πλυμηρίζει απλά όλος, μια αίσθηση ευτυχίας ανερμήνευτη.
Δίχως την αίσθηση της ανερμήνευτης αυτής ευτυχίας
άγνωστη αγαπημένη,
αφουγκραζόμενος με τα μάτια το πρόσωπό σου
αρπάχτηκε ο νους μου στη χώρα της αγνωσίας,
εκεί που δεν υπάρχει λόγος να μπορεί
να ερμηνεύσει τα γήινα και τα ουράνια.
Λίγες στιγμές μονάχα έπειτα
στο γυρισμό του νου
στο δικό του τόπο
εκεί όπου τρέχουν σα ρέματα ορμητικά οι σκέψεις
και οι εμπνεύσεις
ένοιωσε στο πρόσωπο εκείνο το δικό σου
εκείνο που οι άρχοντες
φόβο Θεού 'νομάσαν,
όχι το φόβο του δειλού,
μα το φόβο μη πληγώσουν
το αιώνιο ποθητό τους.
-4-
Προσπάθησα μουσική να συνθέσω μόνο με τον ήχο
των νερών. Τους ήχους σε κατηγορίες να χωρίσω
πρώτα, έτσι ώστε κάτι σαν όργανα να κάνω που πα-
ράγουν μουσικό ήχο ιδιαίτερο το καθένα, κι όλα
μαζί την ορχήστρα συνθέτουν. Έτσι λοιπόν ξεχώρι-
σα τον ποταμό με όλους τους ιδιαίτερους ήχους,
όταν το νερό ορμητικά διασχίζεται στα βράχια ή
όταν τα παπιά κυνηγάν το ένα το άλλο για να ζευγ-
αρώσουν, τους αμέτρητους παφλασμούς του καταρ-
ράκτη, και διάφορες άλλες βοές... Τους ήχους
έπειτα των ωκεανών, όταν τα δελφίνια τον ύμνο
της χαράς τους πλέκουν στις επιφάνειες, ή όταν
οι θάλασσες τα τέλη τους δηλώνουν μα και τις
αρχές, σ' όλες τις ακτές... Το βρόχινο νερό σαν
άλλο μπάσο, τον ήχο του καθώς αγγίζει τις διάφο-
ρες επιφάνειες σα να δηλώνει υποσυνείδητα πως
είμαι κι εγώ η πηγή της ζωής, καθώς ακουμπά στο-
ργικά τις φυλλωσιές των δέντρων, και την ντυσιά
των αθώων περιστέρων, το χώμα καθώς φτάνει
και ζωή του δίνει, ή όταν ακόμη στα ποτάμια επιστρ-
έφει για να γίνει λιγάκι αργότερα ξανά βροχή...
Έτσι, ξεχωρίζοντας τα μουσικά μου όργανα, θέλησα
ένα στέμμα να σου πλέξω, μοναδικό στον κόσμο σύ-
μβολο εξουσίας για τον τόπο της καρδιάς μου όπου
άναρχες δυνάμεις τον κάνουν να φαίνεται σα ρημα-
γμένος τόπος καταστρεμένος, και να σου το φορέσω
με όλη τη μεγαλοπρέπεια της τελετής που αρμόζει.
Κι όπως σε κάθε μεγάλη τελετή γίνονται πριν τα δο-
κιμαστικά, ώστε η τελετή που θ' ακολουθήσει, να
είναι μουσική, έτσι κι εγώ έπιασα το στέμμα το μονα-
δικό στον κόσμο, να σου το φορέσω στη μονάκριβη
κορυφή σου, μα δεν τα κατάφερα...
Μόλις αντίκρυσα το πρόσωπό σου μιά αόρατη δύναμη
μου έδεσε τα χέρια...
Η δύναμη της θέλησής σου...
-5-
Σαν τη δυνατή λάμψη του ήλιου που δεν
μπορούμε κατάματα ν' αντικρύσουμε, το
πρόσωπό σου σαν άλλος φωστήρας ψηλά
άφταστος, ακατάδεχτος στο καθαρτήριο
στέμμα της μουσικής πανδεσίας μου, ητ-
τημένος επιστρέφω στους δικούς μου τό-
πους των εμπνεύσεων λες και στη μονα-
ξιά τους μόνο μου ανήκεις, στην ηρεμία
της ήσυχης θλίψης τους, κι αντικρύζω
εκεί μέσα τους πόνους σου. Θέλω ν' α-
πλώσω τα χέρια μου βλαστούς να τους
κάνω και να τους φυτέψω σε άπατα χώ-
ματα της καρδιάς μου, ανθοί να γίνουν
ποτιζόμενοι με αθάνατο νερό αρχέγονων
θεών ημίθεων ανθρώπων, και να σε καλ-
έσω έπειτα υπήκοο να με χρίσης στο βασ-
ίλειο της καρδιάς μου.
-6-
Βινιέτα οι απόηχοι καλοδεχούμενοι στην ακροφωλιά
της βίβλου μου. Δικαστής φοβερός με καλεί και τρο-
μάζω. Δίκοπο ξίφος στα χέρια του, μα τη δέση στη φ-
ωτιά να σφυρηλατήση θέλει και θέλω στην καπνιά του
κάματου. Συγκαταβατικά πανίσχυρος, μα τους ευκάλ-
υπτους τους αφάνισε η ξηρασία της απουσίας σου.
Θεά η αγάπη ή Θεός, ξανά και ξανά ρωτώ το κελάηδ-
ημα στη φωνή μου. Κέδρος θα μου πει σαν έρθει Άν-
οιξη στη μορφή σου. Όμορφα μικρά στολίδια της πλ-
άσης οι ανταύγειες στις φωνηδίες σου, πνίγονται στα
πεζοδρόμια γύρω μου αφού λείπεις εσύ.
Η πεζότητα των δρόμων πάντα με φόβιζε. Στη δική
μου καταχνιά θέλω
να σ' αγγίξω το φώς μου να βρω
αγγαλιά να σε πάρω
και 'κεί να χαθώ
στου φιλιού σου τη δέση
να πω ξαναζώ
δίχως πια φόβους
στο ρυθμό μου να μπω.
-7-
Έρωτας είναι...
Αυγινό φως η ημερότητα του έρωτα, στις ψυχές παντόγνωστα
μονοπάτια ζωγραφίζει σαν τον θεραπευτή, που την ποθητή ία-
ση δωρίζει σε χρέη αγάπης. Στο άγγιγμα με τ' ακροδάχτυλα
της όσφρησης στα κρίνα η δροσιά του γεμίζει με χαραυγή τον
τόπο των εμπνεύσεων στη χώρα των ανθρώπων. Ο έρωτας εί-
ναι οι σιωπηλοί ήχοι της φύσης που καλεί να γνωρίσουμε τη ζωή.
Οι πολύχρωμοι ανοιξιάτικη ανθοί απλωμένοι στα λιβάδια της πλ-
άσης η γλώσσα της, λίγα από τα λόγια που καλούν εμπιστευτικά
να τρυγίσουμε στους ήχους της απολαυστικούς καρπούς θαλπο-
ζωής.
Πανάχραντος στα ξίφη της πεζότητας ακουμπά στα λαμπερά χρ-
ώματα του παγονιού τη στιγμή των πόνων του Γολγοθά. Η θέλ-
ηση της ζωής σταματά στο απάνδεκτα των εποχών της πλάσης.
Ο έρωτας είναι συγκατάβαση στους καρπούς των εποχών, αγάπη
στη σπορά και στο θέρος, στο κλάδεμα και στον τρύγο. Μία στιγμή
αιωνιότητας σπόρος του έρωτα. Και η πλάση γη Άγνωστης Αγαπη-
μένης που καλλιέργεια ποθεί.
Στο χαμόγελο των παιδιών ο περιηγητής των αιώνων την περίτεχνη
ζωγραφιά ιχνηλατεί και στο γέλιο τους τον ύμνο της φύσης για τον
έρωτα σαν άλλες φωνηδίες πουλιών αποκωδικοποιεί. Εραστής της
σοφίας είναι αυτός που επέλεξε τους εκλεκτικότερους καρπούς στη
ζήση. Χαρμολύπη στα ρουθούνια του οι κατακτήσεις. Χαρμοσύνη
τα βασίλεια της ύπαρξης μα στη χώρα των ανθρώπων άπλετη η λύπη
τρομαγμένων πουλιών απ' τη χαμέρπεια ζαλισμένων ανόητων κουρ-
σάρων. Ιερέας μυστικού θεού ο έρωτας, στη στιγμή της πλάσης μιά
στιγμή προσθέτει ακόμη. Έρωτας είναι η ιεροσύνη της ύπαρξης. Κι
ο ποιητής ένας πιστός υπηρέτης της απλά.
Τι είναι έρωτας; Η ιεροσύνη της ελευθερίας.
Τι είναι έρωτας; Μύηση στο φώς.
Τι είναι έρωτας; Το χαμόγελο του παιδιού ζωγραφισμένο απ' τα χέ-
ρια της πλάσης.
Τι είναι έρωτας; Ο πολεμιστής της πλάσης που
στό 'να χέρι το ζύγη κρατά
και στ' άλλο το ξίφος ψηλά.
Η σύνδεση των κόσμων κάτω από την αρμονική ιερουργία της πλάσης,
ο ανθός που λαμπυρίζει τον ήλιο, η πλούσια γύρη κολλημένη στα πόδια
και στο φτέρωμα της μελισσούλας, έρωτας είναι. Το μυστικό πρόσωπο
της άγνωστης αγαπημένης έρωτας είναι.
Έρωτας είναι...
-8-
Σουρουπώνει ο ουρανός ανάπαυση στων ανθρώπων τον κάματο.
Ταξιδιάρικα πουλιά τα σύννεφα όλων των ειδών, θυμίζουν γεγονότα
που η ψυχή μαζί τους ζυμώθηκε κάνοντας άρτο τη μοναξιά.
Λευκά είναι τα σύννεφα πάντοτε και γίνονται μαύρα όταν ήλιος
δεν τα πιάνει. Ανατολές διάβασα πάνω τους και φευγαλαίες χαρές.
Μάτια σοφά κάποια φορά σκεπτικά, άλλοτε με χαμόγελο κι άλλοτε
με μια πικρία. Η θέση μας κάνει τα σύννεφα μαύρα, αυτά είναι πάνλευκα
σαν το χιόνι που σαν μπαμπάκι απαλά αγγίζει τους τόπους του κάματου.
Η θέση μας κάνει σκιερά τα σύννεφα, σαν τ' όνειρο μικρού παιδιού που
θέλει, τον κόσμο να κατακτήσει, σηκώνοντας όλους τους πόνους των ανθρώπων
και τις αγωνίες, χαρίζοντας τους την χαρά σιωπηλά.
Θα μπορέσω άραγε κάποτε να πω τη λέξη σ' αγαπώ
χωρίς ενοχές πως τον όρκο αφωσίωσης θα παραβώ;
-9-
Όταν η αίσθηση πλέον δείξει στην ψυχή
το πόσο άτιμη υπήρξε και το βάρος των αδικιών που έπραξε
είτε με σκέψη είτε με λόγο είτε με πράξη,
τις αγωνίες τους πόνους και τις καταστροφές που σ' άλλες ψυχές τελείωσε,
τότε με μιά άλλη αίσθηση γνωρίζει πως τίποτε δεν της ανήκει πλέον
από τα πράγματα των Κόσμων, πως ακόμη και στο άκουσμα
μιας μουσικής μελωδίας ή στην ενατένιση ακόμη της χαράς της Φύσης
στους πολύχρωμους ανθούς, προδωσία πράττει κατά της ύπαρξης.
Τίποτε δεν της ανήκει μιας άτιμης ψυχής. Τίποτε εκτός ένα μονοπάτι.
Το ξεπλήρωμα των οφειλών της.
- Ψυχή υπήρξες μέγιστη άτιμη. Ο Θεός των χριστιανών να σε λυπηθεί και να σου δώσει
τρόπους, χρόνους και γνώση να προλάβεις τα χρέη σου να ξεπληρώσεις.
