Δεν γενήθηκε ο άνθρωπος ολόμορφος για να πενθεί το χώμα
τόσες στιγμές σπιθαμή η γη και η χαρά του απλωμένες ως τον ουρανό
πότε με γαλαζόασπρο πετράδι να μετριούνται
πότε με τις πορφυρένιες του ανταύγες να καθαρίζουν τις θύμισες
ή μ' ένα δάκρυ του να χαιρετά τον ήλιο πρωινό στη μνήμη.
*
Είσουνα πανέμορφη Ευροσύνη της νιότης μου καμάρι
πάντοτε μπροστά η αγκαλιά σου πιο μεγάλη
από τις σπιθαμές μου που μετρούσανε το περιβόλι
όταν ανέμελα με πένθος κρεμούσα σε δεντρί του
ένα κλωνάρι ψάρι που έχασα στο δάκρυ μου της νιότης
κι ένα τρυφερένιο βελασμό που άστραφτε η ματιά.
*
Και μετά που νύχτωσε ήρθε η άλλη ημέρα
ζωγραφισμένος ήτανε χειμώνας στο χέρι ποιητών
πανέμορφων και τη χαρά διψούσαν σαν το φεγγαρόβολο το γιασεμί
στη λίμνη γλιστρώντας με ξένη χάρη και γελώντας
πότε στη μιά πότε στην άλλη άκρη της στον έμορφο γλυκό τους τόπο
μα τ' άνθη τα τσουμάδισε η παγωνιά και δεν τα είδαν.
*
Τα πιο όμορφα πρωινά είναι εκείνα που κράτησαν τα μυστικά τους
πάλευκα σαν τον πόθο στη χιονισμένη αυλή του ονείρου
μ' αγνάντια δεντροφυτεμένη γλώσσα της την κορυφογραμμή
να κρατά στη μυστική της όραση μιά αξία που της έχεις δώσει
και να μιλά σε μιά γλώσσα μόνο για σένα και για 'κείνηνε φτιαγμένη
τόσο κρυφή όσο το βλέμμα το δικό σου και εκείνης ποτισμένα μ' ένα δάκρυ.
*
Κι όταν νύχτωσε η άλλη ημέρα ήρθε ο νέος χρόνος
πού 'μοιαζε μόνο με της άνοιξης τ' αγέρι, μυρουδιές γιεμάτο και χαμόγελα
λυγερόκορμι αντάμωνες της νιότης το καμάρι μ' όλα τα αχ! που ενώνονταν
εκεί που η άνοιξη στόλιζε το φως της, στη θέλησή σου να της μοιάξης
να την ντυθείς την άνοιξη σαν το νέο φόρεμά σου το μονάκριβο
και ν' απλωθείς έως εκεί που σπέρνω το χώμα μου να το γλυκάνεις.
