Τόσο διαρκή η χαρά τ' ανθρώπου
βοτσαλάκια πλακουτσά πολύχρωμα
παιγχνίδι που κάνει στην επιφάνεια
μιάς λίμνης ήμερης πριν χαθούν
βυθισμένα στη λησμονιά
και μετά όσο διαρκή το παιγχνίδι
με χέρια και τα γέλια ψηλά
παραδομένα σε παρθένο στο στόμα φιλί.
Μη ρωτάς τί 'ναι γιορτή
στο παλκοσέλινο οι μουσικοί
γράφουν μιά νέα γλώσσα
άδειοι απ' όλους τους κυματισμούς
βγάζουν νέους ήχους, της οδύνης
κύμα θαλασσινό ήρεμο απλώσου
γίνε ως του φεγγαριού το φως
μια αχτίδα του μοναδική μία.
Γδύσε την αστροφεγγιά
να χρωματιστούν οι κάλυμνοι στο φως τους
όλα να γίνουν καινούργιο φιλί!
ν' ανθήσει καινούργια ζωή, φρέσκια
της Κρήτης, πρωινό θαλασσινό νησιότικο
μαζί να ξημερώσουμε εκείνα που τρέχουν
πιο γρήγορα και πιο μπροστά πάντα βρίσκω
ναυάγια θαλασσοδαρμένα με αγέρα αλμυρό.
Έκανα να πετάξω ψηλά μα ξάφνου θυμήθηκα
πως τα φτερά μου έχασα σ' έναν πόλεμο,
κάποιος σύντροφος τα χέρια άλλος τα πόδια,
μας τραγούδησα κι ανέβηκα στη φωνή
που αιωρούνταν ρυθμικά σαν πουλί
και με πήρε ψηλά, λησμόνισα τη γη
γέμισα ουρανό στα μάτια και την όσφρηση
και είπα: τούτη η οδύνη θέλει το σκοπό της!
