Απόψε αντάμωσα τυχαία τον χρόνο
διαβάτης, στον τελευταίο δικό μας το δρόμο
αντικρύζοντας το δεντρί'
που τα δικά σου χρόνια θυμίζει,
η ίδια αυτή του χρυσοκίτρινη φυλλωσιά
μού 'φερε στη μνήμη τη δική σου 'μορφιά
καθώς, εγώ' μαζί και 'σύ, στο δειλινό τ' απαλό
καρτερούσαμε τ' αστέρια ψηλά στον ουρανό,
τ' ονομά σου στη λάμψη τους να γράψω
και στου ονείρου μου βαθυά την ψυχή να το κρύψω.
-2-
Εάν κάποτε το χαμόγελό σου
έρθει να δροσίσει
τριανταφυλλένια ανοιξιάτικη
οσμή στο πέρασμα του
αρχή
των παγωμένων
του ορίζοντα ονείρων.
Μα μη σταθείς
συνεφιασμένα φοβισμένο πρωινό καρτερικό
δειλά-δειλά
μα άνοιξε βοτάνων σου τα άνθη
σκόρπισε τη θέρμη
ονείρων μυστική πνοή
στου κόσμου απάνω τις πληγές
και φύγε άχλη πόνου, σκοτεινιά
απ' τ' όμορφο ελεύθερο βλαστάρι.
