Γράφει η Άννα Μαργαρίτη
"Όπως η μέλισσα που περιφέρεται στα λιβάδια και συλλέγει το μέλι, έτσι και η ανθρώπινη ψυχή στην περιπλάνηση της ανά τους αιώνας τους ποικίλους, συλλέγει τις εμπειρίες".
Ηλίας ο πρεσβύτερος Φιλοκαλία Γ. 301.
Εάν κάποιος επιχειρούσε να δώσει έναν ευρύ ορισμό της εμπειρίας θα μπορούσε να πει ότι η εμπειρία είναι γνώση που αποκτά κανείς μέσω της πείρας, ενώ ένας πιο περιορισμένος ορισμός, θα αφορούσε κυρίως την κατ αίσθηση αντίληψη και το σύνολο των γνώσεων που αποκτώνται μέσω της παρατήρησης πραγμάτων. Πείρα δε, ονομάζουμε τη γνώση που αποκτάμε για ένα οποιοδήποτε ερέθισμα δια της δοκιμής."Τα πάντα δοκιμάζετε το καλό κατέχετε." Όσον αφορά την εμπειρία, μπορούμε να πούμε ότι είναι η σημαντικότερη προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης αφού είπαμε, ερχόμαστε στον κόσμο για να γνωρίσουμε και να αφομοιώσουμε κατά την διάρκεια της γήινης ύπαρξής μας το γίγνεσθαι σε όλα τα επίπεδα της δημιουργίας, μέσω των εμπειριών, στο μέτρο του ο καθένας, το οποίο δεν είναι αυστηρά προκαθορισμένο.
Ο καθένας μας καλείτε μέσω της εμπειρίας και της δικής του ελεύθερης βούλησης, να επιλέξει την πορεία του και στην συνέχεια να ακολουθήσει το δρόμο της επιστροφής προς την Ένωση με εκείνο με το οποίο αρχικά ήταν ενωμένος. Απ΄ τη μια θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την εμπειρία αντίδραση που προκαλείται στο νου από τα εξωτερικά ή εσωτερικά ερεθίσματα, που διοχετεύονται άμεσα ή έμμεσα μέσω των αισθήσεων.
Την εμπειρία την υφίσταται μόνο η εξωτερική προσωπικότητα.
Το όργανο στο οποίο καταγράφεται η εμπειρία είναι η συνείδηση. Αυτό δύσκολα το καταλαβαίνει κανείς, γιατί πάντοτε ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το σώμα μας, δηλαδή τον ψυχοσωματικό μηχανισμό, δια μέσου του οποίου δοκιμάζεται η εμπειρία. Η εξωτερική προσωπικότητα δοκιμάζει το ερέθισμα, ενώ το αποτέλεσμα του ερεθίσματος ανταποκρίνεται στη συνείδηση η οποία σε τελευταία ανάλυση βιώνει την εμπειρία. Όσο υπάρχει συνείδηση που λειτουργεί στον αισθησιακό μηχανισμό, θα υπάρχει ζωή και εμπειρία. Χωρίσαμε τις εμπειρίες σε εσωτερικές και εξωτερικές, οι εξωτερικές εμπειρίες είναι εκείνες που προκαλούνται από τα εξωτερικά ερεθίσματα, που περνούν μέσω των αισθήσεων στον εγκεφαλικό νου, ο οποίος διοχετεύει πάλι στις αισθήσεις σαν αντίδραση πλέον στην δράση των αισθήσεων. προκειμένου δηλαδή περί εξωτερικών εμπειριών, έχουμε μια κυκλική κίνηση -αίσθηση- εγκεφαλικός νους-αίσθηση.
Οι εμπειρίες αυτές αφορούν τον εσωτερικό μας άνθρωπο τον άνθρωπο που λειτουργεί πέρα από τις αισθήσεις, που πιστεύει ή θέλει να πιστέψει ότι δεν είμαστε ένας σωρός από δέρμα και κόκαλα, πως δεν είμαστε μόνο το σώμα που κυριαρχείται από τις αισθήσεις, ότι δεν είμαστε κάτι τυχαίο και περαστικό, αλλά αιώνιο, όπως ο Κύριος μας, πλασμένοι κατ εικόνα του οποίου δημιουργηθήκαμε.
Δεν μας ενδιαφέρει η ψυχοσωματική πλευρά της κάθε εμπειρίας αλλά το περιεχόμενό της, η ουσία της. η οποία ουσία είναι αυτή που δημιουργεί το βίωμα. Το βίωμα δεν το λειτουργεί η αίσθηση, η σωματική επαφή, αλλά η μετά από αυτή σκέψη, που ανάγεται πλέον στις αισθήσεις, κι αυτές οι σκέψεις με τη σειρά τους, απλώς προσάγουν το ερέθισμα. Κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά και μέσα σ' αυτή τη σιωπή, με σκέψη, θα γνωρίσουμε καλύτερα τον κόσμο που μας περιβάλλει, ορατό και νοητό.
Οι εμπειρίες και οι γνώσεις που προκύπτουν από αυτές, εφ' όσον στέκονται στην επιφάνεια και δεν χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο για την κάθαρσή του, αλλά συσσωρεύονται ως "πείρα" "πονηριά" και "εξυπνάδα" ή ως γνώση ζωής, όχι μόνο δεν χρησιμεύουν σε τίποτε, αλλά επιπλέον επιβαρύνουν και καθυστερούν την πρόοδο. Το να αναζητούμε την ουσία των πραγμάτων είναι το βασικό στοιχείο που μας οδηγεί στην απελευθέρωση του εαυτού από το εγώ που όσο υπάρχει και προβάλλεται στέκεται σαν κυρίαρχο εμπόδιο στην πρόοδο μας, στέκεται σαν διαχωριστικός τοίχος ανάμεσα σε μας και την αλήθεια και μας εμποδίζει τη θέα προς τον αθέατο κόσμο από τον οποίο καταγόμαστε και στον οποίο επιστρέφουμε μετά την περιπλάνησή μας στη γη.
Η Αλήθεια δεν μαθαίνεται όσο μπαίνει στη μέση το εγώ. Οι γνώσεις ας γίνουν το μέσον για να ξεφορτωθεί κανείς το εγώ του και όχι το μέσο για να το εμπλουτίσει κάνοντας το ισχυρότερο, και να γίνει τελικά υπηρέτης του εγώ του.. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Κύριος όταν μας ζητάει την Αγάπη της Θυσίας και της Αυταπάρνησης, από εμάς τα ζητάει..
"Εί τις οπίσω μου έρχεσθε, α π α ρ ν η σ ά σ θ ω εαυτόν..."
Κατά Λουκά Ευαγγέλιον Θ' 23.
