ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ∆΄ Η ψυχή δεν πρέπει να συγχίζεται για τους εσωτερικούς πειρασµούς και λογισµούς

Αν και είπαµε προηγουµένως, στο ζ΄ κεφάλαιο, για την πικρότητα και την εσωτερική ξηρασία της ευλάβειας, αλλά και τώρα θα πούµε όσα παραλείψαµε εκεί, δηλαδή ότι είναι πολλά τα καλά που προξενεί στην ψυχή η πικρότητα και αυτή η πνευµατική ξηρασία, δηλαδή η στέρησις της πνευµατικής χαράς  και  γλυκύτητος, αν  τα  δεχθούµε µε ταπείνωσι και υποµονή, πράγµατα που αν τα καταλάβαινε ο άνθρωπος, χωρίς αµφιβολία δεν θα τον ενοχλούσε αυτό τόσο πολύ και δεν θα λυπόταν τόσο όταν του συνέβαιναν· γιατί θα δεχόταν την πικρότητα και την στέρησι αυτή, όχι ως σηµείο µίσους που  του  δείχνει  ο  Θεός,  αλλα  ως  σηµείο µεγάλης και εξαιρετικής αγάπης, και θα την δεχόταν ως εξαίρετη χάρι που του κάνει ο Θεός. 

 

∆ιότι οι παρόµοιες καταστάσεις δε συµβαίνουν σε όλους, παρά σε εκείνους που θέλουν να δοθούν ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Θεού και να αποµακρυνθούν από εκείνα που µπορούν να τους ζηµιώσουν.  Και γενικά δε συµβαίνουν στην αρχή της επιστροφής τους, αλλά αφού υπηρετήσουν τον Θεό για κάποιο χρονικό διάστηµα και αφού καθαρίσουν µέτρια την καρδιά τους µε την ιερή προσευχή και κατάνυξι και αισθανθούν εν µέρει στην καρδιά τους κάποια γλυκύτητα πνευµατική, θέρµη και χαρά, και  αποφασίσουν να  αφιερωθούν ολοκληρωτικά στον  Θεό  και  να  τον υπηρετήσουν µε περισσότερη τελειότητα και όταν ήδη έχουν αρχίσει το έργο.  Γιατί ποτέ δεν βλέπουµε τους αµαρτωλούς και εκείνους, που είναι δοσµένοι στα πράγµατα του κόσµου, να παραπονούνται για παρόµοιους πειρασµούς. 

 

Έτσι φαίνεται καθαρά ότι η πικρότητα αυτή είναι ένα τίµιο και ακριβό φαγητό, µε το οποίο ο Θεός προσκαλεί εκείνους που αγαπά να τους φιλοξενήση.  Και αν στη γεύσι µας δεν είναι νόστιµο, παρά ταύτα µας ωφελεί χωρίς να το γνωρίζουµε τότε που το γευόµαστε.  Γιατί η ψυχή που βρίσκεται σε τέτοια ξηρασία και πικρή γεύσι και έχει τέτοιους πειρασµούς και λογισµούς, που µόνο να τους σκεφθούµε µας ταράσσουν, µας φαρµακώνουν την  καρδιά  και  σχεδόν  παραλύουν  όλον  τον  εσωτερικό άνθρωπο, µε αυτό τον τρόπο αποκτά φόβο, µίσος και αποστροφή του εαυτού της και εκείνην την ταπείνωσι που µας ζητά ο Θεός και επί πλέον αποκτά  θερµότερη αγάπη  προς  τον  Θεό,  ακριβέστερη  προσοχή  στους λογισµούς, δυνατώτερο στοµάχι για να µπορή να χωνεύη τους πειρασµούς χωρίς βλάβη και γυµνασµένα αισθητήρια, για να µπορή να διακρίνη µε ευκολία το καλό και το κακό, όπως είπε ο Παύλος (Εβρ. 5,14).  Η ψυχή όµως που τότε δεν καταλαβαίνει τα µυστικά αυτά αίτια, σιχαίνεται και αποφεύγει την πικρότητα που λέχθηκε, σαν να µη θέλη ποτέ να µείνη χωρίς πνευµατική γεύσι και ηδονή και χωρίς αυτήν κάθε άλλη άσκησι την θεωρεί χαµένο καιρό και κόπο χωρίς προκοπή.