Αν προεκτείνουμε αυτή τη σκέψη θα έπρεπε κανένας άνθρωπος να μην έχει δικαίωμα να θλίβεται παρά μόνο αν ήταν σίγουρος ότι δεν υπάρχει κανένας που να αντιμετωπίζει μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτόν.
Δηλαδή μία μητέρα που θα είχε χάσει το ένα από τα δύο παιδιά της δε θα είχε το δικαίωμα να βιώσει αρνητικά συναισθήματα από τη στιγμή που υπήρχε μία άλλη μητέρα που είχε χάσει και τα δύο της παιδιά κ.ο.κ. Σε ένα πιο ρεαλιστικό επίπεδο, κανένας άνθρωπος στο Δυτικό Κόσμο δε θα είχε δικαίωμα στη θλίψη, εφόσον το βιοτικό μας επίπεδο είναι τέτοιο που δεν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες επιβίωσης ανάλογες με αυτές των φτωχότερων περιοχών του πλανήτη. Αντίθετα εμείς πιστεύουμε ότι ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να θλίβεται για τα προβλήματά του, χωρίς να μπαίνει σε μία διαδικασία σύγκρισης με τα προβλήματα των άλλων. Από τη στιγμή που η ζωή μας δεν εξελίσσεται όπως θα θέλαμε έχουμε δικαίωμα να αντιδράσουμε συναισθηματικά και να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακυρώσουμε τα συναισθήματά μας, εξαιτίας κάποιας άνισης σύγκρισης.
Πηγή: mpes.uoa.gr
