ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ΄ Η φροντίδα που πρέπει να έχη η ψυχή για να ειρηνεύη

Λοιπόν, πριν από κάθε άλλο να έχης την ειρήνη αυτήν και συστολή, αδελφέ, στις πέντε αισθήσεις σου: δηλαδή στο να µην βλέπης, ή να κινής τα χέρια σου ή να οµιλής ή να βαδίζης ταραγµένα, αλλά ειρηνικά και µε καλές κινήσεις. Γιατί όταν συνηθίσης να διατηρής την ειρήνη αυτή στις εξωτερικές σου κινήσεις, εύκολα και χωρίς κόπο θα κατορθώσης να ειρηνεύης εσωτερικά, επειδή  σύµφωνα µε τους  Πατέρες  ο  εσωτερικός άνθρωπος µετασχηµατίζεται µε τον εξωτερικό. Συνήθιζε να αγαπάς όλους τους ανθρώπους και να είσαι ειρηνικός µε όλους, όπως παραγγέλλει ο απόστολος Παύλος: «Όσο εξαρτάται από εσάς να ζήτε ειρηνικά µε όλους» (Ρωµ. 12,18). Πρόσεχε την συνείδησί σου να µη σε κατηγορή για κανένα πράγµα, αλλά να είναι αναπαυµένη µε τον Θεό, µε τον εαυτό σου, µε τον πλησίον και µε τα έξω πράγµατα, όπως είπαµε στο η΄ κεφάλαιο του µέρους αυτού. Και µάλιστα να µην σε κατηγορή ότι παρέλειψες κάποια εντολή του Θεού, γιατί η διατήρησις της καθαρής συνειδήσεως γεννά την ειρήνη της καρδιάς:  «Έχουν  πολλή  ειρήνη  όσοι  αγαπούν  το  νόµο  σου  και  δε συναντούν   εµπόδιο  µπροστά  τους»   (Ψαλµ.   118,164).   Συνήθιζε   να υποφέρης τις ύβρεις χωρίς ταραχή. Είναι, ναι, αλήθεια ότι θα υποφέρης πολύ µέχρι να αποκτήσης την ειρήνη αυτή, διότι είσαι αγύµναστος. Αλλά αφού την αποκτήσης η ψυχή σου θα βρίσκη πολύ παρηγοριά σε κάθε αντίθετη κατάστασι που θα συναντά. Και από µέρα σε µέρα θα µάθης καλίτερα την άσκησι αυτή για να ειρηνεύης πνευµατικά.

 

Όταν πάλι δης τον εαυτό σου καµµιά φορά να είναι στενοχωρηµένος και λυπηµένος και να ενοχλήται τόσο πολύ, ώστε να µην µπορή να έχη ειρήνη µέσα του, τρέξε αµέσως στην προσευχή και να επιµένης σ’ αυτήν, µιµούµενος τον Κύριό µας που προσευχήθηκε στον Κήπο τρείς φορές, για να σου δώση παράδειγµα ώστε σε κάθε σου θλίψι να έχης ως καταφύγιο την προσευχή, και όσο λυπηµένος και ολιγόψυχος κι αν είσαι, δεν πρέπει να την εγκαταλείπης, έως ότου βρής την θέλησί σου σύµφωνη µε την θέλησι του Θεού, και στη συνέχεια να την βρής ευλαβή και ειρηνική και συγχρόνως µε πολύ θάρρος και τόλµη, για να µπορέση να δεχθή και να εναγκαλισθή εκείνο που προηγουµένως φοβόταν και το απέφευγε.  ∆ιότι και ο Κύριος ενώ πρώτα φοβόταν το πάθος, µετά την προσευχή όµως δέχθηκε θάρρος και είπε: «Σηκωθήτε, ας αναχωρήσουµε: να, πλησίασε εκείνος που θα µε παραδώση» (Ματθ. 26,46).