Χρονομηχανή

 

Ανύπαρκτα αισθήματα ενός παγωμένου Δεκέμβρη στην καταχνιά
του δρόμου βαδίζοντας, ανταμώνω, ομιχλώδη φαντάσματα χαμο-
γελαστά, γνέφουν στην ύπαρξη μια καλημέρα, ζεστά λαμπυρίζουν
τα πρόσωπα σαν στις βιτρύνες λαμπάκια.

Μύηση στον κόσμο των αισθημάτων η μουσική,
τους άνθρωπους θέλει να δέσει κάτω απ' την
ομπρέλα της ειρήνης. Θαύμα το φλάουτο αγ-
ωνίες και ηρεμίες ρυθμίζει σαν εξοχώτητα βα-
σιλέως. Αν όλη η ανθρωπότητα άκουγε μου-
σική μυητική στα αισθήματα δεν θά 'χαμε πο-
λέμους ποτέ. Δεν είναι ξεφάντωμα μόνο τ' α-
κούσματα, είναι επίσης, ικανός οδηγός στης
ψυχής μας τον κόσμο.

Κι έτσι κλείνω αυτή μου τη νύχτα
μ' ένα άκουσμα πιάνο σονάτα
νούμερο τάδε.



-2-

Πανδέκτης η θέα μπροστά μου
ετούτα τ' αθώα τα δέντρα με τις πολύχρωμες φυλλωσιές
ονειρεμένα ευτυχισμένες στιγμές φέρνουν στο νού,
ή στιγμές που χάθηκαν σ' ερημιές, ή στιγμές που δεν
ζήθηκαν ποτέ. Κι όμως τόσο γεμάτες.

Παλμούς που χάνω, άφταστους, στης ζέης τον ρόγχο.
Επαίτης στην αγάπη ή οφειλέτης, ρωτώ εσένα, που υπηρέτησες
πιστά τους όρκους της πίστης. Οι ανθρώποι δεν κατέχουν
στην παραφροσύνη τους μέσα τη δική μου δεν αγγίζουν.
Έχει η μοναξιά στην ταραχή της μια γλύκα, ίσως όμως, να
είναι κι ίδια μια γλυκιά ταραχή, όταν αντάμα το φάντασμα
της μορφής σου με τα μάτια χαϊδεύω.



-3-

Μουσική ποίηση, όμβριος υδάτινος πλούτος
το άκουσμα της φωνής σου, στην ξερή γη μου
τους διψασμένους βλαστούς αναπάντεχα πότισε
λίγες στιγμές τ' οξυγόνο της ψυχής σου στο
καπνισμένο τοπίο τα κουρασμένα μου πνεμόνια.
Ζωηφόρο ξεδίψασμα ζωογόνο, την ομορφιά τούτη
θέλω πάλι να ζήσω ελπίδα παγιδευμένου ελαφιού
από την πυκνή του δάσους βλάστηση.

Το χρώμα της φωνής σου θαύμα ανεξήγητα
ανερμήνευτο. Σαν την λευκή ημερότητα του
χιονιού όταν την πλάση με αγνότητα ντύνει.
Ζωοδότα σαν την χαρά των παιδιών που
στο θάμα της φύσης το ξεφάντωμα ζούνε.

Εδώ όμως κλείνω το λόγο
στον εμπνεύσεων τον τόπο
λίγες στιγμές
να ζήσω το θάμα,
πριν γίνω άλλος βορριάς,
και σε χάσω ψυχή μου,
και δίχως εσένα
στα σκοτάδια χαθώ.