Νά ήταν στην αφετηρία όταν πέρασες την αθώα σχισμή μεσ' το πρωτόγνωρο φως ή είσουν
η πρώτη αχτίδα που σημείωσε την γραμμή εκκίνησης πάνω στο χώμα μου; Λίγο ψηλότερα και κάθετος
τέντωσες την αγκαλιά μου κι έσχισες την καρδιά να χωρέσεις τον κόσμο σου μέσα μου, μα ήταν η εξορία μου.
Και δανείστηκα λίγο ρυάκι και λίγο δάσος, μιά χούφτα γρασίδι και ένα έντομο που το ζζζζζζ του
ήταν η μουσική μου στην έρημο. Εξόριστος μέσα μου κι άγνωστος έξω μου. Μα το τραγούδι σου
πάντα λίγο πιο πάνω μέσα στα μάτια μου. Δεν ξέρω τι με γεννάει μα είσαι εκεί από την πρώτη στιγμή.
Δεν σε προφταίνω και χάνετε ο έρωτας. Μένουν στα χείλη τα γράμματα και μιά γεύση πικρίας να λέει:
<<Ε και ρω και τας>>. <<Ε και ρω και τας>>. <<Ε και ρω και τας>>.
Και συνέχισε με άλλη γεύση νηφάλια μα είμουν εγώ η συνέχεια. Κι η συνέχεια έγινε όνειρο,
σαν μια γυναίκα που στην τρίτη της έκτρωση έμεινε στείρα. Και είμουν εγώ η συνέχεια
μα δεν είχα πια γεύση νηφάλια αλλά γέμισα φόβο απ' τη γυναίκα της έκτρωσης.
Κι άξαφνα άστραψε η σωτήρια ιδέα, να βρω μιά φλέβα χρυσού πάνω στο σώμα μου.
Πέρασε πολύς καιρός από τότε που εξάντλησα την τελευταία, κι εσύ που είσαι πάντα
πριν από εμένα εκεί, σώπασες και ντύθηκες μ' ένα ομιχλώδες σεντόνι.
Άκου όμως: Θα κρατήσουμε κρυφή την φλέβα χρυσού όταν τη βρούμε για να μιλήσουμε
πρώτα οι δυό μας στη γλώσσα του πυρετού της σιωπής. Άκου: Την θέλω όλη δική μου, να ταξιδέψω
στα τελευταία βασίλεια πάνω στο σώμα. Άκου κι αυτό: Θέλω να γλεντήσω τα γράμματα
να χορέψω τη γλώσσα και κάτω από φεγγάρι ολόγιομο να ερωτευτώ την παρθένα Αλφαβήτα,
την πανέμορφη τούτη αρχόντισσα. Μόνο αυτή ξέρει την τέχνη να ισιώνει τους δρόμους που οδηγούν
μεσ' τα μάτια μου. Κι όταν αγγίξω τ' αθώα μαλλάκια της, θα την απλώσω σε μιά χώρα γνώριμη
πάνω στο σώμα μου. Θα πλαγιάσω μαζί της κι όταν γίνουν τα κορμιά ένα, αυτός θα είναι ο ήλιος μας.
Άκου πόση γλυκύτητα έχουν οι ήχοι της! Δεν κάνουν ένα ιδιαίτερο κλινγκ; Κι όμως
τούτη είναι η πρώτη αρχόντισσα, και τη θέλω μόνο δική μου. Αφοσιωμένη και παιγχνιδιάρα,
μόνο δική μου. Άκου: Μόνο δική μου!
