Ανάµεσα σε εκείνα που είναι αναγκαία και συµβάλλουν στην απόκτησι των αρετών, εκτός από όσα είπαµε παραπάνω, είναι και το εξής· δηλαδή το να πηγαίνουµε πάντα µπροστά, αν θέλουµε να φθάσουµε στο σκοπό, που εµείς εδώ θέλουµε. Γιατί αλλιώς, αν µόνο σταµατήσουµε, γυρίζουµε προς τα πίσω· οτι, όταν παύσουµε από τίς ενάρετες πράξεις, αναγκαστικά συµβαίνει, µέσα απο βίαιες κλίσεις της αισθητικής διαθέσεως και των άλλων πραγµάτων, που µας παρακινούν εξωτερικά, συµβαίνει, λέω, να γεννιούνται σε µάς πολλά πάθη άτακτα, τα οποία διαφθείρουν τις αρετές ή τουλάχιστον τίς λιγοστεύουν και ετσι µας στερούν από πολλές χάρες, που µπορούσαµε προοδεύοντας, να πετύχουµε από τόν Θεό.
Γι’ αυτό ο πνευµατικός δρόµος, είναι διαφορετικός από την πορεία, που κάνει ο οδοιπόρος της γης. Γιατί στην µεν γήϊνη πορεία, αν σταµατήση ο οδοιπόρος, δεν χάνει τίποτε από την πορεία που έχει διανύσει· στην πνευµατική όµως πορεία, αν σταµατήση ο οδοιπόρος της αρετής, χάνει και όσες αρετές απόκτησε προηγουµένως· και ακόµη η µεν κούρασι του οδοιπόρου αυξάνει, όσο περισσότερο θα περπατήση, στον πνευµατικό όµως δρόµο, όσο περισσότερο περπατεί κάποιος µπρός, τόσο αποκτά πάντα µεγαλύτερη εξουσία και δύναµι.
Γιατί µε την ενάρετη άσκησι, το µεν κατώτερο µέρος, δηλαδή το σώµα, που µε τον πολεµό του έκανε σκληρό και κοπιαστικό τον δρόµον της αρετής, αδυνατίζει πάντα περισσότερο, το δε ανώτερο µέρος, στο οποίο µένει η αρετή, δηλαδή η ψυχή, στηρίζεται και δυναµώνει πάντα περισσότερο. Οπότε, όσο προοδεύουµε στο καλό και στην αρετή, τόσο µικραίνει η δοκιµασία εκείνη που αισθανόµαστε στην αρχή της αρετής· και ακόµη, και κάποια απόκρυφη γλυκύτητα (η οποία προέρχεται από τον Θεό), ενώνεται µαζί µας και γίνεται κάθε ώρα µεγαλύτερη. Και έτσι πορευόµενοι πάντα µε περισσότερη ευκολία και δύναµι, από αρετή σε αρετή, φθάνουµε τελευταία στην κορυφή του όρους, εκεί που η ψυχή γίνεται τέλεια και ενεργεί µετά απο αυτά κάθε καλό, όχι µε αηδία, αλλά µε ιδιαίτερη χαρά και ευφροσύνη. Γιατί αφού νίκησε και δάµασε τα πάθη και υπέταξε όλη την κτίσι διά µέσου της υποταγής του σώµατός της, ζή ευτυχισµένη µέσα στόν Θεό· και εκεί κοπιάζοντας ευχάριστα, δέχεται ανάπαυσι.
*** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** ***
*** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** ***
*** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** ***
