γράφει η Άννα Μαργαρίτη
Στην χιλιετηρίδα που διανύουμε, νέες δυνάμεις θα τεθούν στην υπηρεσία του ανθρώπου ώστε να έχει την ανάλογη νόηση, φρόνηση, πίστη, μεθοδικότητα, και να μπορέσει να αντιληφθεί ότι η δύναμη που θα λαμβάνει, δεν θα είναι αυτοσκοπός, αλλά το μέσον για να φτάσει στην επίτευξη του σκοπού του.
Γινόμαστε Θυσία στο βωμό της "Αγάπης Του", και μπορούμε πλέον αν αντιληφθούμε ότι αυτή η Αγάπη απαιτεί τη μεγάλη θυσία του "εγώ".
Το να πεις "εγώ είμαι" σημαίνει ότι υπάρχεις για τον άλλο, δίνεις το παρόν, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι μόνον εσύ, είναι και ο άλλος, ο κάθε άλλος, που βιώνει όπως εσύ, που θέλει να καταστεί αιώνιος.
Θεωρείς την συμμετοχή των δακρύων του, και εκείνος ατενίζει την δική σου συμπόνια, τι κι αν αυτός είναι η ενσάρκωση του λάθους, τι κι αν εσύ είσαι το ίδιο το λάθος, έμαθες να αγαπάς τον άλλο με όλα του τα λάθη, δεν βλέπεις στον άλλο λάθη, και αρχίζεις να σκέφτεσαι τι σημαίνει, Εαυτός;
Όταν εσύ για χάρη του άλλου δεν λαμβάνεις, μα δίνεις στον άλλο αυτό που σου αναλογεί, τότε δεν υπάρχει ο παλιός σου εαυτός, τότε εισέρχεσαι πλέον σε ένα νέο λογαριασμό, αποκτάς ένα κεφάλαιο ενός άδολου λογαριασμού, αποκτάς το κεφάλαιο των απαιτήσεων μιας Ανώτερης Αγάπης.
Η επιταγή αυτή της Αγάπης σου σου δίνει την ευχέρεια της επιλογής έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις αντί του εαυτού σου, τον άλλο, ή τους άλλους.
Επιλέγεις τους άλλους, σημαίνει, ότι αυτό που έχεις το δίνεις στο Θεό, δίνεις δηλαδή ότι Εκείνος έδωσε σε σένα, δίνεις, συνεισφέρεις δηλαδή στο νόμο της προσφοράς, στο νόμο της σύμπνοιας προσφέροντας στους άλλους προσφέρεις στο Νόμο της Αγάπης.
Και εφ’ όσον εισχωρείς στην διαδικασία ενός επιπέδου Αγάπης "εσύ" δεν υπάρχεις, μετουσιώνεσαι, γίνεσαι μια αποκαλυπτική διαχρονική Αγάπη, μετουσιώνεσαι δηλαδή, στον ουσιαστικότερο Συμπαντικό Νόμο.
Ο Ανώτερος αυτός Νόμος σε ρυθμίζει, ενόσω ασκείς τα καθήκοντά σου, να προσφέρεις και να προσφέρεσαι.
Με όποια "θυσία", να χαρίζεις αυτό που είσαι, ότι είσαι, ότι είναι δυνατόν να είσαι, δίνεις λοιπόν, χαρίζεις τον εαυτό σου, για να απελευθερωθείς από το "εγώ" σου, για να έχεις ένα λόγο να υπάρχεις, για να μπορέσεις να φτάσεις, ώστε να εννοήσεις τα ουσιαστικά στοιχεία από τα κελεύσματα του Ουράνιου Πατρός σου.
Το να αποποιηθείς το "εγώ" σημαίνει ότι επιθυμείς να καταστείς απρόσωπος, -η, σημαίνει:
στερούμαι της γης μου, της φυλής μου, του έθνους μου, δεν έχω πατρίδα, πορεύομαι ως απρόσωπη συνειδητοποιημένη Μορφή του Όλου και θα καταστήσω τον εαυτό μου κοινό δια τα κοινά.
Όσοι γνώρισαν τα γήινα επίπεδα, κατανόησαν ότι στην κατώτερη νόηση παραπαίουν και επιπλέουν τα "πολλά εγώ" και η "απάρνηση" είναι άγνωστη λέξη.
"Αν κάποιος θέλει να έρχετε πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει".
Ματθαίος 16. 24
