Στις δύο μεγάλες αγάπες των Χριστιανών, την Εκκλησία και την Ελλάδα, αναφέρθηκε στο Πασχαλινό του μήνυμα ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος. "Προσεύχεσθε για την Εκκλησία μας και αγρυπνείτε για την Πατρίδα μας" αναφέρει χαρακτηριστικά.
Αδελφοί μου,
Στην κορυφή του εορτολογικού κύκλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας η λαμπροφόρος εκκλησιαστική Πανήγυρις καταυγάζει και πάλι τις ψυχές των Χριστιανών με το ανέσπερο φως που ανέτειλε από τον κενό Πανάγιο Τάφο.
Εμπρός στον Πανάγιο Τάφο έφθασαν από ευλάβεια και αφοσίωση προς τον Ιησού Χριστό οι τρεις Μυροφόρες γυναίκες. Όπως δε σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής στο αναγινωσκόμενο κατά την τελετή της Αναστάσεως Ευαγγέλιο, από την θέα του κενού μνημείου και από το άκουσμα του αγγελικού αγγέλματος «είχεν αυτάς τρόμος και έκστασις» (Μαρκ. 16,8).
Αίσθημα τρόμου κατέλαβε τις Μυροφόρες. Κενός ο Τάφος. Καί η αγγελική πληροφορία δυσερμήνευτος, απροσδόκητος. Αλλά ο λαμπροστόλιστος αγγελιαφόρος του Ουρανού, το ελπιδοφόρο απαστράπτον φως του Μνημείου, η ιερά μέθεξη στο συνταρακτικό αναστάσιμο θαύμα, προσέθεσαν στις ψυχές τους το αίσθημα της εκστάσεως. Ευθύς μετά την διαπίστωση του «αποκεκυλισμένου λίθου» και τις αγγελικές διαβεβαιώσεις δεν κατώρθωσαν να αρθρώσουν ούτε μια λέξη. Το άνοιγμα του Ουρανού επλήρωσε τις ψυχές τους.
Την αυτή ψυχική εμπειρία, την έκσταση και την χαρά, είχαν και οι Απόστολοι μετά τις αλλεπάλληλες εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού. Καί έγινε η Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού γι’ αυτούς μόνιμο βίωμα, λυτρωτικό κήρυγμα, αναλλοίωτο φρόνημα, ζωή αιώνιος. Καί ο μέγας ουρανοβάμων Απόστολος Παύλος κηρύσσει την Ανάσταση όχι μόνον ως κήρυγμα προς το πλήρωμα της Εκκλησίας, αλλά ως προσωπική εμπειρία και μέθεξη, που έφθασε μέχρι «τρίτου ουρανού», ώστε να προτείνη προς όλους μας, «του γνώναι τον Χριστόν και την δύναμιν της Αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού» (Φιλιπ. 3, 10).
Αιώνιες και αναλλοίωτες οι μαρτυρίες των Γραφών για την Ανάσταση, επισφραγίζονται από την διακήρυξη του ιδίου του Κυρίου Ιησού Χριστού. « Εγώ ειμί η Ανάστασις και η ζωή και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιω. 11,25-26). Επειδή ακριβώς ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, αποκαλύπτει και διακηρύσσει την εξουσία και την κυριότητά του επί της ζωής και του θανάτου. Καί αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της Αναστάσεως του Κυρίου. Η λύτρωση από τον φόβο του θανάτου, η καταξίωση της αληθινής ζωής, η κατάφαση στην αληθινή ελευθερία και στην αιωνιότητα.
Στις ημέρες μας όμως οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται και δεν τρομάζουν από τα περί Θεού γεγονότα. Οι άνθρωποι φοβούνται από τις πολυδύναμες επιδιώξεις των ισχυρών της γης και από τους σχεδιασμούς και τις απειλές των συνανθρώπων τους. Φοβούμεθα όλοι από την πιθανή χρήση των ανθρωποκτόνων πολεμικών μέσων, φρίττομε από τα φαινόμενα της παράφρονος βίας. Αγωνιούμε για την επιδείνωση και την παλινδρόμηση της πτωχείας και της πείνας, και ανησυχούμε από το φάσμα πάσης μορφής δυστυχίας. Καί μαζύ με όλα αυτά ασθμαίνομε δυσάρεστα στο φασμα του θανάτου.
Γι’ αυτό η Εκκλησία μας διακηρύσσει τον θρίαμβο και την χαρά της Αναστάσεως. Ο σκοπός και το τέλος των εκκλησιαστικών τελετών, η αναπαράσταση και το βίωμα των υπερφυών γεγονότων της πίστεως μέσα στις καρδιές μας, η έμπρακτη αγάπη και η πνευματική περίπτυξη αλλήλων, η πνευματική χαρά και η αγαλλίαση, η ελπίδα στο Θεό που δίδει χαρά στη ζωή μας, και ο υπερφυής ύμνος της Εκκλησίας μας «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» αναστέλλουν τις ανησυχίες και τους φόβους, και μας εγκαθιστούν μέσα στο σκάφος της σωτηρίας, δηλαδή στο σώμα της Εκκλησίας του Αναστάντος Χριστού, με κατεύθυνση την αιωνιότητα.
Έτσι, μέσα στην τραχύτητα της ζωής, οι Χριστιανοί, φωτισμένοι με το φως της Αναστάσεως, καλούνται σε ωραίους αγώνες εναντίον του ψεύδους και του σκότους. Εκείνο που παραμένει απαίτηση της ψυχής είναι το πλήρωμα της υπάρξεώς μας από χαρά και πεποίθηση για την ένδοξη εκ-βαση του αγώνος μας. Μέσα στο χώρο της Αναστάσεως μπορούμε να χαιρώμεθα. Επειδή μπορούμε να ζούμε και να μη πεθαίνωμε. Να ελπίζωμε και να απολαμβάνωμε. Να δοκιμαζώμεθα και να υπομένωμε. Ο εόρτιος υμνος στα χείλη μας «Χριστός Ανέστη...» μεταπλάττει τον εγκόσμιο τρόμο σε θείο φόβο ενώπιον του αγίου Θεού και την πρόσκαιρη έκσταση σε χριστιανικό βίο.
Μέσα στην αναστάσιμη χαρά του Πάσχα εμείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί έχομε δυό μεγάλες αγάπες. Η πρώτη είναι η ορθόδοξη χριστιανική Εκκλησία μας, στην οποία εμπιστευόμεθα την εν Χριστώ Ιησού σωτηρία των ψυχών μας, και η οποία δέχεται τελευταία πολλά πλήγματα. Η δεύτερη είναι η πολύπαθη Πατρίδα μας, η Ελλάδα, χώρα ιστορίας, πολιτισμού και δοκιμασιών, η οποία χωρίς να εχθρεύεται κανένα, δέχεται πολλές εχθρικές αμφισβητήσεις και συγκεκαλλυμένες απειλές. Αδελφοί, χαίρετε, υγιαίνετε και καταρτίζεσθε.
Προσεύχεσθε για την Εκκλησία μας και αγρυπνείτε για την Πατρίδα μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.
Ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
