-1-
Εκεί που κάποτε αναζητούσε ο ήλιος
δροσοσταλίδες με το φως του να μετρήσει
ξεχασμένες αγάπες στους χαμένους ουρανούς να ανεβάσει
και τον αγέρα με χαρά να τον γεμίσει, εκεί τώρα
μια παρθένα τον αιώνα αναζητά.
Την λύπη να ορφανέψει θέλει
το φεγγάρι με χαμόγελα ζεστά,
και μιά 'γγαλιά να το γητεύσει
και να πει αγαπώ εκστατικά.
Φέρτε όλα νέα να γίνουνε
χέρια, πόδια και φιλιά
νέους δρόμους ν' ανοίγουνε
να φτάσουν στη δική της αγγαλιά.
-2-
Την μέρα μαξιλάρι μ' άνθη να την κάνει
και τη νύχτα με νιότικη φωνή να τραγουδά
για τ' όνειρο που τα γιασεμιά είχαν κάνει
κελαϊδόντας μαζί με τα νυκτερινά πουλιά.
Τα λόγια μορφή κρίνων, ανθοστολισμένης ακοής
να γεμίζουν το φέγγος της θλιμένης μου ψυχής
για τον έρωτα να μουρμουρίζουν σα ρυάκι
που σ' αρχές και δίχως δεν υπάρχει.
-3-
Στης τύχης τον κατήφορο εσπατάλησα την προίκα της πλάσης
τα χρέη μου σε ασθένειες γέμισα στην ποίηση μιας άλλης.
Εάν κατανοούσα τη γλώσσα των νερών θα χτυπούσα με δαμασμό
την βασιλική μοναξιά μου. Τώρα μ' αυτή, το φως να ισιάξω προσπαθώ
σε δικές μου γλάστρες να το καλλιεργήσω επιθυμώ.
Τα ρυάκια στέρεψαν έρωτας ρέει σ' αυτές τις όχθες με την πυκνή χαρά.
Μια κόρη κοντά λούζει με τραγούδι τον άνεμο στα μαλλιά της
ένα ζαρκάδι ακολουθεί τον ήχο στη φωλιά της.
Τοπίο γαληνεμού ξημέρωσε σήμερα ο ήλιος.
-4-
Ορίζοντες τέσσερις κι ένας ακόμη ο ήλιος στην άκρη διάφανων ματιών.
Μια προσευχή καθαρίζει την κορυφογραμμή των εγνοιών.
Μια μελωδία χύνει ήλιο εκεί που τα δάκρυα ξεκούραζαν την νύχτα.
Άφαντη μορφή η προσμονή σου μα οι ελπίδες έκαψαν μια νοσταλγία
γλυκιά σαν μέλι. Μαέστρος τώρα της σιωπής μου τις νότες σε απαλές
καμπύλες ισιάζω. Οι μουσικές αυτές αγαπήθηκαν από τ' άστρα σε
γειτονικές καρδιές. Μαγεία νυχτώνει διάχυτη στους αυλούς της απόστασης.
Και η μουσική είναι μια ευθεία ελευθερία.
-5-
Σ' ένα δασύλλιο με δακαπέντε πλάτανους τα πουλιά κελαϊδούνε
παραπονιάρικο σκοπό στον ήλιο που δεν έλουσε με τ' άσπρα όνειρά του
τα διαμάντια στα μονοπάτια που το φως του ζωγράφισε.
-6-
Νοσταλγία κύλησε η μέρα στη δροσερή χλόη των ονείρων
κι άφησε μιά γραμμή ως την άκρη της θάλασσας
στη γοργόνα που σαν οπτασία έλουζε μια νέα αλήθεια στο κεφάλι της
μια γαλάζια κορδέλα σχημάτισε τα γράμματα: Τι όμορφη πού 'σαι!
Χαμογέλασε πλατιά ο ήλιος στο άκουσμα μ' ελευθερία την κόρη του φώτισε
κι η πλάση τις λευκές πύλες της άνοιξε με νέους ήχους τους ήρωες στεφάνωσε
και ήταν οι ερωτικές κραυγές δυό γλάρων που στο θαύμα της ελευθερίας τους παίζανε.
-7-
Κόσμος. Και Πνεύμα. Κόσμηση Πνευματική.
Αόρατα προστατευμένο από τις εξάρσεις στέμμα.
Κρυφός νομοθέτης. Ήλιος πάνφωτος στους πόνους
και στις λύπες. Οξυγόνο καθαρό στις χαρές.
Πλάση στις αρμονίες. Ξένη στο πύρωμα της μεταρσίωσης
πυρφόρα στης αδικίας τα μελτέμια.
Κόσμος. Και Πνεύμα. Πνευματικός Κόσμος.
Στην αρχή και στο τέλος του Σύμπαντος.
Στο Α και Ω της ανθρώπινης γλώσσας.
Στων αγγέλων τον τόπο της Έμπνευσης.
Στον Έρωτα, των θεών των Ελλήνων.
-8-
Πόσα είναι τα ξενητιμένα όνειρα που επιστρέφοντας στο πρώτο φως τους
κουβαλούνε δύο λύπες! Ορμητικά ποτάμια με θολά νερά,
στης τύχης τα περάσματα στήσατε τ' αγγίστρια με δόλωμα χαρές
να πιάσετε ευτυχίες. Μα οι λευκές γραμμές έχουν την θλίψη μέσα τους
όπως ο πράσινος κορμός της παπαρούνας όπως απρόσμενο ταξίδι σε
αλλότριο κόσμο ιδανικών όπως το θλίμένο φως του φεγγαριού όταν
το φως του χύνει σε καρδιές που δεν άναψαν ήλιο. Και τρεις μπορούν
να γίνουν οι λύπες όταν πέφτοντας τ' αστέρια παρασύρουν και τον
ουρανό στο βυθό του καταράκτη, στον βυθό του πρώτου φωτεινού σκοταδιού.
Είσαι εδώ; Γίνε η πρώτη λάμψη της άνοιξης το πρώτο του ρόδου μπουμπούκι
που τον ήλιο του προσκαλεί να φωτίσει εκείνα που ξέχασε όταν έκλεινε
την επιστροφή του. Είσαι εδώ; Να πλέξεις στεφάνι απ' τους πρώτους πόθους
που μούσκεψαν με δάκρυα και να το καταθέσεις στο μνημείο των χαμένων μας ονείρων.
Κι ο χρόνος δεν θά 'ναι πια δυό ευθύες στους τέσσερις ορίζοντες μα μια παρθενικιά
στιγμή στις αυγές στα δειλινά στα μεσονύκτια στις πρώτες πρωινές ώρες. Θα είναι
λευκή μεταξένια κορδέλα που στολίζει το αεράκι στα μαλλιά σου καθώς μπερδεύονται
με χάρη τα δάχτυλά μου στις αστροφεγγιές σου. Καθώς παρθενικά φιλώ τη γή σου.
Μη ρωτήσεις όμως τ' όνομα μου. Θα έχει χαθεί στα ναυάγια των κατακλυσμών.
Εκεί που κάποτε αναζητούσε ο ήλιος
δροσοσταλίδες με το φως του να μετρήσει
ξεχασμένες αγάπες στους χαμένους ουρανούς να ανεβάσει
και τον αγέρα με χαρά να τον γεμίσει, εκεί τώρα
μια παρθένα τον αιώνα αναζητά.
Την λύπη να ορφανέψει θέλει
το φεγγάρι με χαμόγελα ζεστά,
και μιά 'γγαλιά να το γητεύσει
και να πει αγαπώ εκστατικά.
Φέρτε όλα νέα να γίνουνε
χέρια, πόδια και φιλιά
νέους δρόμους ν' ανοίγουνε
να φτάσουν στη δική της αγγαλιά.
-2-
Την μέρα μαξιλάρι μ' άνθη να την κάνει
και τη νύχτα με νιότικη φωνή να τραγουδά
για τ' όνειρο που τα γιασεμιά είχαν κάνει
κελαϊδόντας μαζί με τα νυκτερινά πουλιά.
Τα λόγια μορφή κρίνων, ανθοστολισμένης ακοής
να γεμίζουν το φέγγος της θλιμένης μου ψυχής
για τον έρωτα να μουρμουρίζουν σα ρυάκι
που σ' αρχές και δίχως δεν υπάρχει.
-3-
Στης τύχης τον κατήφορο εσπατάλησα την προίκα της πλάσης
τα χρέη μου σε ασθένειες γέμισα στην ποίηση μιας άλλης.
Εάν κατανοούσα τη γλώσσα των νερών θα χτυπούσα με δαμασμό
την βασιλική μοναξιά μου. Τώρα μ' αυτή, το φως να ισιάξω προσπαθώ
σε δικές μου γλάστρες να το καλλιεργήσω επιθυμώ.
Τα ρυάκια στέρεψαν έρωτας ρέει σ' αυτές τις όχθες με την πυκνή χαρά.
Μια κόρη κοντά λούζει με τραγούδι τον άνεμο στα μαλλιά της
ένα ζαρκάδι ακολουθεί τον ήχο στη φωλιά της.
Τοπίο γαληνεμού ξημέρωσε σήμερα ο ήλιος.
-4-
Ορίζοντες τέσσερις κι ένας ακόμη ο ήλιος στην άκρη διάφανων ματιών.
Μια προσευχή καθαρίζει την κορυφογραμμή των εγνοιών.
Μια μελωδία χύνει ήλιο εκεί που τα δάκρυα ξεκούραζαν την νύχτα.
Άφαντη μορφή η προσμονή σου μα οι ελπίδες έκαψαν μια νοσταλγία
γλυκιά σαν μέλι. Μαέστρος τώρα της σιωπής μου τις νότες σε απαλές
καμπύλες ισιάζω. Οι μουσικές αυτές αγαπήθηκαν από τ' άστρα σε
γειτονικές καρδιές. Μαγεία νυχτώνει διάχυτη στους αυλούς της απόστασης.
Και η μουσική είναι μια ευθεία ελευθερία.
-5-
Σ' ένα δασύλλιο με δακαπέντε πλάτανους τα πουλιά κελαϊδούνε
παραπονιάρικο σκοπό στον ήλιο που δεν έλουσε με τ' άσπρα όνειρά του
τα διαμάντια στα μονοπάτια που το φως του ζωγράφισε.
-6-
Νοσταλγία κύλησε η μέρα στη δροσερή χλόη των ονείρων
κι άφησε μιά γραμμή ως την άκρη της θάλασσας
στη γοργόνα που σαν οπτασία έλουζε μια νέα αλήθεια στο κεφάλι της
μια γαλάζια κορδέλα σχημάτισε τα γράμματα: Τι όμορφη πού 'σαι!
Χαμογέλασε πλατιά ο ήλιος στο άκουσμα μ' ελευθερία την κόρη του φώτισε
κι η πλάση τις λευκές πύλες της άνοιξε με νέους ήχους τους ήρωες στεφάνωσε
και ήταν οι ερωτικές κραυγές δυό γλάρων που στο θαύμα της ελευθερίας τους παίζανε.
-7-
Κόσμος. Και Πνεύμα. Κόσμηση Πνευματική.
Αόρατα προστατευμένο από τις εξάρσεις στέμμα.
Κρυφός νομοθέτης. Ήλιος πάνφωτος στους πόνους
και στις λύπες. Οξυγόνο καθαρό στις χαρές.
Πλάση στις αρμονίες. Ξένη στο πύρωμα της μεταρσίωσης
πυρφόρα στης αδικίας τα μελτέμια.
Κόσμος. Και Πνεύμα. Πνευματικός Κόσμος.
Στην αρχή και στο τέλος του Σύμπαντος.
Στο Α και Ω της ανθρώπινης γλώσσας.
Στων αγγέλων τον τόπο της Έμπνευσης.
Στον Έρωτα, των θεών των Ελλήνων.
-8-
Πόσα είναι τα ξενητιμένα όνειρα που επιστρέφοντας στο πρώτο φως τους
κουβαλούνε δύο λύπες! Ορμητικά ποτάμια με θολά νερά,
στης τύχης τα περάσματα στήσατε τ' αγγίστρια με δόλωμα χαρές
να πιάσετε ευτυχίες. Μα οι λευκές γραμμές έχουν την θλίψη μέσα τους
όπως ο πράσινος κορμός της παπαρούνας όπως απρόσμενο ταξίδι σε
αλλότριο κόσμο ιδανικών όπως το θλίμένο φως του φεγγαριού όταν
το φως του χύνει σε καρδιές που δεν άναψαν ήλιο. Και τρεις μπορούν
να γίνουν οι λύπες όταν πέφτοντας τ' αστέρια παρασύρουν και τον
ουρανό στο βυθό του καταράκτη, στον βυθό του πρώτου φωτεινού σκοταδιού.
Είσαι εδώ; Γίνε η πρώτη λάμψη της άνοιξης το πρώτο του ρόδου μπουμπούκι
που τον ήλιο του προσκαλεί να φωτίσει εκείνα που ξέχασε όταν έκλεινε
την επιστροφή του. Είσαι εδώ; Να πλέξεις στεφάνι απ' τους πρώτους πόθους
που μούσκεψαν με δάκρυα και να το καταθέσεις στο μνημείο των χαμένων μας ονείρων.
Κι ο χρόνος δεν θά 'ναι πια δυό ευθύες στους τέσσερις ορίζοντες μα μια παρθενικιά
στιγμή στις αυγές στα δειλινά στα μεσονύκτια στις πρώτες πρωινές ώρες. Θα είναι
λευκή μεταξένια κορδέλα που στολίζει το αεράκι στα μαλλιά σου καθώς μπερδεύονται
με χάρη τα δάχτυλά μου στις αστροφεγγιές σου. Καθώς παρθενικά φιλώ τη γή σου.
Μη ρωτήσεις όμως τ' όνομα μου. Θα έχει χαθεί στα ναυάγια των κατακλυσμών.
