-1-
Τα λόγια αυτά είναι παιδιά μου. Δεν υποκρίνομαι.
Οι αγωνίες σου πριν γεννηθούν μ' έκαναν να τ' αγαπήσω.
Αν δεν σε γνώριζα δεν θά 'βρισκαν το νόημα του κόσμου.
Θα τον έδιωχναν όπως οι άγγελοι τον ασεβή, όπως η Άρτεμη
τους άστοχους κυνηγούς καθώς τρέχοντας να κρυφτεί
προσέχει πατώντας το γρασίδι, μην τυχόν πληγώσει την τρυφερή γη μου,
μόλις έπεσαν, οι πολεμιστές.
Τα λόγια αυτά είναι το φως σου. Δεν υποκρίνομαι.
Τα μάτια σου μου χάρισαν τα χρώματα της χαράς, τσάκισαν τα λέπια που έκρυβαν τα χνώτα μου.
Δεν είναι ο ήλιος που δίνει ζωή στην ψυχή του ποιητή, ούτε οι αμέτρητοι παφλασμοί
στις ακτές των κυμάτων, σε νησιά απόμακρα ήσυχα και ασφαλή.
Είναι η Αφροδίτη που θέλησε τη στεριά μας, είναι το στεφάνι που της πλέξαμε.
Οι αγωνίες σου πριν γεννηθούν μ' έκαναν να τ' αγαπήσω.
Αν δεν σε γνώριζα δεν θά 'βρισκαν το νόημα του κόσμου.
Θα τον έδιωχναν όπως οι άγγελοι τον ασεβή, όπως η Άρτεμη
τους άστοχους κυνηγούς καθώς τρέχοντας να κρυφτεί
προσέχει πατώντας το γρασίδι, μην τυχόν πληγώσει την τρυφερή γη μου,
μόλις έπεσαν, οι πολεμιστές.
Τα λόγια αυτά είναι το φως σου. Δεν υποκρίνομαι.
Τα μάτια σου μου χάρισαν τα χρώματα της χαράς, τσάκισαν τα λέπια που έκρυβαν τα χνώτα μου.
Δεν είναι ο ήλιος που δίνει ζωή στην ψυχή του ποιητή, ούτε οι αμέτρητοι παφλασμοί
στις ακτές των κυμάτων, σε νησιά απόμακρα ήσυχα και ασφαλή.
Είναι η Αφροδίτη που θέλησε τη στεριά μας, είναι το στεφάνι που της πλέξαμε.
-2-
Άγνωστος αστέρων φωτισμός που δεν πρόλαβε τα βλέφαρα ν' αγγίξει.
Γνωρίζεις τα πράγματα που δεν μου λες; Πολλά. Τα ανακαλύπτεις κι εσύ. Τώρα.
Και με τα νέα κρίνεις τα παλιά. Να προσέχεις όμως άγνωστη ψυχή αγαπημένη,
ο ανθός που κρατάς στα χέρια σου και λαμπυρίζει σαν τον ήλιο, πέρασε
πολλές εποχές που δεν τις γνώρισες μέχρι να σου γλυκάνει την πικρία στο βλέμμα,
το διαμαντένιο που φοράς δαχτυλίδι έγραψε μία ιστορία μετατροπών πριν νοιώσει
τα χρώματα της ίριδας, και που κάθε αυγή με βρίσκει να τα μοιράζω στους
διψασμένους βλαστούς των ονείρων που καρτερούσαν την καθαρή νύκτα για ν' αστράψουν.
Να αστράψουν. Τι; Την ελπίδα του πένθους των Μυροφόρων. Την κρυφή προσμονή.
Το αγλάισμα του μυστικού φωτός, όχι το αγνοημένο των αστέρων, μα εκείνο της δίκαιας αφής.
Σεισμεί την ύπαρξη, την ταρακουνάει συθέμελα μέσα από την ανάσταση φρικιαστικού πόνου,
και οι βροτοί επιστρέφουν στο Ωσαννά να προσκυνήσουν με τους μέγιστους τρεις το άγιο χέρι
που τα δώρα προσφέρει στης ταπεινής δόξας την γέννηση.
Γνωρίζεις τα πράγματα που δεν μου λες; Πολλά. Τα ανακαλύπτεις κι εσύ. Τώρα.
Και με τα νέα κρίνεις τα παλιά. Να προσέχεις όμως άγνωστη ψυχή αγαπημένη,
ο ανθός που κρατάς στα χέρια σου και λαμπυρίζει σαν τον ήλιο, πέρασε
πολλές εποχές που δεν τις γνώρισες μέχρι να σου γλυκάνει την πικρία στο βλέμμα,
το διαμαντένιο που φοράς δαχτυλίδι έγραψε μία ιστορία μετατροπών πριν νοιώσει
τα χρώματα της ίριδας, και που κάθε αυγή με βρίσκει να τα μοιράζω στους
διψασμένους βλαστούς των ονείρων που καρτερούσαν την καθαρή νύκτα για ν' αστράψουν.
Να αστράψουν. Τι; Την ελπίδα του πένθους των Μυροφόρων. Την κρυφή προσμονή.
Το αγλάισμα του μυστικού φωτός, όχι το αγνοημένο των αστέρων, μα εκείνο της δίκαιας αφής.
Σεισμεί την ύπαρξη, την ταρακουνάει συθέμελα μέσα από την ανάσταση φρικιαστικού πόνου,
και οι βροτοί επιστρέφουν στο Ωσαννά να προσκυνήσουν με τους μέγιστους τρεις το άγιο χέρι
που τα δώρα προσφέρει στης ταπεινής δόξας την γέννηση.
-3-
Παρθένα αγκαλιά δειλινής σκηνής σηματοδοτημένη λήξη ανθρώπινων
του κάματου παθών, έναρξη μυστικού έναστρου αιώνα, που ποθεί σε μια
γαλήνια γραμμή να κεντήσει στεφάνι στην εποχή του πέμπτου ορίζοντα.
Που ήσουν όταν φωνηδίες αισθημάτων πύρωναν μια λαχτάρα ανταμωσιάς,
με τον χορό αθώων ανέμελων τρεχούμενων σε ψηλές κορφές νερών;
Το ζευγάρι ερωδιών λίγο πριν τρομάξει, στη ζεστή γλυκιά ανάσα σου
έχτισε τα όνειρά του. Στα γαλήνια πελάγη σου βούτηξε το πέταγμά του.
Στην ακτή της γαλαζοπράσινης λίμνης, ο αγέρας που χαϊδεύει τις καλαμιές
και κάνει τα κορμιά να αγγίζουν το ένα στο άλλο βγάζοντας έναν ήχο
που τρέχει ν' ανταμώσει την βοή του καταρράκτη, εκεί τα χρώματα της
ίριδας, κάνουν τον ήλιο να φωτίζει Μαρία, πάνω στ' άνθη που γεννούν
την εποχή του πέμπτου ορίζοντα και οι οσμές τους σχηματίζουν μια
γαλήνια γραμμή.
του κάματου παθών, έναρξη μυστικού έναστρου αιώνα, που ποθεί σε μια
γαλήνια γραμμή να κεντήσει στεφάνι στην εποχή του πέμπτου ορίζοντα.
Που ήσουν όταν φωνηδίες αισθημάτων πύρωναν μια λαχτάρα ανταμωσιάς,
με τον χορό αθώων ανέμελων τρεχούμενων σε ψηλές κορφές νερών;
Το ζευγάρι ερωδιών λίγο πριν τρομάξει, στη ζεστή γλυκιά ανάσα σου
έχτισε τα όνειρά του. Στα γαλήνια πελάγη σου βούτηξε το πέταγμά του.
Στην ακτή της γαλαζοπράσινης λίμνης, ο αγέρας που χαϊδεύει τις καλαμιές
και κάνει τα κορμιά να αγγίζουν το ένα στο άλλο βγάζοντας έναν ήχο
που τρέχει ν' ανταμώσει την βοή του καταρράκτη, εκεί τα χρώματα της
ίριδας, κάνουν τον ήλιο να φωτίζει Μαρία, πάνω στ' άνθη που γεννούν
την εποχή του πέμπτου ορίζοντα και οι οσμές τους σχηματίζουν μια
γαλήνια γραμμή.
