1
Οι στιγμές της απόλυτης μοναξιάς μου
είναι τούτες
στη συνειδητοποίηση πως μία ψυχή
έφυγε για πάντα από κοντά μου
δίχως πριν να πάρει από 'μένα
όλα όσα δικαιωματικά της ανήκαν.
Τι μπορεί τάχατις να ελαφρύνει
το βάρος αυτού του πόνου;
αιώνιος χρεωστής σ' ένα ταξίδι άγνωστο
δίχως πια τη δική σου παρηγοριά
το σπάνιο, μα όμορφο χαμόγελό σου
την μεθυστική καλοσύνη σου,
που μόνο ο δόκιμος της απλότητας
είχε την ικανότητα να κοινωνίση,
το παράπονο σου, αλέτρι τούτες τις στιγμές
θέλω κοντά σου νά 'ρθω
να κλάψω μες την αγκαλιά σου
μητέρα, Μητέρα...
καλή αντάμωση γλυκιά μου... ...
καλή αντάμωση...
2
Στις χάρτινες στιγμές των αναμνήσεων
αναζητώ τις δικές σου
γεμάτες σου στιγμές
τότε που εγώ σαν σκιά μόνο περνούσα
στις γέμησεις αυτές της ζωής σου τις χαρές
γιατί με παρέσυρε η βιάση
κι έχασα κάθε στάση
της καρτερικής μουσικής σου αγκαλιάς.
<<Πάντα ματαιότις τα ανθρώπινα...>>
όχι όμως αυτά που τ' όνομά σου τα φωτίζει
είναι ασφαλισμένα μακρυά από χέρι πειρατή
που στη ζωή του έμαθε με ξένο κόπο να διαβένει
του πόνου σου τη φωταυγή σημάδι θα τη βάλω
γιατί σαν ανταμώσουμε χαράς θα είν' η ώρα
ποτισμένη με τους ίδρωτες των μόχθων των δικών σου
και 'γώ σα 'να μικρό παιδί
στη μουσική σου αγκαλιά
τη στοργικά ζεστή θε νά 'μπω.
3
Κόρη, πάμε να φύγουμ' απ' εδώ...
στο σπίτι θέλω να πεθάνω... ...
Αυτό είναι αρχοντιά, αρχόντισσα μεγάλη
όχι οι εντολές των δυνατών, των πλούσιων βασιλέων
μέσ' από χρυσαφένιες στραφτερές στολές που ξένους κόσμους φέρουν
αλλοκοτιές της θάμπωσης του καντηλιού που ήλιο το λογιάσαν.
πάμε κόρη μου απ' εδώ...
τις μνήμες πίσω ξέχασα στο σπίτι αφημένες, τις θέλω στο ταξίδι μου αυτό
ο κρίνος πού 'ναι; που είναι ο κρίνος;... ...
ο κρίνος πήρε τη δική σου αρχοντιά, αρχόντισσα αρχόντων
το θάμα τό 'ζησα, στο άγγιγμα του, πρόλαβε πριν γίνω μνήμη κοντά σου για να έρθω
πριν ρουθουνίσω πάνω του τη μνήμη της οσμής σου
ανοιξιάτισε καρπός τ' άνθη σου, αρχόντισσα, τριγύρω
με κύκλωσαν οσμές πολύχρωμες αρχοντικών ανθών
που αλλοκοτιά δεν τις λογάει πλουσίων βασιλέων
τυλιγμένων στου φόβου τα ενδύματα αστέρων τη φιλία
αυτό είναι αρχοντιά, αρχόντισσα δική μου
πως η στοργή σου έκανε τον κρίνο μεσ' τα χέρια μου το θάμα σου ν' ανθίσει
αυτό είναι αρχοντιά, αρχόντισσα ανθέων
πως η δική σου Άνοιξη δεν έχει αλλοκοτιά μα φως ελπιδοφόρου ήλιου
αυτό είναι αρχοντιά κρυφή κι αρχόντων πόθος μυστικός
σ' ενός κρίνου τη βασιλική μορφή ν' αγγίξουνε τον εαυτό τους.
4
"Άμωμοι εν οδώ αλληλούια" αρχοντικά κελάδησε'
πριν από 'μένα δυο στιγμές
τους άρχοντες να υμνήσει
γιατί ετούτοι αρχόντισαν στ' αλήθεια, αρχοντίσατε δίχως γονιού χρυσών δαχτυλιδιών παρηγοριά
τη νήσο των σειρήνων επεράσατε μ' αγάπη, κι όχι φόβο, κι αυτές εσεβαστήκανε
κι έδειξανε το δρόμο.
έφτασες την Ιθάκη σου λοιπόν το ποθητό καρδιάς σου το παλάτι
κάθε στιγμή του είσαι εσύ, δεν έχει μέσα του το ξένο δεν το χώρεσε
μα τούτη είναι 'κείνη η άμωμη λεβέντισα κρυφή σου αρχοντιά!
Εις μνήμην Κυριακής Παπαμιχαήλ το γένος Μπατζαρακούδη
