Οι συγνώμες

Παρέα θέλησα απόψε, τους νυκτερινούς ξένους,
επισκέπτες της θύμησης.
Μα δεν ήταν ντυμένοι τις στοργές που χάιδευαν κάποτε
δυό λευκά περιστέρια του έρωτα.

Οι μυρουδιές της χαράς σου την πρώτη μας άνοιξη
είχαν κάνει τα άνθη να πάρουν το χρώμα του γέλιου σου.
μειλίχια το καλοκαίρι τραγουδούσε ο ήλιος μας
όταν το φως του τα μάτια σου στην πλάση αστράφτανε.
και σαν ήρθε η ώρα να γδύσει η ζήση το κορμί μου
απ' την πράσινη φορεσιά που τα χέρια σου πλέξαν
μ' έντυσες με τα καθαρά της καρδιάς σου κρυφά γιορτινά.
οι παγεροί του χειμώνα αέρηδες ποτέ δεν με έκαψαν
ασπίδα είχα της ανάσας την ζέση σου καθώς ψιθύριζαν
μέλι τα μάτια σου.

Η ώρα περνούσε με τους επισκέπτες μου γρήγορα
όταν δίψασαν τα ποτήρια της συγνώμης τους γέμισα
με το καθαρότερο νερό της πλάσης
που σε μια κάμαρα της μνήμης εφύλαξα.
Τα δάκρυα της Μαρίας εκείνης που έναν κόσμο
με Θρίαμβους γέμισε.

Μιλούσαν κι έλεγαν διάφορα
οι επισκέπτες από μακριά
κι εγώ κοιτούσα παράφορα
τα μνημεία μου που είναι πλέον πικρά.

Τις νοσταλγίες που θα κάνουν τα χρώματ' απ' τ' άνθη
μαστίγιο γι' αυτά που τράβηξες κοντά μου δύσκολα πάθη.
το φως του ήλιου μάεστρος στο φέγγος των άστρων
όταν θα μου λένε για πόνους της ψυχής σου των κάστρων.
κι όταν γεμίζουν τα πόδια μου χρυσοκιτρινοπράσινες
φυλλωσιές, κι αρχίζει να βρέχει
εκείνη θα λέω κλαίει, ο πόνος
πάλι στην καρδιά της θα τρέχει.
ο χειμώνας θα είναι γυμνός
κι ο αέρας στο εξής παγερός
δίχως εσένα μάτια μου
που δε σε ζέστανα στα χάδια μου.

ΠΗΓΗ: Στα ίχνη της Ποίησης